ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο φόβος δεν μπορεί να φανερωθεί ποτε όταν τον φοβάσαι, έλεγα, γι αυτο και δεν ήξερα τι φοβομουνα κοιτώντας φοβισμένη την ενηλικίωση. Ώσπου είπα: όταν βιώνεις τον φόβο, συνειδητοποιείς οτι εφτασες στο έσχατο σημείο του εαυτού σου, και στην ηλικία των 19 συνειδητοποίησα πως είχα πάντα επίγνωση των δεινών της ωρίμανσής μου και πως αυτό που φοβόμουν ήταν ο εαυτός μου. Το ομολογώ, νιώθω ανηδονία εδώ και εφτά χρόνια, από τότε που συνειδητοποιήσα οτι η φύση μου δε μπορεί να συμμετέχει σε κανένα γεγονός και καμία συναισθηματική κατάσταση. Την ελευθερία που φοβόμουν, αυτή τη μοναχικη, επένδυσα στον πόνο και στην παρατήρηση και η ζωή μου κινείται ανάμεσα στον πόνο και την παρατήρηση. Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις οτι δε νιώθεις τίποτα σε ανθρώπους που νιώθουν "κάτι". Εχω ενα απομερο κόσμο μεσα στο ημερολογιο μου, με σελιδες βουτηγμένες στο αίμα απ την αγχώνη και την αφαιρετική σκέψη, κανενας δε με βλεπει, κανενας δε μ ακούει, εγώ δε θα γίνω ποτέ επικίνδυνη, σας διαβεβαιώ, εξετάζω κάθε μου παρόρμηση και εξευγενίζω άηχα τη φύση της. Γυρνώ το κεφάλι τριακόσιες εξήντα μοίρες και σε κάθε μοίρα εκπνέω τον πόνο αθόρυβα διότι κανείς εδώ μέσα δεν είναι νυκτόβιος και ο καθείς δικαιούται την ησυχία του. Η ερωτικη μου πείνα αυτονομείται βασανιστικά. Θα πει κανείς πως στην ανηδονία δεν υπάρχει πόνος, ναι δεν υπάρχει, ο δικός μου είναι το ψεγάδι της διάφανης ψυχής μου. Να μην ενοχλώ, έχει όνειρο πολλά ο νους να δει αυτή την ώρα και να νιώσει..