ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή μια εξομολόγηση που διάβασα πιο κάτω θέλω να εξομολογηθω κι εγώ με την σειρά μου ότι υπηρξα θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τα πέντε μου χρόνια.Ο θύτης γιατρός φίλος της οικογένειας μου.Με ξεμοναχιαζε στις αρχές με αφορμές για εξέταση σε παιδικές αρρώστιες μου και αλλεργίες. Και το πιο συνηθισμένο για να δει για ακροαστικα που σαν δικαιολογία την έχω διαβάσει και από άλλους θύτες γιατρους σε άρθρα, στο ίντερνετ κλπ.Όταν με τα χρόνια πήρε θάρρος δεν χρειαζόταν πλέον δικαιολογία για να με παρενοχλεί με κάθε ευκαιρία σχεδόν σε καθημερινή βάση. Αυτό κράτησε μέχρι τα δεκατέσσερα μου χρονια που αποφάσισα να αντιδράσω.Κάνεις δεν κατάλαβε ποτέ τι γινόταν. Ούτε και βρήκα το θάρρος να μιλήσω πουθενά. Φοβόμουν μήπως δεν με πιστέψουν. Και για χρόνια προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν με κακοποιούσε αλλά πώς παρερμηνευσα τις κινήσεις του.Θέλει όντως πολύ δουλειά με τον εαυτό σου αυτό. Και κυρίως θύματα στην παιδική ηλικία δεν νομίζω πως μπορούν να το ξεπεράσουν τελείως ποτέ. Πάντα κάτι θα τα κρατάει πίσω. Γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν μαθαίνοντας στην κακοποίηση και δεν ξέρουν να ζουν αλλιώς.Προσπαθούσα να ξεπεράσω τα τραύματα που μου άφησε μόνη μου. Αλλά είναι αδύνατο. Είναι απαραίτητη η παρουσία κάποιου ψυχολόγου.Αποφάσισα να κάνω κάτι για να λύσω τις φοβίες μου όταν ο θύτης μου πέθανε και ελευθερώθηκα μια για πάντα από αόρατα δεσμά του. Γιατί κατά βάθος ακόμα κι αν τον σταμάτησα ,για χρόνια πίστευα ότι μπορούσε με ευκολία να το ξαναξεκινησει και ζούσα με τον φόβο. Μόνο όταν πέθανε ένιωσα ελεύθερη.Μόνο όταν πέθανε μίλησα. Και μόνο σε ψυχολόγο. Δεν θα ήθελα με τίποτα να το μάθει η οικογένεια μου. Ούτε και θέλω.Πήγα σε πολλούς ψυχολόγους και δεν βοήθησε κάνεις. Πρέπει να βρεις τον κατάλληλο που θα ταιριάξεις μαζί του και πιστεύω πρέπει να έχει και εξειδίκευση στην κακοποίηση.Η ψυχολόγος που πάω τώρα με βοήθησε αρκετά να λυσω κάποια θέματα. Όμως είναι δύσκολη κατάσταση. Πολύ δύσκολη. Όνειρο μου να καταφέρω στο μέλλον να βοηθήσω παιδιά που βρίσκονται στη θέση που βρισκόμουν εγώ. Γιατί κανένα παιδί δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά! Κανένα παιδί δεν αξίζει μια ζωή καταδικασμένη, μια ζωή δυστυχισμένη γεμάτη πόνο. Και οι γονείς πρέπει να έχουν μια άλλη επαφή με τα παιδιά τους για να καταλάβουν τον κίνδυνο και να τον αποτρέψουν. Αλλά και θα πρέπει να ενημερώνουν τα παιδιά για το πώς να αντιδράσουν. Τα περισσότερα παιδιά δεν μιλούν ποτέ για την κακοποίηση που δέχτηκαν. Είτε από φόβο είτε από ντροπή είτε για ένα σωρό άλλους λόγους! Και οι θυτες δεν τιμωρουνται ποτε καταλληλα, ανάλογα των πράξεών τους. Έτσι τους δίνεται επιπλέον θάρρος και συνεχίζουν αυτό που κάνουν και σε άλλα παιδιά.Αυτό πρέπει να σταματήσει επιτέλους!Θα ήθελα να ακούσω εμπειρίες από άλλους. Είτε υπήρξαν θύματα οι ίδιοι ή κάποιος δικός τους ή ακόμα και οι θυτες(όχι πως θα μίλαγε ποτέ κανείς τους αλλά οκ) Τα αιώνια ερωτήματα ( γιατί σε εμένα; Γιατί σε οποιαδήποτε άλλο παιδί; Τι φταιξαμε; Τι σκεφτοσουν εκείνη την ώρα που μας το έκανες; Δεν έχεις τύψεις; Πως κοιμάσαι ήρεμος; Κλπ κλπ κλπ) μπορεί να μου τα απαντήσει κανείς;