ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 18 χρονών και μετακόμισα σε άλλη πόλη για να ξεκινήσω την φοιτητική μου ζωή στην σχολή που πέρασα (και ήθελα να περάσω). Για να το πάρουμε από την αρχή είχα από πάντα θέματα κοινωνικοποίησης. Μέχρι και το τέλος του δημοτικού ήμουν ντροπαλός, γεγονός όμως που δεν με εμπόδιζε από το να κάνω φίλους καθώς σιγά σιγά χαλάρωνα. Προς το γυμνάσιο τα πράγματα δυσκόλεψαν, δεν γούσταρα να βγαίνω με την παρέα μου που μου το έλεγε κάθε σάββατο, μέχρι που σταμάτησαν να μου το ζητάνε. Στο λύκειο πια δεν είχα καθόλου φίλους και σιγά σιγά κάθε πράγμα καθημερινό που απαιτούσε κοινωνικοποίηση μου φαινόταν δύσκολο. Όποτε έπρεπε να μιλήσω σε νέα άτομα με έπιανε τρομερό άγχος γιατί με ένοιαζε πάρα πολύ η γνώμη τους για μένα (ξέρω ότι είναι λάθος). Μόνο σε κάποια φάση μίλησα με 1-2 άτομα που σταθερά γίναμε μία ''παρέα'' αλλά η κοινωνικοποίηση εξακολουθούσε να με δυσκολεύει. Παρόλα αυτά κάθε φορά προσπαθούσα και έλεγα ότι θα καταφέρω να είμαι χαλαρός και να κάνω φίλους. Μία φορά μάλιστα γύρισα σπίτι από έξοδο όπου τα περισσότερα άτομα τα έβλεπα πρώτη φορά, και έβαλα τα κλάματα στο κρεβάτι μου γιατί η αποτυχία ήταν τεράστια. Σε ψυχολόγο δεν μπορούσα να πάω γιατί εδώ οι γονείς μου δεν ήξεραν τι μου συμβαίνει.Τέλος πάντων για να επανέλθω, πίστευα ότι η φοιτητική ζωή σε άλλη πόλη όπου δεν με ήξερε κανείς είναι η τέλεια ευκαιρία για μία νέα αρχή σε αυτόν τον τομέα. Παρόλα αυτά έκανα λάθος. Γνώρισα άτομα που μόνο στο αμφιθέατρο έβλεπα και ποτέ δεν τόλμησα να τα προσκαλέσω έξω. και ντάξει εγώ έχω τον λόγο μου, αυτοί όμως γιατί δεν με καλούν? Κάθε μέρα βλέπω παρέες ολόκληρες και άτομα που βγαίνουν κάθε μέρα και έχουν τις ζωές τους τις σχέσεις τους κλπ. και εγώ ρε φίλε είμαι κάθε στιγμή η στην σχολή ή στο σπίτι. Λίγα άτομα ξέρουν τι μου συμβαίνει και η συμβουλή τους είναι πάντα η ίδια. ''να είσαι ο εαυτός σου''. Μακάρι να μπορούσα όμως. Κάθε βράδυ πριν το πρωινό μάθημα σκέφτομαι ότι την επόμενη μέρα θα δείξω ποιος είμαι και δεν θα ανησυχώ για τίποτα. Όταν όμως έρχεται η επόμενα μέρα και πρέπει να κοινωνικοποιηθώ ξεχνάω ποιος είμαι , τι πρέπει να πω και γενικότερα το μυαλό μου είναι άδειο. Όποτε βρίσκομαι γύρω σε ανθρώπους νιώθω λες και είμαι πρωταγωνιστής σε μία παράσταση και ότι όλοι οι άλλοι είναι το κοινό που περιμένει το παραμικρό μου λάθος. Ξέρω, ακούγεται πολύ εγωκεντρικό και ξερω ότι δεν είναι αλήθεια. Δεν μπορώ άλλο αυτήν την κατάσταση, Κλείνομαι συνεχώς στον εαυτό μου ακόμα και μπροστά σε κοντινά μου πρόσωπα.