11.11.2015 | 13:35
Πόσο μου λείπουν
Οι φιλίες, οι παρέες. Να ξυπνάω το πρωί και να πίνω τον καφέ μου με τη φίλη μου, με τις φίλες μου.Να έρχεται το απόγευμα και να τηλεφωνιόμαστε με τη παρέα κανονίζοντας να βρεθούμε και να πάμε για καφέ... Τις ημέρες που ευνοεί ο καιρός να πάμε περίπατο στο πάρκο.Εδώ και 3 χρόνια, έχω μείνει μόνη. Δε βγαίνω για καφέ εκτός απο το αγόρι μου. Αλλά κ αυτός δουλεύει, τι άλλο να κάνει. Πάλι σήμερα το απόγευμα μέσα. Πάλι όλη μέρα στην οθόνη του υπολογιστή να κοιτάω ανούσια βιντεάκια και να πατάω συνέχεια ανανέωση σελίδας στο fb και να βλέπω τι κάνει ο καθένας. Εκεί έφτασα.Θέλω να πέσω σε κώμα για λίγο καιρό. Να μη νιώθω τίποτα, να πάψω να στενοχωριέμαι, να ηρεμίσει το μυαλό μου. Να δω ποιοι θα νοιαστούν. Με έχουν όλοι γραμμένη. Μετά την κατάθλιψη, κανένας δε μπόρεσε να καταλάβει. Το παλεύω και είμαι ήδη πολύ καλύτερα, αλλά έμειναν κάποιες μαχαιριές που όμως με ταρακούνησαν.Ξεκαθάρισε η ζωή μου απο ανθρώπους ψεύτικους, που με είχαν μόνο να περνάνε καλά! Ξεκαθάρισα απο αυτούς που στα δύσκολα με απέφευγαν.Κατάρα μα και ευχή για μένα η κατάθλιψη. Μήπως πραγματικά δεν άξιζαν απο την αρχή να είναι όλοι αυτοί στη ζωή μου;Πέρα απο την οικογένειά μου και τον σύντροφό μου, κανείς. Μετά σου λένε "άντρες βρίσκεις πολλούς, φίλους όμως όχι"Εγώ κατάλαβα πως είναι βλακείες όλα αυτά!Φίλοι δεν υπήρχαν απλά ποτε! Τέτοιον άντρα όσο και να ψάξω δεν θα ξανα βρω!Σ'ευχαριστώ που τουλάχιστον υπάρχεις εσυ στη ζωή μου!Γυναίκα 30 ετών!