ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ιστορία είναι ότι στα 39 μου χρόνια , καθυστερημένα φυσικά, θέλησα να φύγω από το σπίτι κάνοντας ένα νέο βήμα στη ζωή μου. Άλλαξα πόλη και εργασία.Στόχος μου ήταν  να αυτονομηθώ, να απομακρυνθώ απο όσα με κρατούσαν στο παρελθόν,  κλειδωμένο συναισθματικά και ψυχικά και να ζήσω τη ζωή μου όπως  θέλω,  με τα λάθη αλλά με τα δικά μου λάθη και αστοχίες.Μέχρι πρίν τρία είχα χρόνια είχα σχεδόν μια συμβιωτική με την μάνα την οποία άφησα εγώ να εδραιωθεί . Δεν έβαζα  όρια και δυσκολεύομουν να αυτονομηθώ.  Βολεύομουν  ότι είχα ένα δωμάτιο καθαρό και σπιτικό φαγητό Οικονομικά ήμουν απο μικρός αυτόνομος και συντηρούσα το σπίτι, η μάνα δεν είχε έσοδα , τα αδέρφια και ο πατέρας έφυγαν σταδιακά πρίν 22 χρόνια. Τον πατέρα πάντα το θυμόμουν να φευγατο. Αλλά το τότε οριστικά έφυγε.Γκρινιάζα για την μάνα που δεν την αντέχω αλλά στην ουσία δεν έκανα και  τίποτα για να αλλάξει  η κατάσταση .Η μάνα μου σήμερα με υπονοούμενα βάζει την έννοια της θυσία.  Ότι έμεινε χρόνια πολλά μ΄εμένα και  θυσιάσε κάτι, και  κάποια στιγμή, τώρα δηλαδή έφθασε η στιγμή  να το ζητήσει πίσω. Φυσικά ήταν μ΄εμένα αλλά βοηθούσε τα αδέρφια μου να μεγαλώσουν τα εγγόνια της.Στο σπίτι πατέρας όταν και όσο ζούσε μαζί μας , ήταν παραγκωνισμένος. Ο ίδιος ήταν ένας σκληρός άντρας , αλλά μαριονέτα στο σπίτι. Έφερνε χρήματα όταν θυμόνταν αλλά ως εκεί. Κουμάντο η μάνα έκανε.  Οι γονείς δεν πήγαιναν ποτέ ,καλά στο γάμο τους και τη σχέση τους . φασαρίες και συγκρούσεις και αποχωρισμοί. Το ίδιο σκηνικό σ΄επανάληψη.Τρία χρόνια τώρα έχω φύγει απο το σπίτι, όμως η ίδια  ζητά – απαιτεί να έχει κυρίαρχο λόγο και ρόλο, και όταν προσπαθώ να διεκδικήσω την αυτονομία μου, αυτή «θυμώνει» γιατί η αυτονομία μου σημαίνει εγκατάλειψη και προδοσία.Η μάνα ήταν πάντα ευαίσθητη και συναισθηματικά απρόσιτη  και λόγο συχνών συγκρούσεων σπίτι, απο μικρός αναλαμβάνα στην οικογένεια το ρόλο του παρηγορητή και του προστάτη.  Τραυματικά και μακροχρόνια βιώματα στη ζωή ενός παιδιού.Συχνά ανεπτύσα ενοχές όποτε αισθάνομουν  χαρούμενος απο παιχνίδι και παρέες γιατί όταν γυρνούσα σπίτι την έβλεπα κλαμένη και δύσφορη.Μεγάλωσα σε τέτοιο περιβάλλον που με έμαθε αναλαμβάνω την ευθύνη για τις ανάγκες των άλλων.Οι  εκρήξεις των γονιών δεν γνωρίζαν μέτρο και είναι τόσο συχνές που ο θυμός επισκιάζει τα πάντα μέσα στο σπίτι.Ο πατέρας ήταν το ίδιο επιθετική προσωπικότητα ομώς εάν σ΄ έβλεπε λίγο πρίν καταρευση έδειχνε κατανόηση και σταμτούσε,  η μάνα αντίθετα ήθελε να σε ποτίσει με την οργή και την θλίψη της.Γενικά μεγαλώσαμε σε ένα περιβάλλον με διαρκή ξεσπάσματα θυμού, και ήταν είναι σαν να είμαστε δέντρα φυτεμένα στο πεζοδρόμιο που το ποτίζαν οι γονείς όταν μπορούσαν η το θυμόντουσαν πότε με καθαρό νερό και άλλοτε  με ένα βλαπτικό δηλητήριο.Γίναμε παιδιά προορισμένα είτε να παραμελούμε  τις ανάγκες μας, προκειμένου ναικανοποιήσουμε   τους άλλους και να γίνομαι αποδεκτοί, ενώ σε άλλες περιπτώσεις εξελίσσομασταν σε «θυμωμένες προσωπικότητες» που με την βία ζητούσαμε την ικανοποίηση των αναγκών μας.Η μητέρα ενώ δεν είχε κοινωνική πνευματική γνώση, μεγαλωμένη σ΄ενα ορεινό χωριό, με δυσκολία πήγε τρια χρόνια δημοτικό σχολείο, ελάχιστες παραστάσεις πριν το γάμο της,  ήθελε να κυριαρχεί σε όλους τους τομείς της ζωής οικογένειας,  επιδίωκε δίχως αποτέλεσμα να ελέγχει οτιδήποτε λέγαμε, σκέφτομασταν και αισθάνομασταν καταλήγοντας να μας «πνίγει» η να μας σπάει νευρα.Τα αδέρφια μου και εγώ σαν παιδιά μεγαλώσαμε σε μια οικογένεια όπου δεν εισακούγοντν οι επιθυμίες μας , παίρναμε  το μήνυμα ότι αποτελούσαμε «φορτίο» για τους γονείς, μάθαμε  ότι δεν είναι σωστό και αποδεκτό να έχει αυτό που επιθυμείς ή χρειάζεσαι.Επίσης, μάθαμε ότι με το να εκφράζουμε επιθυμίες και ανάγκες αποδυναμώνυν τη σχέση με τους γονείς μας και ιδιαίτερα με την μάνα που λόγο της απουσίας πατέρα ειμαστάν εξαρτημένοι πάνω της.  Όμως κάποια στιγμή τα παιδιά έφυγαν και έμεινα εγώ.Η μάνα αναλαμβάνβοντας και τον κοινωνικό ρόλο που έπρεπε κανονικά να έχει ο  πατέρας , μας δίδαξε άστοχα, θολές και ουτοπικές γενικές αξίες της ζωής και ν άκαμπτους κανόνες, που όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να μας περάσει με παραδείγματα και κυριως με την δικής της στάση.Είμασταν μέχρι τα δώδεκα χρόνια μας ακροατές αποφάσεων, δίχως να  αισθανόμαστε ελεύθεροι να παίρνουμε αποφάσεις που μας αφορούν. Αποτέλεσμα πολλές φορές να να μην έχουμε εμπιστοσύνη στα θέλω και τις επιλογές μας  .Απο την εφηβεία συνήθισα να λέω δικαιολογίες, φαντασίες ψέματα ώστε να γίνομαι αρεστός στη μάνα  και αργότερα εξελίχθηκα σε μια πρόθυμη θυμωμένη μαριονέτα στα προσωπα εξουσίας, κατάσταση που με έπινιγε στο θυμό και οργή.Με έβαλε σε ένα διαρκή αγώνα επιβεβαίωσης. Συνήθως αδυνατούσε  να δείξει στοργή και αγνοούσε άθελα η θελημένα τις ανάγκες μας.Ακόμη και σήμερα που την συντηρώ οικονομικά αφού δεν έχει καμία πηγή εισοδήματος,  όταν κάνω παράπονα για δυσκολίες  απαντά «πού να είχες το δικό μου πρόβλημα ( υγεία, χρήματα, δεν φαντάζεσαι τι πέρασα»Η μητέρα είχε χαμηλή αυτοεκτίμηση και έχει την τάση να είναι μονίμως ανικανοποίητη, όσο και αν προσπαθούσαμε να την ευχαριστήσουμε ενώ φοβομασταν διαρκώς μη διαταράξουμε τη σχέση  μαζί της.Για παράδειγμα ο πατέρας τα πρώτα χρόνια έφερνε χρήματα και έκανε προσπάθεια να συντηρήσει οικογένεια, όμως η μάνα δεν έκανε τα στραβά μάτια στα διάφορα λάθη και παραλήψεις πατέρα, κοιτούσε πως να τα φωτίσει ακόμη περισότερο τα στραβά και τα ανάποδα, ο άλλος θύμωνε , κατέληγαν σε φασαρίες και αποχώρηση απο το σπίτι.Φυσικά ούτε έπαινο  η ενθάρρυνση δεν υπήρχε στο μοτίβο της συμπεριφοράς, ακόμη και όταν αργότερα σημείωνα κάποια επιτυχία επαγγελματική και πρόοδο αυτή σχολίαζε αναρωτιέμε πως τα καταφέρνεις, αφού δεν έχεις ζήλο και φινέτσα.‘Ετσι μαθαίνεις ότι τα καλά πράγματα στη ζωή πληγώνουν τα άτομα που αγαπούν.Λύπαμαι αλλά έγινα ένας άνθρωπος που φοβάται τη δέσμευση και την εξάρτηση από τους άλλους.Για αυτό θέλω να μείνω μόνος, στην μάνα έχω πλέον τρόπο προσφέρω τα απαραίτητα που είχε στερηθεί μικρότερη , την αγαπώ,  και θα επιθυμω να έρχεται κοντά μου, όχι όμως μόνο όταν αυτή θέλει και δίχως να παίρνεις το ρόλο που είχε στο παρελθόν.Το ερώτημα είναι πως να κρατήσω όρια δίχως να την πλήγωσω αλλά και να μην πνίγομαι στο θυμό.