ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και τωρα που εχω την προσοχη σου, ακου με. Φυσαει εξω και ο αερας ετσι οπως χτυπαει δυνατα τα ντουβαρια βγαζει εναν ηχο, σαν μια κραυγη πονου. Ανεμοδερνεται το σπιτι, ανεμοδερνομαστε και εμεις που ζουμε μεσα του. Φοβαμαι παρα πολυ. Οχι για αδιαφορα πραγματα, οχι για αυτα που φοβουνται οι περισσοτεροι. Δεν φοβαμαι την εξεταστικη. Υπαρχει παντα κι ο Σεπτεμβρης. Μπιστολιασα το πρωτο εξαμηνο. Αλλα δεν φοβαμαι. Δεν φοβαμαι που κλαιω, βαθια χωμενη μεσα στις σκεψεις μου. Δεν φοβαμαι που θελω να ουρλιαξω και να παρω βαθιες ανασες. Δεν φοβαμαι τον αερα εξω. Φοβαμαι οτι δεν θα γινω αυτη που θελω να ειμαι. Materialistic as it may be, θελω να αδυνατισω ωστε η εξωτερικη εικονα να αντικατοπτριζει το μεσα, αυτο που πασχιζα τοσο καιρο να διορθωσω. Και μπραβο μου για οτι εχω κανει. Φοβαμαι που κρυωνω. Μεσα σε ενα αδειο σπιτι, ειμαι και εγω αδεια. Φοβαμαι που ξανα αρχισα να πινω. Γιατι δεν ειμαι καλα οταν πινω. Φοβαμαι που ειμαι μονη μου. Φοβαμαι που φοβαμαι. Δεν πρεπει να φοβομαστε σωστα; Οποτε δεν θα φοβαμαι. Αλλα ο αερας ειναι τοσο απειλητικος. Μακαρι να σηκωσει το σπιτι και να το παει καπου μακρια. Να μην ειμαι πια εδω. Να μην φυσαει. Θελω να ζησω ενα παραμυθι, γιου νοου αυτο που βλεπουν ολα τα καλα κοριτσακια με τον πριγκιπα και την νεραιδα και το φιλι τα μεσανυχτα. Δεν το ειχα ποτε μου. Αλλα το θελω. Και φοβαμαι που δεν το εχω. Φοβαμαι που δεν εχω τιποτα. Εσβησε και η φωτια. Ξεχασα να βαλω ξυλο. Ανεκαθεν ημουν ξεχασιαρα. Αχ. Κανει κρυο εδω μεσα. Νιωθω πως οι τοιχοι θα πεσουν πανω μου. Θα με θαψουν στα συντριμμια τους. Θα πεθανω σε ενα αδειο σπιτι που δεν αγαπησα ποτε. Θα θελα να παω παλι στο παλιο μου το σπιτι. Να ξεκινησω την ζωη μου ετσι οπως θελω εγω μακρια απο αυτους και αυτα που με καταπιεζουν. Να πινω ενα τσιγαρο πριν παω για υπνο, γιατι δεν μπορω να κοιμηθω με τιποτα. Με βασανιζουν οι σκεψεις μου. Δεν με αφηνουν να κοιμηθω. Μου θυμιζουν καθε βραδυ ολα τα λαθη μου. Καθε βραδυ. Θελω να βαλω να πιω ενα ποτηρι κρασι. Και να κανω ενα τσιγαρο και να παρω μια ανασα. Γιατι δεν μπορω να αναπνευσω. Πεφτει ενα βαρος πανω στο στηθος μου και με σπρωχνει προς τα κατω. Δεν μπορω αλλο μεσα σε αυτο το σπιτι. Φοβαμαι. Δεν θελω να ειμαι μονη μου πια. Θελω να σε γνωρισω αγνωστε. Και να γνωρισω ολον τον κοσμο μεσα απο τα ματια σου. Γιατι μπορει εσυ, εσυ που ισως και να διαβασες τουτο το παραληρημα, να εισαι αυτο που μου λειπει. Αυτο που αν το ειχα, θα μπορουσα να αναπνευσω λιγο ευκολοτερα. Αν σε ειχα... Αλλα δεν σε εχω. Γιατι ειμαι εδω, αδεια. Και φοβαμαι που δεν σε εχω.