ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

αρχισα να μιλαω με ενα παιδι το οποιο γνωριζα χρονια, αφου μενουμε στο ιδιο χωριο. Εγω ανηλικη, αυτος 21. Μιλουσαμε καθε μερα και ερχομασταν ολο και πιο κοντα, δεν καταλαβαινα πως περνουσε η ωρα, με εκανε να γελαω, να νιωθω ομορφα, με βοηθουσε, μου εκανε καλο να μιλαω μαζι του. Τελικα μου φανερωσε τα συναισθηματα του, τον απερριψα μια,δυο,τρεις... οχι γιατι δεν ηθελα να κανω κατι μαζι του αλλα φοβομουν μηπως δεν βγει πουθενα, μηπως τελικα κανω κακο στον εαυτο μου. Επεμενε...εγω ουτε ναι ελεγα ουτε οχι..μεσα μου πεθαινα καθε μερα...ζητουσε να μαθει τον λογο που λεω οχι. Του ανοιξα την καρδια μου. Του ειπα οτι θα το μαθουν οι γονεις μου, δεν θα το δεχτουν λογο της αλβανικης καταγωγης του(εχει μεγαλωσει στην ελλαδα) και θα καταλειξουμε χωρισμενοι κ εγω να μην βγω απ το σπιτι για 2 μηνες. Ενταξει η αληθεια ειναι οτι σκεφτομουν και την διαφορα ηλικιας,αλλα αφου τον γνωρισα αρκετα τον εμπιστευτηκα, ειδα τον χαρακτηρα του. Τελικα μιλησα στην μανα μου αλλα δεν με καταλαβε μου ειπε να το τελειωνω αμεσως κ να τον ξεχασω. Το ειπε στον πατερα μου και την αλλη μερα χωρις να ξερω εγω πηγαν σπιτι του και τον ειπαν να με αφησει ησυχη και οτι θα τον πανε στην αστυνομια γιατι ειναι ενηλικος και διαφορα. Αυτος τους μιλησε αποτομα γιατι νευριασε. Ξανασυναντηθηκαμε μ αυτον του ειπα οτι κ εγω τον θελω αλλα λυση δεν βρισκαμε. Τελικα καταλειξαμε να μαστε μαζι αλλα οταν βρισκομαστε ειναι παντα για λιγο. Περασαν 2 μηνες ηδη. Μεσα σ αυτο το διαστημα οι γονεις μου μας επιασαν να μιλαμε σ ενα μαγαζι. Μπλεξανε με αστυνομια. Νευριασα οσο δεν παει. Αυτος δεν κανει πισω. Μαλωνα με τους γονεις μου συνεχεια. (Παει και το κινητο:ρ) Δεν καταλαβαινουν. Ειπαν οτι δεν θελουν αλβανο ειδικα 20χρονο οτι οι η οικογενεια η αυτος και αμα διαλεξω αυτον να σηκωθω να φυγω απ το σπιτι. Δεν τους αλλαξα γνωμη ουτε αυτοι αλλαζουν σε μενα.Δηλαδη τι θα πει ειναι αλβανος? ανθρωπος ειναι ισος με εμας.. θα θελαμε εμας σε ξενη χωρα να μας αντιμετωπιζουν ετσι?? Τωρα τι θα κανω? Αυτος λεει θα το παμε ετσι μεχρι να γινω 17 που θα μπορω πανω σ αυτο το θεμα νομιμα να κανω ο,τι θελω.. Αλλα αυτο το κυνηγητο μ εχει κουρασει. Ομως δεν θελω να τον αφησω με τιποτα...Αυτος μου δινει διναμη και εχω μαθει τι ειναι να νιωθεις πραγματικα. Αξιζει να περιμενω μεχρι να μπορουμε να χουμε κανονικη σχεση?? Γιατι ετσι μου λειπει οσο τιποτα...