ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπητοί αναγνώστες καλησπέρα. Με προβληματίζει κάτι εδώ και πολλά χρόνια, είναι μες στις σταθερές σκέψεις μου αλλά τώρα τελευταία με όσα συμβαίνουν το σκέφτομαι όλο και πιο έντονα. Πιστεύετε πως πρέπει να δίνουμε βάση στα στερεότυπα ή έχουν γκρεμιστεί όλες οι βεβαιότητες γύρω μας; Προσωπικά τείνω να πιστέψω το δεύτερο. Δεν έχω πλέον βεβαιότητες και πιστεύω και ξεχωρίζω τους αξιόλογους ανθρώπους μόνο αν μπορώ να τους μιλήσω και αν είναι δυνατόν να τους ζήσω για λίγο. Και πάλι δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για κανέναν. Αναρωτιέμαι όμως πού μπορεί να οδηγήσει όλη αυτή η (δικαιολογημένη ως ένα βαθμό) καχυποψία. Θα υπάρξει άραγε ακόμη περισσότερη αποξένωση και αντίληψη τύπου ''πας μη ανήκων στην οικογένεια και στον κύκλο μας βάρβαρος;'' Δεν θέλω να κλονιστεί η εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους και το παλεύω καθημερινά χωρίς να έχω ιδιαίτερα πολλούς φίλους ή σχέσεις γενικά. Από την άλλη όσα ακούω να συμβαίνουν μουδιάζουν τη σκέψη μου πολλές φορές. Θα ήθελα να ακούσω γνώμες περί στερεοτύπων, αυτό που έγραψα στην αρχή. Πιστεύετε ότι πρέπει να ισχύουν; Προσωπικά διχάζομαι, νομίζω πως δεν πρέπει να τα ακολουθούμε και να τα εμπιστευόμαστε και τόσο πολύ. Ας πούμε υπάρχουν άνθρωποι επιτυχημένοι, οικογενειάρχες με βαθιά σκοτάδια στην ψυχή τους και άσχημες συμπεριφορές. Όπως υπάρχουν και εκατομμύρια (θέλω να πιστεύω) αξιόλογοι καλόψυχοι οικογενειάρχες. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μόνους ανθρώπους. Άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερη κοινωνικοποίηση (για πολλούς λόγους και με προσωπική τους ευθύνη, ας μην το αναλύσουμε τώρα) αποτραβηγμένοι πιστεύετε πως πρέπει να τούς αντιμετωπίζουμε ως άτομα με ανεξερεύνητα σκοτάδια στο μυαλό και την ψυχή τους και πρέπει να έχουμε το νου μας; Η μοναξιά δηλαδή είναι σημάδι πως κάτι δεν πάει καλά; Προσωπικά με απασχολούν πολύ αυτές οι σκέψεις. Επίσης διάβασα μια έρευνα περί της φιλαναγνωσίας των Ελλήνων και μεταξύ άλλων έλεγε στα συμπεράσματα πως οι άνθρωποι που έχουν αναγνωστικά ερεθίσματα από το οικογενειακό τους περιβάλλον, που είναι μορφωμένοι και με καλές δουλειές, διαβάζουν περισσότερο και απολαμβάνουν τα βιβλία και φυσικά ανήκουν στο σταθερό αναγνωστικό κοινό που και αγοράζει αλλά και διαβάζει αρκετά βιβλία μέσα στη χρονιά. Αντίθετα οι άνθρωποι ''ενός κατώτερου Θεού'' ας το πω έτσι δεν ενδιαφέρονται για το διάβασμα, ένα βιβλίο το πολύ κι αυτό με το ζόρι και δεν το θεωρούν και ψυχαγωγικό τρόπο κιόλας το διάβασμα. Στη ζωή μου όμως έχω παραδείγματα ανθρώπων που το περιβάλλον τους δεν ευνοούσε το διάβασμα, δεν καλλιεργούσε τη φιλαναγνωσία κι όμως μάζευαν το χαρτζιλίκι τους ανέκαθεν για να το δώσουν στην αγορά βιβλίων. Από την άλλη δίνω κι ένα δίκιο στο στερεότυπο γιατί βλέπω και αρκετούς λαϊκούς ανθρώπους που προτιμούν να αλλάζουν συσκευή κινητού κάθε λίγο και λιγάκι και τα realities είναι η διασκέδασή τους και κράζουν κιόλας όσους διαβάζουν ή ασχολούνται με κάτι καλλιτεχνικό. Την ίδια στιγμή που λέω όμως αυτό για τους λαϊκούς ανθρώπους, ένας φίλος μου σε μια συζήτηση που είχαμε μού θύμισε πως παλιός λαοφιλής πολιτικός (άνθρωπος δηλαδή αν μη τι άλλο μορφωμένος και με κύρος) είχε στο παρελθόν αποκαλέσει τους ποιητές ''λαπάδες''. Άρα; Ισχύουν τα στερεότυπα ή όχι; Είναι ένα καμπανάκι που μας προειδοποιεί για συγκεκριμένες συμπεριφορές; Δεν ξέρω, προβληματίζομαι. Είμαι ''προβληματικός''. Καλό Σαββατοκύριακο πάντα με υγεία.