ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είμαι πολύ προβληματισμένη και θα θελα να μοιραστώ την εξομολόγησή μου μαζί σας, για να μου πείτε τις απόψεις σας. Η περιπτωσή μου, είναι μία καθαρά συνηθισμένη γυναικεία περίπτωση. Έχω αρχίσει να δένομαι με έναν άνθρωπο με τον οποίο κάτι γίνεται περιστασιακά γιατί είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι ο καθένας θα πηγαίνει και με άλλους-δηλαδή ότι η σχέση μας θα αρχίζει και θα τελειώνει στο κρεβάτι. Υπάρχει μία διαφορά ηλικίας, δεν έχει σημασία πόση. Παρόλα αυτά, υπάρχει επικοινωνία μεταξύ μας, με ρωτάει με ποιους άλλους έχω κάνει κάτι, αν είναι καλύτεροι η χειρότεροι απ'αυτόν κλπ. Επίσης με έχει προσκαλέσει πολλές φορές σε μπαρ που πηγαίνει με την παρέα του (μου χει πει να πάμε και οι δυό μας), και εγώ έχω αρνηθεί, από φόβο η αλήθεια είναι. Όλα αυτά, δεν λένε κάτι το ξέρω, τα αναφέρω όμως μπας και βοηθήσουν.Πρόσφατα, μου έκανε σκηνή, γιατί δεν πηγαίνω εκεί που μου λέει, και μου είπε ότι φοβάμαι για το τι θα πουν οι φίλοι μου άμα μάθουν ότι πηγαίνω μαζί του- έμεσα με κατηγόρησε δηλαδή ότι ντρέπομαι για κείνον. Οπότε αποφάσισα να πάω και γω ένα βράδυ εκεί που με κάλεσε, που θα ήταν και η παρέα του. Η βραδιά κύλησε μια χαρά μπορώ να πω, ήταν κύριος μαζί μου και σε κάποια στιγμή το φέρνει η κουβέντα και μου λέει: θέλω να μου έχεις εμπιστοσύνη. Και εγώ του απαντάω : η εμπιστοσύνη είναι κάτι που κερδίζεται, οπότε και αυτός μου ξαναλέει: νόμιζα πως είχα κερδίσει τη δική σου. Εκεί δεν απάντησα. Σε κάποια φάση έφυγα, και το επόμενο πρωί του στέλνω ότι πέρασα ωραία κλπ και μου απαντάει πως και αυτός χάρηκε που ήρθα και είδα και μια άλλη πλευρά του εαυτού του. Εγώ απλά παραθέτω τα γεγονότα όπως έγιναν. Ίσως να θέλει να έχουμε και κάτι παραπάνω αλλά μέχρι εκεί(δεν είναι κάφρος η αλήθεια είναι).Ίσως πάλι να με καλούσε από εγωισμό, επειδή συνέχεια έλεγα όχι. Δεν είμαι και πολύ εκδηλωτική μαζί του.Επειδή έχει καεί η γούνα μου και έχω συνειδητοποιήσει κάπως στη ζωή μου πως το να δένεσαι με έναν άνθρωπο και να τον θεωρείς διαφορετικό από τους υπόλοιπους δεν είναι πάντα αμφίδρομο, ξέρω πως όλα αυτά το πιθανότερο να μη σημαίνουν τίποτα-παρόλο που θα θελα να σημαίνουν κάτι παραπάνω. ίσως είναι αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να θέλει να ξέρει ότι είναι ο μοναδικός για τον άλλο. Δεν ξέρω όμως πως να το χειριστώ, αν θα πρέπει να του μιλήσω, η αν θα πρέπει να χαρώ αυτό που έχουμε και να του δώσω χρόνο χωρίς να υπεραναλύω τα πράγματα (αν και μάλον πηγαίνω προς το τελευταίο). Καμιά φορά, εύχομαι να σκεφτόμουν σαν άντρας-ίσως έτσι θα σταματούσα να τα υπεραναλύω όλα τόσο πολύ. Θα ήθελα να μου πείτε και σεις τη γνώμη σας