ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για ένα καφέ μια στις 10.Αυτο μόνο.Οι Φίλοι μου σχεδον ολοι παντρεύτηκαν και πήγαν.Κάνα δυο θα στείλουν μια στο τόσο. Σχέση ανύπαρκτη.Όλη μέρα σε μια πολύ απαιτητική δουλειά και όταν γυρνώ το βράδυ δεν έχω κανέναν να μοιραστώ τα νέα της μέρας μου.Οι γονείς μου ζουν σε διπλανή πόλη και τα οικονομικά μου δεν μου επιτρέπουν να τους επισκέπτομαι συχνά.Η μοναξιά που νιώθω είναι απερίγραπτη.Καποτε υπήρξα ένα πολύ κοινωνικό άτομο και με πολλους φίλους.Τωρα πια η μοναξιά με έχει κατακλύσει.Μπορει να φταίει που έκλεισα τα 31 και όσο μεγαλώνουμε χάνουμε καπως την ανεμελιά μας.Ειχα περάσει και μια δύσκολη περίοδο με μια απόλυση,προδοσίες φίλων,χωρισμό,σχεδον όλα μαζί και έκανα αγώνα να σταθώ στα πόδια μου.Τα κατάφερα δεν μπορώ να πω.Αυτο που κέρδισα είναι ωριμότητα και έμαθα να σέβομαι και να ακούω περισσότερο τον εαυτό μου.Όμως και πάλι είναι στιγμές όπως αυτες εδω που λύγιζω.Που δεν θέλω να πικραινω τους δικούς μου γιατί δεν μου φταίνε.Ομως όσους ανθρώπους γνωρίζω τους αισθάνομαι πολύ απόμακρους.Δεν έχω χάσει ακόμα την ελπίδα ούτε το χαμόγελο μου αλλά αυτές τις δύο μέρες εχω πλανταξει στο κλάμα.Δεν μπορώ να βρω παρηγοριά.Παντα ημουν ευαίσθητο άτομο ίσως να φταίει και αυτό.Απο την άλλη πέρασα και μια ερωτική απογοήτευση που ακόμα περνάω και είναι όλα πιο δύσκολα.Συγγνωμη για την κλάψα αλλά είχα ανάγκη να τα πω και ήδη νιώθω πολύ καλύτερα.Υ.Γ. να προσέχετε τους ανθρωπους που αγαπάτε.