ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγχώνομαι, πέρα από ότι άλλο μπορεί να με βαραίνει, επειδή φοβάμαι μέσα στο ίδιο μου το "σπίτι" ότι ανά πάσα στιγμή θα με χτυπήσει ή ο μπαμπάς μου η ο γιός του από τα νεύρα που μπορεί να έχουν και από μια αναπάντεχη, αψυχολογητη αντίδραση. Φοβάμαι ότι η μαμά μου, ξανά δεν θα με υποστηρίξει, δε θα αναγνωρίσει τη σοβαρότητα του θέματος και δε θα κάνει τίποτα απολύτως για να βοηθήσει και να κινητοποιηθεί αλλά θα το καλύψει. Το βράδυ δεν κοιμάμαι ποτέ βαριά, το σώμα μου είναι σφιχτό και αναμένω το οποιοδήποτε χτύπημα. Τα αυτιά μου είναι ανοικτά ώστε αν ακούσω κάποια κίνηση να προλάβω να προετοιμαστω για άμυνα. Δεν είναι ζωή αυτή. Και οι τρεις τους είναι βαριά άρρωστοι, τα καλύπτουν όλα και προσπαθούν στους έξω να με βγάλουν εμένα τη τρελή, την υπερβολική, την ευαίσθητη. Δημιουργούν μια ψευδαίσθηση στην οποία φταίω πάντα και στα πάντα μόνο εγώ, δεν βγάζει νόημα. Είναι παιχνίδι τρέλας, εξασθένηση νεύρων ώστε να έχουν πάντα την ασφάλεια του φαίνεσθαι. Καλύτερα να βγάζουν το ένα παιδί λειψό και νευρασθενικό παρά να αναλάβουν τη ντροπή των πράξεών τους. Δυστυχώς την ώρα και τη στιγμή, είμαι 25, είμαι ακόμα εδώ, σε αυτό το σπίτι και δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Μάταιες προσπάθειες προς τη μητέρα να επικοινωνήσω το βάρος που μου έχει αφήσει η σωματική κακοποίηση που δέχτηκα από τον γιό της, δε μπορώ να σκέφτομαι καν τη φράση "αδελφό μου", μου σηκώνεται η τρίχα. Η γυναίκα γύρισε να μου πει ότι έφταιγα και προκάλεσα το ξύλο που έφαγα. Εννοείται δεν ήρθε μαζί μου στο νοσοκομείο. Έμεινε σπίτι με τον άντρα και το παιδί της. Είμαι ακόμα εδώ, ζωντανή αλλά δεν ευχαριστιεμαι. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να μαζέψω αρκετά χρήματα ώστε να ζήσω τελείως μόνη μου αποκομενη απόλυτα από αυτούς. Θα αλλάξει κάτι σύντομα; Κάνω ότι μπορώ.