Είναι η στιγμή που νοιώθεις ότι έχεις φτάσει στα όριά σου, που λες "δεν αντέχω άλλο", που δεν έχεις διάθεση να κάνεις τίποτα γιατί ξέρεις πως σε ότι κι αν προσπαθήσεις να κάνεις, θα είσαι ολομόναχος. Ακόμη χειρότερο το να αισθάνεσαι ότι δεν έχεις τη δύναμη όλο αυτό να το αλλάξεις. Το να νοιώθεις εγκλωβισμένος σε μία κατάσταση από την οποία αδυνατείς να ξεφύγεις. Άσχημο πράγμα η μοναξιά. Σε φθείρει, σου τρώει τα σωθικά. Πόσο μάλλον όταν ζεις σε ένα κόσμο φτιαγμένο από ζευγαρωμένους για τους ζευγαρωμένους. Εκεί είναι που το φορτίο γίνεται βαρύτερο. Πως να αισθανθείς όταν κοιτάζεις γύρω σου και παντού βλέπεις σχέσεις, έρωτες, ζευγάρια; Ναι, εφήμερα είναι τα περισσότερα, αλλά όταν εσύ δεν τα έχεις ούτε αυτά, λες "ας έρθει και σε μένα κι ας είναι και για μία μέρα, που λέει ο λόγος". Κι αυτό το λίγο θα σε κάνει να νοιώσεις ότι υπάρχεις, ότι ζεις. Θα μου πείτε βέβαια ότι αυτή είναι μόνο η μία πλευρά και ότι θα πρέπει να κοιτάζω και την άλλη, εκείνη της μοναξιάς που πολλοί άνθρωποι γύρω μας βιώνουν. Ναι, υπάρχει κι αυτή αλλά δεν την βλέπω. Ξέρετε γιατί; Γιατί πολύ απλά τη μοναξιά τους όλοι προσπαθούν να την κρύψουν. Κι εγώ το ίδιο κάνω. Μοιραία λοιπόν βλέπω τη φωτεινή πλευρά της ζωής και συγκρίνω με το δικό μου σκοτάδι. Και μαραζώνω.
"Τι έκανες για να το αλλάξεις;" θα αναρωτηθεί κάποιος. "Ότι μπορούσα" θα απαντήσω. Ίσως να μη μπορούσα να κάνω πολλά, ότι μπορούσα όμως το έκανα, ειλικρινά. Τώρα είναι που νοιώθω κουρασμένος, απογοητευμένος. Τώρα όντως δε μπορώ. Θες το ότι δεν ελπίζω; Θες το ότι δεν είμαι και στην πρώτη νιότη; Θες το ότι συνήθισα; Η ουσία είναι ότι δεν έχω δύναμη να προσπαθήσω άλλο. Και αυτό με φθείρει ακόμη περισσότερο.