ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν απο αρκετά χρόνια, εκει που περπατούσα μέρα μεσημέρι κοντά στη γειτονιά μου, σε πολυσύχναστο σημείο, είδα την εξης σκηνή: μια γυναίκα με την κόρη της (Ελληνίδες και οι δύο, μια συνηθισμένη μαμά με την κόρη της, εγώ δεν τις ηξερα προσωπικά) να μιλάνε με έναν άντρα (επισης δεν τον ήξερα, θα τον έκανα γύρω στα 60). Φαινόταν να τον είχαν συναντήσει τυχαία στη μέση του δρόμου, και προφανώς απο κάπου γνωρίζονταν και λέγανε τα τυπικά. Οση ώρα ο αντρας αυτός μίλαγε με τη γυναίκα, ειχε το χέρι του πάνω στην πλάτη και στη μέση της κόρης της γυναικας. Και καλά φιλικά. Ισως να την ήξερε απο πολύ μικρούλα και να ειχε αυτή την "οικειότητα" μαζι της έτσι που να μη φαινόταν περίεργο στη μαμά της. Καθώς πέρασα όμως δίπλα τους, έπεσε το βλέμμα μου στο πρόσωπο του κοριτσιού (θα την έκανα γυρω στα 12-13) και κάτι με ανησύχησε, ένιωθε φανερά πολύ άσχημα. είχε ταραγμένο βλέμμα, σα να μην ήθελε καθόλου να βρίσκεται εκεί, σα να ένιωθε πολύ άσχημα με το άγγιγμα απο τον άντρα. Όμως η μαμά της δεν το έβλεπε. Δεν μπορώ να το βάλω σε λόγια αλλά κάτι σε εκείνη τη σκηνή μου βάρεσε καμπανάκια. Σκέφτηκα τα χειρότερα... Δεν ηξερα όμως τι να κάνω.Και ακόμα δεν ξέρω τι θα μπορούσα να ειχα κάνει. Το μόνο που σκεφτομαι τώρα εκ των υστέρων ειναι πως θα μπορούσα να είχα πλησιάσει και - κοιτώντας μόνο τον άντρα - να τον ειχα ρωτήσει αν ξέρει που βρίσκεται το αστυνομικό τμημα. Μήπως έπιανε το υπονοούμενο και ανησυχούσε λιγάκι. Δεν ξέρω... Αναρωτιέμαι...