Όταν αναπτύσσεται ο εγκέφαλος, δημιουργούνται άπειρες συνάψεις οι οποίες δεν είναι δυνατό να συντηρηθούν από τον οργανισμό μας. Έτσι, οι συνάψεις αυτές που έχουν σχηματίσει δυνατούς δεσμούς με άλλες, παραμένουν και συνεχίζουν το έργο τους. Οι συνάψεις που δεν σχηματίζουν αρκετούς ή αρκετά δυνατούς δεσμούς σβήνουν και πάνε να γίνουν κάτι άλλο. Τίποτα δε χάνεται.Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά είναι μια βασική φυσική διαδικασία που μας κάνει αυτό που είμαστε αυτή τη στιγμή. Η κοπέλα που είναι στο «περιθώριο» φαίνεται πως έχει ανάγκη να φύγει από αυτή την παρέα, ακόμα και αν αυτή τη στιγμή προσπαθεί ίσως να κρατηθεί, επειδή νιώθει πως την διώχνουν. Ίσως δεν βλέπει ότι έχει τόσες άλλες, καλύτερες επιλογές. Εάν την έδιωχναν τελείως, ίσως να της έκαναν χάρη, γλιτώνοντάς της χρόνο ενέργεια και πολλά άλλα, που στο συγκεκριμένο περιβάλλον απλά χάνονται. Στην περίπτωση των συνάψεων, δεν υπάρχει επόπτης για να καθορίσει ποια θα μείνει και ποια θα σβήσει. Έχουν όλες έναν εσωτερικό μηχανισμό αυτογνωσίας που τους επιτρέπει να ξέρουν πότε είναι συμβατές με το περιβάλλον τους και πότε όχι.Έτσι και η συγκεκριμένη κοπέλα, αν και δύσκολο από τη δική της οπτική, πρέπει να καταλάβει πως το συγκεκριμένο περιβάλλον δεν την βοηθάει να εξελιχθεί. Πολλοί «ιδιόρρυθμοι χαρακτήρες» άρχισαν να μεγαλουργούν μόλις βρήκαν τη θέση τους. Οι παρέες β διαλογής δεν είναι η θέση κανενός.
16.5.2016 | 02:03
Σκηνικο:
Συναντιομαστε με την παρεα της σχολης(4κοριτσια+2αγορια) και καποια στιγμη αναφερεται οτι ειχαμε βγει μια μερα οι 3 κοπελες απ την παρεα μονες μας. Τοτε πεταγεται η 4η της παρεας, εμφανως παρεξηγημενη, και ζητα να μαθει το λογο που δεν προτειναμε κ σε κεινη να ερθει μαζι μας(αυτη προφανως παρεξηγηθηκε γιατι ηταν η μονη κοπελα απ την παρεα που την αφησαμε στην απ εξω).Η συγκεκριμενη κοπελα ειναι λιγο ιδιορρυθμος χαρακτηρας κ δεν της εχουμε κρυψει ποτε οτι δεν πεθαινουμε για την παρεα της. Αλλωστε φαινεται κ απ τη συμπεριφορα μας: δεν της στελνουμε τοσο συχνα να μαθουμε τι κανει κ γενικα δεν ασχολουμαστε τοσο πολυ μαζι της, οσο ασχολουμαστε οι υπολοιπες η μια με την αλλη. Δεν ειναι οτι την σνομπαρουμε οταν ειναι στην παρεα, απλα δεν εχουμε τοσα κοινα μαζι της, οποτε δεν εχουμε κ πολλα να συζητησουμε. Με τα αγορια παλι εκεινη φαινεται πως κολλαει πιο πολυ κ φανταζομαι οτι κ η ιδια το ξερει. Κ αυτο που μου τη δινει πιο πολυ ειναι οτι παρολο που το βλεπει αυτο, οτι δηλαδη δεν την νιωθουμε τοσο κοντα μας(δεν γινεται να μην το βλεπει, ειναι αρκετα φανερο) απορησε που δεν της ειπαμε να ερθει μαζι μας, οταν ειχαμε βγει οι 3 μας. Κ ρωτω: γιατι μερικοι ανθρωποι δεν δεχονται οτι δεν γινεται ολοι να ταιριαζουν με ολους? Πρεπει δηλαδη επειδη ειμαστε στην ιδια παρεα να βγαινουμε παντα κ οι 6 μην τυχον και παρεξηγηθει κανεις? Δεν εχω εγω ας πουμε το δικαιωμα να εχω μια προτιμηση σε καποιον ή καποιους απ την παρεα και να θελω να τους βλεπω πιο συχνα? Δεν την καταλαβαινω αυτη τη λογικη πραγματικα. Εγω οταν καποιος δεν με καλεσει καπου, παιρνω το μηνυμα οτι προφανως δεν με γουσταρει κ τοσο, αλλα δεν παρεξηγουμαι, γιατι να παρεξηγηθω αλλωστε? Επειδη ο αλλος δεν με συμπαθει ή επειδη τεσπα μπορει να μη με θεωρει κ την καλυτερη παρεα? Μα δεν μπορουμε να αρεσουμε σε ολους. Τι πιο φυσιολογικο απ αυτο?
6
