ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι μόνος, άνεργος με πολλά προβλήματα, κλεισμένος στον εαυτό μου και αυτοκαταστροφικες σκέψεις. Είμαι όλη μερα στο νετ και χαζεύω. Μιλάω με πολύ κόσμο ονλαιν αλλα καταληγω να ξεσπάω την ένταση και τον θυμό μου σε άγνωστους. Πριν καιρό άρχισα να μιλάω με μια κοπέλα. Απ' την αρχή ένιωσα μια οικειότητα μαζι της αλλα αυτο δε με εμποδισε να βγάλω τον κακό μου εαυτό. Σοβαρή, έξυπνη, γλυκιά, με χιούμορ...μου αρεσε πολυ να της μιλάω. Όσο μου αρεσε όμως τόσο θύμωνα μαζι της. Θύμωνα που ηταν τόσο καλη μαζι μου. Θύμωνα που ένιωθα να την έχω ανάγκη. Δε θέλω να εχω κανέναν ανάγκη. Υπέμεινε πολλά αλλα παντα ηταν εκεί. Βγήκαμε μετα απο μήνες κουβέντας. Δεν ηταν θεα ούτε κάποια εντυπωσιακή γκομενα. Μια απλή κοπέλα με υπέροχο χαμόγελο και ιδιαίτερο βλέμμα. Έδειξε να περνάει καλα μαζι μου. Είπαμε οτι θα ξαναβρεθούμε. Εξαφανίστηκα. Μαλακας; Προφανώς! Σκεφτόμουν οτι δεν εχω τιποτα να της προσφέρω...οτι θα την πληγώσω και αφού στο τέλος θα ειμαι παλι μόνος γιατί να μπω σε περιπέτειες; Θύμωσα που ένιωσα να την ερωτεύομαι. Εμφανιστηκα αλλα ήταν τόσο ψυχρή. Την είχα στεναχωρήσει. Της ζήτησα να μου δώσει μια ευκαιρία να περάσουμε καλά. Είπε οτι με σκέφτεται συνέχεια και δέχτηκε. Και έκανα παλι πίσω! Ξέρω οτι μαλλον ηταν η ευκαιρία μου να βγω από τον βούρκο, να νιώσω λιγο άνθρωπος, μια αγκαλιά, ένα φιλί, να της κανω έρωτα αλλα φοβάμαι. Δεν ξερω αν φοβάμαι περισσότερο οτι θα την πληγώσω με το σκατοχαρακτηρα μου ή θα πληγωθω όταν με αφήσει για κάποιον που πραγματικά αξίζει. Παραδόξως μου μιλάει ακόμα και φαίνεται να θέλει αλλά συνεχίζω να παιδεύω το μυαλό μου για το τι πρέπει να κάνω. Αυτα. Ευχαριστώ όσους εφτασαν μέχρι εδώ.