ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι άλλος ένας Ελληνας μετανάστης που γράφω αυτό το κείμενο, όχι επειδή θέλω να εκφράσω απαραίτητα τα παράπονά μου για την Ελλάδα μιας που όλοι τα γνωρίζουμε λίγο-πολύ και είναι πολλά δυστυχώς, παρά μόνο να εκφράσω σκέψεις οι οποίες κρατιούνται ερμητικά κλειστές στη φυλακή του μυαλού, που δε πρόκειται ποτέ και κανείς να επισκεφτεί...Αρχικά, καθώς πρέπει να συστηθώ με κάποιο τρόπο, είμαι ένας ανώνυμος μοναχικός τύπος στα μέσα της δεκαετίας των 20-30 που με αβέβαιο μέλλον και καρδιά απογοητευμένη έφυγε για το εξωτερικό. Μη σας έρθει στο μυαλό ότι είμαι κανένας σπουδαίος που έχω κάποιο πτυχίο και πήγα εκτός να το εξασκήσω, μιας που παρότι έχω πανεπιστημιακές σπουδές, "χ" κοινωνιο-οικονομικά προβλήματα με σταμάτησαν σαν απότομο φρενάρισμα πριν από τον τερματισμό... Είμαι απλά ένας νέος-γέρος που παρά τη μικρή ηλικία οι συνθήκες και η κατάσταση ζωής, τον έχει κάνει να συμπεριφέρεται σαν να βρίσκεται μερικές δεκαετίες αργότερα...Βέβαια, εγώ δεν αισθάνομαι γέρος απλά συγκρίνω τον εαυτό μου και τα ενδιαφέροντα και την κοινωνική ζωή που θα έπρεπε να είχε κάποιος στην ηλικία μου με αυτά που πραγματικά έχω. Σκέφτομαι ώρες-ώρες ότι ίσως να φταίει το αιώνιο πρόβλημα του ρευστού, που όλους ταλαιπωρεί αλλά μερικοί είχαν την τύχη να γεννηθούν δίπλα σε κάποιο ποτάμι, άλλοι σε κάποιο ποταμάκι άλλοι δίπλα σε κάποιο ρυάκι και άλλοι σε κάποιο σταγονόμετρο. Εγώ μάλλον βρίσκομαι στην τελευταία κατηγορία αν και από δω και πέρα είναι δικό μου θέμα να το τακτοποιήσω, απλά το ανέφερα λέγοντας για τα παιδικά μου χρόνια τα οποία δεν ήταν τόσο ενθουσιώδη και ενδιαφέροντα, έχοντας όμως μερικές καλές αναμνήσεις (μιας που προέρχονται από αγνή περίοδο).Αυτό το "αν" σε πολλούς κάνει πάρτυ οργίων στη φαντασία τους, τι θα γινόταν αν κέρδιζα το λόττο, τι θα γινόταν αν, αν...Τι θα γινόταν αν ήμουν πιο ευκατάστατος στην παιδική-εφηβική ηλικία; Θα είχα περισσότερους φίλους; Θα ήμουν πιο κοινωνικός; Τι θα γινόταν αν δεν έφευγα από την Ελλάδα; Αν ο κόσμος ήταν αλλιώς...;Είναι μερικά από τα ερωτήματα που τριγυρνούν στο σκοτάδι των σκέψεών μου που τις απαντήσεις δε πρόκειται κανείς ούτε εγώ ο ίδιος να μάθω μάλλον ποτέ.Σε μερικά ίσως να μπορούσα να επινοήσω στα όρια της φαντασίας κάποιο ενδεχόμενο όμως ποτέ δε μπορείς πραγματικά να ξέρεις γιατί αυτό που δεν έχεις προγραμματίσει λέγεται ζωή και εγώ δεν είχα ούτε κατά διάνοια ονειρευτεί ότι κάποτε θα φύγω από την Ελλάδα μόνιμα και όμως συνέβη, μια απόφαση που ήρθε σαν φυσικό επόμενο της ίδιας μου της καταγωγής γιατί βλέπετε η αλήθεια είναι ότι έχω καταγωγή από τα "εξωτερικά" με ελληνο-λατινικό αίμα και διπλή εθνικότητα.Κάποιοι με λένε τυχερό για αυτό, όμως δε ξέρω... γιατί όταν κάνεις μια επιλογή πάντα έχεις κάτι να χάσεις και κάτι να κερδίσεις. Στην Ελλάδα είχα λίγα να χάσω από τον υλικό κόσμο, μιας που η κοινωνική μου κατάσταση δε μου επέτρεπε να έχω πολλά, αλλά πολλά να χάσω στον άυλο κόσμο εκεί που υπάρχει η έννοια της φιλίας και της αγάπης είτε πλατωνικής, είτε ερωτικής.Καθώς συστήθηκα ως μοναχικό άτομο, πρέπει να πω ότι δεν είμαι έτσι επειδή μισώ τον κόσμο ή τον φοβάμαι ή επειδή έχω κάποια ψευτο-εκκεντρικότητα, αλλά θεωρώ τις πολλές συναναστροφές μάταιες, βαρετές και εξουθενωτικές. Αυτό για μένα είναι η μοναχικότητα, γιατί κατά βάθος δε θέλω να είμαι μόνος. Θέλω να έχω άτομα γύρω μου, άτομα που να μπορώ να μιλήσω και να με καταλάβουν ή έστω να νιώθω ότι κάποιος υπάρχει και δεν είμαι εντελώς μόνος... Είναι όμως πολύ δύσκολο να έχω άτομα της πρώτης κατηγορίας δίπλα μου, ένα από τα οποία (ίσως και το μοναδικό) το άφησα εκατοντάδες χιλιόμετρα πίσω φεύγοντας από την Ελλάδα. Τον ένα και μοναδικό καλύτερό μου φίλο που θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω αδερφικό που δε χρειαζόταν να πούμε πολλά και που μερικές φορές όταν γνωρίζεσαι τόσο καλά με κάποιον μια ματιά αρκεί για να ανταλλάξεις χίλιες λέξεις σαν να μπορείς να διαβάσεις τη σκέψη με τηλεπάθεια.Ετσι, άφησα τους φίλους της μισής παλάμης, τους γνωστούς την οικογένεια που ο θεός ξέχασε να ευλογήσει και της οποίας είχα γίνει ο "άντρας του σπιτιού" ελαφρά μετά την ενηλικίωση και ήρθα στην άλλη μου οικογένεια που γνώριζα από φωτογραφίες και μόλις για ενάμιση μήνα πριν κάνω το μεγάλο βήμα να ζήσω μόνιμα εκτός Ελλάδας.Η οικογένεια εδώ είναι αρκετά καλή και πολύ δεμένη, η κατάσταση πολύ καλή γενικά (αν και παντού υπάρχουν τα καλά και τα άσχημα) και οι άνθρωποι τουλάχιστον φαίνεται να απολαμβάνουν τη ζωή τους χωρίς να θέλω να αναφερθώ περαιτέρω στις ιδιαιτερότητες της χώρας. Γενικά είναι καλά, δουλειές υπάρχουν και οι άνθρωποι μένουν, οι περισσότεροι, σε δικά τους σπίτια και όχι πολυκατοικίες. Αναρωτιέμαι ώρες-ώρες πως θα ήμουν αν είχα γεννηθεί εδώ και όχι στην Ελλάδα και σκέφτομαι ότι θα ήμουν ένας, μεν, εντελώς διαφορετικός άνθρωπος αλλά ίσως με ένα πιο ευτυχισμένο παρελθόν και πιο καλά ενταγμένος στην κοινωνία, μιας που δε μιλάω τη γλώσσα (λάθη γονέων παιδεύουσι τέκνα), θα είχα φίλους και κοινωνική ζωή, πάντα αναλογιζόμενος την τρέχουσα κατάσταση της εδώ οικογένειας και των ανθρώπων γενικότερα...Πάντα στην άκρη του μυαλού μου έχω σφηνωμένη κάποια γυναίκα, όπως σ' εκείνο το κλασικό σχέδιο του Sigmud Froid (αν είμαι σωστός), που τη λένε ελπίδα. Η ελπίδα ότι κάποια μέρα θα ερωτευτώ και κυρίως θα αποδεχθώ, γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να σου κάνει κάποιος, από κάποια γυναίκα μοναδική στον κόσμο που θα μοιραστούμε όνειρα και ένα ουράνιο τόξο στην άκρη του βασιλείου της παραμυθοχώρας που θα ανθίζουν φρέσκα cookies... (Είμαι αρκετά καλλιτέχνης για να ζωγραφίζω ελεύθερα στη φαντασία μου...)Φυσικά περνάνε από τη ζωή ενός ατόμου πολλά και διαφορετικά άτομα ώσπου να βρεθεί ο ιδανικός συνδυασμός δεν είναι ποτέ ένα ή δυο και ποτέ δεν είναι τέλεια, όμως ο πραγματικός έρωτας βρίσκεται στην τελειότητα της ατέλειας που την ανάγουμε σε τελειότητα έχοντας την χαρά να ολοκληρώνουμε κάτι ατελές, διότι κανείς δε μπορεί να ερωτευτεί κάτι αψεγάδιαστο.Αυτό είναι κάτι που πιστεύω, όμως δεν έχω καταλάβει ακόμα αν είμαι τόσο ατελής για να αξίζω αποδοχής ή τέλειος για να αποδεχτώ από μια καρδιά αν και περίεργο πράγμα ο έρωτας, εκεί που χτυπάς δεν ανοίγει και εκεί που γυρνάς πλάτη η πόρτα μένει κολλημένη ορθάνοιχτη...Παρόλα αυτά, αν και μπορούμε να ζήσουμε χωρίς φαγητό για κάποιες μέρες ή και χωρίς νερό ακόμα για λιγότερες, χωρίς ελπίδα κάτι μέσα μας πεθαίνει.Εγώ συνεχίζω να ελπίζω για το αύριο, όχι απαραίτητα της Ελλάδας γιατί μια κοινωνία που ξεχνάει τα λάθη της είναι καταδικασμένη να τα ξαναζήσει και η κοινωνία της Ελλάδας κατά ένα μεγάλο μέρος της ζει στη σκιά μιας ιστορίας που δε μπορεί να υποστηρίξει, όμως ελπίζω έστω για το αύριο του κόσμου ως ανθρωπότητας με πολλά όνειρα, που θα μπορέσουν να απαλλάξουν τη κοινωνία που έχει ανάγει την παραγωγή χρήματος πιο σημαντικό αγαθό από την ίδια τη ζωή και όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο που ελπίζω να πραγματοποιηθούν πριν να είναι πολύ αργά.Το μέλλον μου δε το ξέρω, οι στόχοι μου εδώ είναι σαφείς. Πρέπει να μάθω τα Ισπανικά, να πιάσω δουλειά και να έχω χρήματα να κάνω τα όνειρά μου, όπως κάποια στιγμή να αποκτήσω έναν κήπο και να μπορέσω να φυτέψω μια αμυγδαλιά, το αγαπημένο μου δέντρο, που κάποιος κάποτε μου είχε πει ότι για να ολοκληρωθείς σαν άνθρωπος θα πρέπει να δεις να μεγαλώνει ένα δικό σου δέντρο... Αν και τα όνειρα είναι του τώρα, ελπίζω να μη τα ξεχάσει ο εαυτός μου του μετά και του αύριο αναλωμένος σε μια χρηματο-κεντρική και υλιστική κοινωνία.