Κοριτσάκι μου, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Όμως οι αναμνήσεις σου δεν είναι στο σπίτι, είναι στο μυαλό και στην καρδιά σου και δεν μπορεί να σου τις πάρει κανείς. Είναι οδυνηρό να πουλάς το πατρικό σου, αλλά δε γίνεται αλλιώς. Ο Fabinas παραπάνω σου τα λέει ωμά, αλλά έχει δίκιο.
15.5.2018 | 16:59
Το σπίτι μου
Σήμερα ήρθε ο πρώτος πιθανός αγοραστής για το σπίτι μου.. Προσπάθησα να εξηγήσω στην μαμά μου και την αδερφή μου ότι δεν ήθελα να είμαι εκεί αλλά δεν το δέχτηκαν οπότε αναγκαστικά πήγα και εγώ. Δεν μπορώ να το δεχτώ ότι στο σπίτι μου θα μένει άλλος, ότι στο δωμάτιο που εμενε ο μπαμπάς μου που τώρα πια δεν ζει θα μένει άλλος, ότι τα πράγματα μου τα σχολικά αναμνηστικά και όλες μου οι αναμνήσεις θα στριμωχτουν σε μια αποθήκη.. Θα μας το πάρει η τράπεζα αλλιώς, έτσι μου είπαν, οπότε εμείς θα μένουμε στο παλιό σπίτι της γιαγιάς μου όπως και μένουμε τα τελευταία 3 χρόνια που δεν ζει ο μπαμπάς μου.. Η μαμά μου δεν το ποναει δεν έζησε εκεί γιατί ήταν χωρισμένοι πολλά χρόνια και το σπίτι αυτό το έχτισε μόνος του ο μπαμπάς μου.. Όλες μου οι αναμνήσεις με τον μπαμπά μου είναι εκεί.. Με αυτόν μεγαλωσαμε μιας και είχε την οικονομική δυνατότητα και τελικά έφυγε τόσο ξαφνικά και μας έμειναν τα δάνεια και το σπίτι... Πως καταντήσαμε έτσι να μην έχουμε ούτε τα βασικά εκεί που κάποτε μας περισσευαν.. Ήμουν ο κύριος λόγος που δεν το είχαμε βάλει για πούλημα τα προηγούμενα χρόνια αλλά δεν μπορούμε ούτε να το συντηρησουμε ούτε να ζήσουμε σε αυτό μιας και είναι πολύ μεγάλο και έξω από την πόλη.. Πως εγώ μπορώ να πουλήσω σε κάποιον κάτι που πονάω ? Δεν με καταλάβαινουν.. Πως να πω όλα τα θετικά που έχει αυτό το σπίτι με σκοπό να ζήσει εκεί κάποιος άλλος πέρα από μένα ? Προτιμώ να το πάρει η τράπεζα..τουλάχιστον μέχρι τότε θα τα έχω όλα ακριβώς όπως τα άφησε σαν να μην έφυγε ποτέ.. Αλλά αυτό δεν γίνεται Έλλη 20χρ.
5
