ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ηταν η μερα που περιμενα να κανω την διαφορα,να προσπαθησω να με συμπαθησουν καποιοι ανθρωποι,ισως και να με αγαπησουν.Ασχετως αν ποτε δεν καταλαβα τι ρολο παιζει ενας βαθμος στο ποσο καλος ανθρωπος και αγαπητος εισαι στους αλλους.Ειχα βαλει τα δυνατα μου οχι ακριβως για να περασω σε μια σχολη που ηταν ονειρο ή λατρευα,εγω απο παντα ηθελα να γινω καλλιτεχνης.Μαρεσει να δημιουργω,να κανω κατι που ειναι ομορφο στο ματι και την αισθητικη μου.Αντι αυτου,ομως,επελεξα να μην κανω αυτο που αγαπω αλλα αντιθετα να προσπαθησω να βγαλω οσο γινεται περισσοτερα μορια για να δω να σχηματιζεται ενα χαμογελο και να ακουγεται η λεξη "μπραβο".Ετσι απλα γιατι δεν το εχω πολυακουσει στη ζωη μου.Ομως σημερα καταλαβα οτι χαθηκε αυτη η ευκαιρια.Η μητερα μου αντι να μου λεει τους βαθμους μου με χαρα και δακρυα απο συγκινηση στα ματια,μου ελεγε τους βαθμους με σφιγμενα τα χειλη και ανησυχια στα ματια.Πληγωθηκα.Και θα μου πεις:"μα αφου περνας σε πολυ καλα πανεπιστημια ποιο το προβλημα;" .Το προβλημα μου ειναι οτι ολοι οι συγγενεις θειοι,ξαδερφια κλπ θα μερωτανε με ενα χαμογελο και απορια:"τι εβγαλες;",και εγω θα απαντω και μετα θα σουφρωςουν τα φρυδια θα βγαλουν ενα επιφονημα ως σαν:"αα" και θα μου πεταξουν :"νταξει,καλα ειναι που περνας;"Η μια γιαγια μου εχει τη φωτογραφια του ξαδερφου μου στην τσαντα της γιατι ειναι "το καμαρι μας" γιατι θα παει ιατρικη. Κριμα.