ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
4.11.2022 | 12:12

Ζωή σαν παραμύθι

Η εξομολόγηση μου θα έπρεπε να πηγαίνει κάπως έτσι: Αγόρι γνωρίζει κορίτσι, ερωτεύονται, παντρεύονται και ζουν μαζί μέχρι τα βαθιά γεράματα. Έτσι δε μας έμαθαν ότι πρέπει να είναι; Όμως, έχοντας υπάρξει- για αρκετό καιρό πλέον- από την πλευρά του "εξομολόγου" πασχίζω να θυμηθώ κάποια εξομολόγηση με αίσιο τέλος, τουλάχιστον ως τη στιγμή που γράφτηκε. Σήμερα, ήρθε η σειρά μου να βρεθώ στην "αντίπερα όχθη", χωρίς να διαφοροποιείται ο λόγος, για τον οποίο βρέθηκα εξ`αρχής ανάμεσα σας· εκείνη. Μπορεί να μην υπήρξε ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου κατά τα κινηματογραφικά πρότυπα, υπήρξε όμως ο πιο αληθινός. Κατάφερε να με κανεί να πιστέψω ότι υπάρχει κι άλλη ζωή μετά το "μεγάλο έρωτα" που χάθηκε, κατάφερε να φέρει στην επιφάνεια κάτι ικμάδες φωτός που ούτε και εγώ ήξερα ότι είχαν απομείνει μέσα μου, ενώ τόλμησα ακόμα και να πιστέψω στο δικό της Θεό. Πώς αλλιώς να εξηγούσα με τη λογική ότι προέκυψε τόσο απροσδόκητα κάτι τόσο "μαγικό"; Σ`αυτό το σημείο, θα έπρεπε μάλλον να ολοκληρώσω την εξομολόγηση μου σαν παραμύθι με το άκρως παρηγορητικό: Kαι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Όμως, πάνε 6(ολογράφως: έξι, για να βλέπω τα χαΐρια μου) μήνες από τότε που έφυγε. Όταν τη γνώρισα αναρωτιόμουν διαρκώς αν όντως υπάρχει ή είναι απλώς ένα αποκύημα της φαντασίας μου. Πλέον, αναρωτιέμαι αν όντως υπήρξα ποτέ για εκείνη ή της άρεσε απλά η "ιδέα" μου. Δεν έχει βέβαια και πολλή σημασία, αφού έχω επιστρέψει προ πολλού στον πρότερο μοναχικό και "άπιστο" βίο μου, θεωρώντας με τόσο αφελή που πίστεψα ότι κάποια ανώτερη δύναμη μου "χρωστούσε" στιγμές ευτυχίας. Λες και δε γνωρίζω ήδη τον προορισμό μου σ`αυτή τη ζωή(προτού κατηγορηθώ όπως αγαπημένος "συν- εξομολόγος" ως ηττοπαθής, θα πω απλά ότι είμαι ρεαλιστής)... Πάντως, ακόμα και μετά τη φυγή της έκανα όλα όσα της είχα υποσχεθεί σαν αυτά να ήταν ικανά να τη φέρουν πίσω. Μπήκε ο Νοέμβρης και είμαι ακόμα εδώ, ενώ μια βδομάδα με χωρίζει πλέον από τον πρώτο μου επίσημο αγώνα τρεξίματος μεγάλης απόστασης(με απώτερο σκοπό το μαραθώνιο). Το βαριόμουν ανέκαθεν το τρέξιμο και δε μπορώ να έχω και μεγάλες προσδοκίες λόγω σωματότυπου, μα είναι ένα από τα λίγα πράγματα που κρατάνε την ανάμνηση της ζωντανή. Και εγώ δε θέλω να την ξεχάσω. Μπορεί να θυμάμαι αμυδρά το χρώμα των ματιών της, το χαμόγελο, τα χείλη της και την τόσο υπέροχη μυρωδιά της, αλλά όταν τα πόδια μου δε με κρατάνε πια, σκέφτομαι πόσο πάλευε εκείνη στην καθημερινότητα της και συνεχίζω. Δυναμώνω τη μουσική(έχει βγάλει πολλά χιλιόμετρα το συγκεκριμένο: https://www.youtube.com/watch?v=0BqTKQht-0g) και τη φαντάζομαι να με περιμένει στον τερματισμό στο Καλλιμάρμαρο. Αυτό είναι, άλλωστε, ό,τι μου έχει απομείνει. Υ.Γ. Αν υπάρχουν και άλλα "τρεχαντήρια" που με διάβασαν ως εδώ, καλή τους επιτυχία και καλή δύναμη!
4
 
 
 
 
σχόλια

Πολλές φορές ψάχνουμε να βρούμε το λάθος για να νιώσουμε ανακούφιση από τον πονο της απόρριψης. Πολλά μπορεί, μάθε να αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου και μετά θα αγαπήσεις και τους άλλους. Ο ρεαλισμός σκοτώνει πολλές φορές την προσδοκία, αν πιστεύεις ότι δεν το αξίζεις, δεν θα το κατέχεις.

Ωραία τα έγραψες, σαν να διάβαζα το πρώτο κεφάλαιο από αισθηματικό μυθιστόρημα, αλλά δεν πρέπει να μείνεις εκεί..γιατί έφυγε είναι το ερώτημα. Ωραία όλα αυτά με το σύμπαν αλλά δεν την πήρε το σύμπαν, ήταν επιλογή της απ' ότι κατάλαβα να φύγει. Όταν εστιάσεις λοιπόν πραγματικά στον λόγο η' στους λόγους που επέλεξε να φύγει μακριά σου, τότε σιγά σιγά θ' αρχίσει να ξεθυμαινει και η ιδανική εικόνα που έφτιαξες για εκείνη.
Καλό τρέξιμο εύχομαι καθώς ο μαραθώνιος θέλει και αντοχή και ψυχή!

Ξεμαλλιασμένο κανταΐφι, η συμπεριφορά του ανθρώπου που αγαπήσαμε πραγματικά είναι αυτή που μας κάνει να μείνουμε ή να φύγουμε (πάρα πολύ δύσκολο το τελευταίο). Με αφορμή το Καλλιμάρμαρο, θυμήθηκα τη δική μου πριγκίπισσα που περίμενα να έρθει, μέσα Οκτωβρίου στην Αθήνα για ένα συνέδριο. Η οποία δεν ξέρω καν εάν ήρθε γιατί δε με ενημέρωσε ποτέ.

Φίλτατε προσπάθησε να την ξεπεράσεις και να επικεντρωθείς στον εαυτό σου και στην αυτο-βελτίωση σου. Σου εύχομαι καλή τύχη στον Μαραθώνιο.

Scroll to top icon