ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρέπει να αποφασίσω τί θέλω επιτέλους να κάνω στη ζωή μου. Και πρέπει τώρα μάλιστα. Σύντομα. Αφού σου το 'χω πει, δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα τί θέλω να κάνω σ' αυτή τη γαμημένη ζωή. Το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να τη ζήσω. Μ' ακούς; Θέλω να τη ζήσω. Δεν θέλω να καταλήξω ένα μίζερο βολεμένο ανθρωπάκι κρυμμένο στο σπιτάκι του και στο γραφείο του. Όχι. Δεν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να πω "πώς έχω καταντήσει έτσι; Πού είναι η ζωή που ονειρευόμουνα; Όχι. Μπορεί πράγματι να είμαι ένα ανεύθυνο πλάσμα που δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκεται, που αλλάζει αποφάσεις και στόχους κάθε δευτερόλεπτο, ένα πλάσμα χαμένο στον κόσμο και στη ζωή, αλλά όλα αυτά προέρχονται από την ακατανίκητη επιθυμία μου να ζήσω. Μια επιθυμία που με κάνει να τρελαίνομαι, να χάνομαι, να μην ξέρω τί ζητάω, τί θέλω και πού είμαι. Μια επιθυμία τόσο ισχυρή, τόσο δυνατή, που με κάνει να θέλω να παρατήσω τα πάντα πριν κάν τα αρχίσω, και να ξαναρχίσω απ την αρχή, κάτι καινούριο. Κάτι που θα με βοηθήσει να βιώσω τη ζωή στο πετσί της. Μισώ να βλέπω τη ζωή να περνάει από μπροστά μου κι εγώ να μένω τόσο αμέτοχη σ' αυτήν. Κι όμως. Αυτό ακριβώς κάνω. Φαίνεται βρίσκομαι στην φάση της παραίτησης ακόμα. Χρειάζεται δύναμη, και θέληση αυτή η παραίτηση. Κι όμως εγώ...ακόμα δεν ξέρω τί θέλω... Είναι τόσο δύσκολη η ζωή τελικά, και τόσες πολλές οι επιλογές της που η επιλογή του δικού σου δρόμου είναι ένας σκέτος λαβύρινθος. Ειδικά όταν έχεις την επίγνωση πως κάθε επιλογή είναι αποκλειστικά και μόνο δική σου, και είσαι αποκλειστικά και ολοκληρωτικά υπεύθυνος για οποιοδήποτε δρόμο διαλέξεις.