ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να πω κάποιες σκέψεις που πραγματικά υπάρχουν μέσα στην ψυχή μου και στο μυαλό μου. Είναι εμπειρίες ζωής και όπως ξέρουμε ο καθένας μέσα από αυτές ζει, ανάλογα με το τι βιώνει διαμορφώνονται και οι απόψεις του.Θέλω να ξεκινήσω με τον λόγο που γράφω την εξομολόγηση. Ο λόγος (όσο κι αν ακουστεί εγωιστικό, το ορκίζομαι στη ζωή μου ότι δεν το λέω εγωιστικά) είναι ότι δεν μοιάζω σχεδόν με καμία περίπτωση απ' όσες διαβάζω στις εξομολογήσεις. Ίσως να μοιάζω με κάποιες εξομολογήσεις ελάχιστων γυναικών ή αντρών που διαβάζω αλλά και πάλι αμφιβάλλω κάποιες φορές γι' αυτό. Γι' αυτό ίσως να είναι και η τελευταία μου εξομολόγηση εδώ μέσα καθώς δε βρίσκω κοινό σημείο με άλλους, απλώς νιώθω μια βαθύτατη ανάγκη να κάνω μια ψυχική εσωτερική εξωτερίκευση.Θέλω να απευθυνθώ στους πραγματικά ολομόναχους ανθρώπους, γυναίκες, άνδρες, που ίσως διαβάζουν από την Αθήνα ή οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας ή του κόσμου και να πω ότι είμαι ένας από αυτούς. Χωρίς αδέρφια, χωρίς συγγενείς, με πεθαμένους από χρόνια γονείς και ολομόναχος στην κυριολεξία.Όχι μόνος του στυλ ''μόλις χώρισα'', όχι του στυλ'' λείπουν τα αδέρφια μου απ' το σπίτι'' όχι του στυλ'' πήγα ή πήγαν για σπουδές στο εξωτερικό'' , όχι, όχι, τόσα όχι. Πραγματικά ολομόναχος. Με έναν μόνο φίλο με τον οποίο βλεπόμαστε σπάνια, κυρίως σε εκδηλώσεις και τον ευχαριστώ που μου μίλησε πρώτος πριν κάποια χρόνια κι έκτοτε έχω τη χαρά σε εκδηλώσεις κοινού ενδιαφέροντος να τον συναντώ και να μιλάμε. Γενικά είναι κλειστός τύπος κι αυτός, δεν θέλει πολλά-πολλά, έχει τη δική του ζωή, είναι αρκετά μεγαλύτερός μου κι έτσι δεν μπορούμε να βρισκόμαστε εκτός των εκδηλώσεων για παρέα.Κατά τα άλλα είμαι ολομόναχος. Κι έχω συνειδητοποιήσει ότι όσο μεγαλώνεις είναι πολύ δύσκολο να πιάσεις το νήμα της ζωής από εκεί που το άφησες. Είναι πανδύσκολο, βαθιά ακατόρθωτο να κάνεις φιλίες, να κάνεις σχέση, να κάνεις το οτιδήποτε.Δουλεύω καθημερινά από τα ημερώματα για λίγα χρήματα, όλα τα έξοδα περνάνε από τα χέρια μου και όλα είναι πανδύσκολα.Εδώ και πολλά χρόνια δεν έχω ούτε μία κοπέλα να πάμε χεράκι-χεράκι μια βόλτα. Ούτε μια απλή βόλτα.Η μοναδική σχέση που έκανα στη ζωή μου κράτησε λίγο, πριν εννέα χρόνια. Την λάτρεψα και με λάτρεψε.Πριν από αυτήν, απορρίψεις. Μετά από αυτήν, απορρίψεις.Κι εδώ θέλω να εστιάσω: Έπαψα να προσπαθώ γιατί ξέρω πως όσο μεγαλώνει κάποιος τόσο πιο δύσκολο είναι να βρει κάποιον άνθρωπο που να θέλει να του χαρίσει έστω και λίγο χρόνο, δεν μιλάμε για κάτι περισσότερο.Είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβουν όσοι δεν το έχουν βιώσει, ξέρω θα πατήσετε ''δεν ταυτίζομαι'', δεν πειράζει.Όμως απευθύνομαι έστω και σε έναν, αν υπάρχει άνθρωπο, έστω στο πιο απομονωμένο σημείο της Ελλάδος ή οπουδήποτε που να μπορεί να νιώσει όσα λέω καθώς θα έχει ζήσει ολομόναχος ή ολομόναχη μέσα στην απόλυτη, βαθιά, κυριολεκτική μοναξιά.Στα μαγαζιά είμαι ο ευγενικός πελάτης.Στους χώρους έξω είμαι εξυπηρετικός αν μου ζητηθεί κάτι.Αλλά ξέρω ότι γενικά όσο μεγαλώνεις είναι πανδύσκολο κι ακατόρθωτο να γνωρίσεις ανθρώπους είτε φίλους είτε κάποια σύντροφο.Είμαι ήδη τριάντα τεσσάρων ετών, η απόλυτη μοναξιά με ακολουθεί κι έχει γίνει η μοναδική μου ''παρέα'' εδώ και χρόνια, πολλά χρόνια.Είμαι βαθύτατα εσωστρεφής αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα ήθελα να έχω έστω μία σύντροφο ή έναν φίλο.Θλίβομαι που θα πεθάνω μόνος αλλά δεν πειράζει. Είναι σκληρή η συνειδητοποίηση αλλά δεν πειράζει. Προσπαθώ να αντέξω.Δεν είμαι μόνος στη ζωή επειδή κοιτάω τις όμορφες κοπέλες και ψάχνω τέτοια, επειδή δεν είμαι πλούσιος, επειδή δεν... δεν ... δεν..., λόγω ύψους κτλ... κτλ... και τόοοοοοσα άλλα πράγματα που διαβάζω εδώ μέσα κι ακούω εκεί έξω.Επειδή π.χ. ψάχνω το ιδανικό. Ή επειδή πήγα στο τάδε μέρος και δεν έκατσε η τάδε φάση, όπως λένε.Γι' αυτό είπα στην αρχή ότι η περίπτωσή μου δεν μοιάζει (ίσως) με κάποια άλλη από τις εξομολογήσεις που διαβάζω.Είμαι μόνος επειδή η σιωπή είναι όσο μεγαλώνεις η συντροφιά.Κι επειδή δεν μπορώ να ξαναγίνω νέος, να πιάσω το νήμα της ζωής από εκεί που το άφησα.Δουλεύω για λίγα χρήματα καθημερινά, λίγο μισθό αλλά και πάλι δεν είναι αυτό μόνο το πρόβλημα, αν και ξέρω πως κάποιος άνθρωπος με οικονομικές δυσκολίες δεν του αξίζει σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση συντροφιά.Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εκεί θέλω να εστιάσω.Είναι ότι όσο μεγαλώνεις απλά παύεις να μπορείς να έχεις ανθρώπους δίπλα σου.ΟΙ μέρες κυλούν, τα χρόνια κυλούν, με απόλυτη μοναξιά, ειδικά αν είσαι εσωστρεφής, σιωπηλός, ''προβληματικός'' πείτε το όπως θέλετε, δεν με πειράζει ειλικρινά.Περνάς γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, αργίες, ολομόναχος επειδή απλά μεγαλώνεις.Δεν μπορείς να ζητήσεις στα τριάντα φεύγα σου ''παιδάκια θέλετε να γίνουμε φίλοι;''Ή ''κοπέλα μου αρέσεις, θα ήθελα να...''Ειδικά αν από παλιά σε απέρριπταν, μεγλαώνοντας ξέρεις πως η απόρριψη θα είναι διπλή. Αυτά είχα να πω.Ευχαριστώ πολύ, να είστε καλά.