ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και μπηκα στη σχολη και απο κει που ελεγα οτι δεν θα ειμαι παλι τουριστρια οπως ημουνα στο σχολειο αρχισα τα χαρτια και τα ταβλια και τους καφεδες και τα μπιστολια... Και το θεμα δεν ειναι οτι εχω να παρακολουθησω 2 μηνες τωρα, γιατι μπορω να στρωσω τον κωλο μου και να διαβασω για την εξεταστικη, αλλα πως δεν εχω φιλους στη σχολη. Μπορει και παλι να ξερω τους παντες και ολοι να "ξερουν" εμενα αλλα δεν εχω παρεες. Ουτε με τα παιδια απο το ετος μου ουτε με κανεναν. Και νιωθω μονη. Ειμαι υπερτατα κοινωνικο ατομο αλλα δεν εχω τρελες παρεες. Εχω λιγους και καλους φιλους. Εκτος σχολης. Και μου αρκουν. Αλλα οσο ειμαι σε αυτη τη σχολη μακρια απο ολους τι γινεται? Ολοι ηδη νομιζουν πως ειμαι και τουβλο επειδη δεν παταω και δεν εχω και καμια τρελη καψα να κανω παρεα με τα παιδια απο το ετος μου αλλα εστω ενας φιλος καλα θα ταν... Αλλα εγω ειμαι το παιδι για τιτσου. Εχω καταντησει γραφικη πια. Και παλι σιχαθηκα τον εαυτο μου. Παντα να ειμαι το διαφορετικο. Το "κακο" στα ματια των αλλων διαφορετικο. Ή απλα ειμαι τοσο γαματη και κανεις δεν μπορει να καταλαβει την διαφορα. Ενα απ' τα δυο...