ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
9.8.2021 | 20:29

στεναχώρια..

Έχω κουραστει, ειλικρινά δεν παει αλλο έχω κουραστει να ζω πλεον. Έχω φίλες που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είμαστε τέλεια μεταξύ μας ( οχι ότι δεν είμαστε)δεν ξέρω ομως νιωθω συνέχεια μου ρουφάνε ενέργεια, γελάω με ζόρι οταν ειμαστε μαζί, και όποτε κανονίζουν απλά δεν θέλω να παω και βρίσκω δικαιολογίες ωστε να μην πάω μαζί τους. Η οικογένεια μου επισης νιωθω είναι τοξικη για μενα. Παντα με βάζουν να σκέφτομαι το χειρότερο, έτσι με μεγάλωσαν, και αυτό με εχει επηρεάσει τοσο πολύ ψυχικά, που πλεον είμαι καχυποπτη για όλα. Δεν χαίρομαι τίποτα. Αυτός είναι ο λόγος που αποφεύγω τις εξόδους τις σχέσεις και οτιδήποτε αλλο. Έχω μαθει να βλέπω μονο το ασχημο. Παρόλα αυτά όμως εγώ είμαι παντοτε εκεί για τον καθενα. Όταν καποιος έχει πρόβλημα πάω αμέσως να βοηθήσω, να τον ακούσω να τον ηρεμήσω. Για μενα όμως δεν ειναι ετσι. Όταν έχω την ανάγκη να ανοιχτώ στις φίλες μου ή έστω σε ένα κοντινό άτομο, μου φενεται λες και δεν θελουν να με ακουσουν, ότι βαριούνται, ότι δεν έχουν την υπομονή να ακούσουν πραγματικά πόσο ασχημα νιωθω. Ακούω λενε η ζωή ειναι ομορφη για εμάς τους νεους, ειναι τα χρονια της διασκέδασης της ελευθερίας... Εγώ γιατί όμως νιωθω ένα τεράστιο κενό μέσα μου; Δεν έχω όρεξη να φάω να πιω, να πλυθω, να μιλήσω... Γιατί είμαι ετσι;; Ειμαι όλη μερα σε ένα δωματιο ξαπλωμένη σε ένα κρεβατι και απλά δεν θέλω να επικοινωνήσω με κανεναν. Δεν ημουν ετσι. Καθε βραδυ κλαίω γιατι απλά σιχαίνομαι εμενα, σιχαίνομαι την ζωή μου και απλα νιωθω άχρηστη. Δεν βλέπω πουθενα το ωραίο, σε κανεναν και σε τίποτα. Εχω καταντήσει να ειμαι μοναχικό άτομο και αυτό να μου αρεσει. Να το απολαμβάνω.. Καθε μερα ειμαι ολοενα και πιο κουρασμένη κοιμαμαι υπερβολικά πολυ ομως γίνομαι ακόμα χειρότερα. Καθε μερα έτσι είναι για μενα. Πιστεύω επίσης ότι ακόμη και αυτή η εξομολογηση που γράφω αυτή την στιγμη μπορει να περάσει απαρατήρητη ίσως κάποιοι ταυτιστουν ισως καποιοι αλλοι με πουν υπερβολοκια. Εγώ απλά ηθελα να γράψω καπου αυτά που νιωθω. Ήθελα απλα να ξερουν έστω μερικοι ότι δεν είμαι καθόλου καλα.. Δεν μπορώ αλλο να συνεχίσω έτσι.. μόνο αυτό...
5
 
 
 
 
σχόλια

Όσο καλοί και αν είναι κάποιοι άνθρωποι να θυμάσαι ότι γίνονται βαμπίρ για εσένα.Μπορει να καταλήξεις με κατάθλιψη. Κάποτε είχα μια φίλη η οποία είχε χωρίσει. Κάναμε πρακτική μαζί την ίδια περίοδο για κακή μου τύχη. Ενώ γενικότερα είχα αντοχές να ακούσω τα πρόβληματα του άλλου, επίσης η φίλη μου αυτή είχε πολλή πλάκα γενικά τα πηγαίναμε καλά. Κάθε μέρα με το χωρισμο είχε μούτρα, όταν φεύγαμε από την πρακτική πηγαίναμε σε ένα μαγαζί που ήταν κοντά και επί 5 με 6 ώρες κλαιγοταν. Αυτό επί ένα εξάμηνο. Κάπου προφανώς κούρασε και μου ρουφήξε την ενέργειά μου. Έπρεπε να της πω να το πάρει αλλιώς. Εγώ δε μίλαγα και κουβαλούσα το βάρος της έξτρα με τα δικά μου. Κάπου ώπα βρε παιδιά. Οι φίλοι είναι να σε ακούσουν αλλά μετά προσπαθήστε και εσείς να αλλάξετε θέμα.

Καμάρι μου, άλλαξε. Τα πάντα. Δεν είναι εύκολο αλλά είναι στο χέρι σου. Βγες με καινούργιους ανθρώπους κ αποστασιοποίηση συναισθήματα από αυτά που λέει η οικογένεια σου. Είτε που θα καταλάβεις ότι το πρόβλημα πηγάζει από μέσα σου κ μετά θα ασχοληθείς με αυτό, είτε που γνωρίζοντας άλλους ανθρώπους θα γελάσει ξανά το χειλάκια σου. Win win κατασταση

Σίγουρα ένας ψυχολόγος θα ήταν πιο κατάλληλος απο μένα να σχολιάσει, παρ'όλα αυτά θα επιμείνω σε μία φράση σου ¨Έχω μαθει να βλέπω μονο το ασχημο"
Λοιπόν βάλε το στόχο απο δω και σήμερα να βλέπεις το θετικό και το όμορφο. Εκπαιδεύσου σε αυτό, κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Όλα είναι και καλά και κακά, προτίμησε να βλέπεις το καλό.
Κι όσο για τις φίλες σου απο την στιγμή που εσύ η ίδια δεν τις αισθάνεσαι φίλες πως περιμένεις να σε συμπονέσουν και να σου συμπαρασταθούν ;
Δεν αναφέρεις αν ασχολείσαι με κάτι κλπ , εγώ θα σου πρότεινα να βρεις καινούριες ασχολίες, να φύγεις μακριά απο οικογένεια και φίλους, μετακόμιση ίσως σε άλλη πόλη, νέα δουλειά κλπ και η οποία θα είναι και η τέλεια δικαιολογία για να μην λένε ότι τους αποφεύγεις εφόσον μετακομίσεις. Αν περιμένεις παθητικά δεν αλλάζει κάτι, εσύ πρέπει να το αλλάξεις.

γλυκό μου κορίτσι... απόλυτα σε καταλαβαίνω απόλυτα.. Δεν θα σου πω ότι η ζωή είναι ωραία και πως τώρα που σε διάβασα και θα με διαβάσεις κάποιοι δεν κατάφεραν να ξυπνήσουν και κάποιοι άλλοι υποφέρουν κλπ κλπ., γιατί δεν θα σε βοηθήσει η απάντηση μου.
Θα σου πρότεινα μόνο να προσπαθήσεις να αλλάξεις όσο μπορείς τον τρόπο σκέψης σου, και αν δεν τα καταφέρεις ή κάνεις πισωγυρίσματα να ζητήσεις βοήθεια απο κάποιον ειδικό ή απο κάποιο πολύ δικό σου 'έμπιστο πρόσωπο. Είμαι 47χρ πέρασα αυτό το στάδιο απομόνωσης που βιώνεις για άπειρα χρόνια κ δειλά δειλά το προσπάθησα κι εγώ και κατάφερα να με αγαπήσω και να μην χάνω στιγμές απο την καθημερινότητα μου.. κάνε μια προσπάθεια, δεν χάνεις κάτι αλήθεια..

Scroll to top icon