ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι γονείς μας είναι οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν Τους γνωρίζουμε και μας γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα. Θα μου πείτε, τι μπούρδες μας γράφεις σαββατιάτικα. Καθίστε ντε να ολοκληρώσω. Πως λοιπόν είναι δυνατόν να μένουμε άφωνοι με συμπεριφορές που γνωρίζουμε από την κούνια μας; Δεν γίνεται να μην είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ένα Α και ένα Β. Είναι; Σας ρωτάω ρε παιδιά, ΕΙΝΑΙ;Και όχι μόνο δεν νοιώθουμε τα βασικά, αλλά περιμένουμε και αντιδράσεις τύπου "μικρό σπίτι στο λιβάδι". Συγκινήσεις σε μια τυχόν επιτυχία μας, βουρκωμένα μάτια, σπασμένη φωνή από συγκίνηση κοκ.. Κωμικοτραγικές προσδοκίες. Και λέγε λέγε, φοβάμαι μην κολλήσω κι εγώ. Που ναι μεν οι γονείς μου γραμμένη με είχαν πάντα, αλλά ρε παιδιά...να...τώρα που βρήκα τον άντρα της ζωής μου, λέω να τους τηλεφωνήσω για να μοιραστώ μαζί τους την χαρά μου. Θα βάλω που λέτε ανοιχτή ακρόαση, θα καθίσω δίπλα στον δικό μου και θα τους τηλεφωνήσω. Πω πω θα συγκινηθούνε μωρέ, ειδικά η μαμά. Γιατί; Δεν κατάλαβα;;; Επειδή δεν ρώτησε ποτέ αν ζω ή πεθαίνω; Και τι σημαίνει αυτό; Ζηλεύετε ρε, αυτό είναι όλο. Μη δείτε άνθρωπο να είναι καλά, να πέσετε αμέσως σαν τα κοράκια πάνω του. Πάω να τηλεφωνήσω. Θα σας γράψω πως πήγε. 'Η μάλλον...για να μη σας ταλαιπωρώ, σας γράφω από τώρα την συνέχεια.Ντριν ντριν ντριν.Ναι;Μαμά;Α, ΕΣΥ είσαι;Ναι...Έχω νέα!Πες γρήγορα, ετοιμαζόμαστε με τον πατέρα σου να βγούμε.Μαμά...Παντρεύομαι!Αλήθεια; Μπράβο μπράβο. Εμείς πάντως είμαστε κλεισμένοι όλο το καλοκαίρι. Δεν σε πειράζει αν δεν έρθουμε, ε; Σε κλείνω τώρα, πρέπει να φύγουμε.Δεν θα ξεχάσω να πάρω το κατάλληλο σοκαρισμένο ύφος. Μα πως...Τι..Ένας κόσμος γκρεμίζεται.Σοκ και δέος.