ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα μία σχέση, η οποία με πλήγωσε αρκετά. Το αγόρι μου με έγραφε, ήταν με την βούλα χειριστικός, με έβγαζε τρελή και μου δημιουργουσε ανασφάλειες και γενικά δεν νομίζω ότι νοιαζόταν. Δεν τον κατηγορώ γιατί είχε και αυτός τα δικά του, απλά αναφέρω τι συνέβη. Όλα αυτά γινόντουσαν, όσο προσπαθούσε να με κρατήσει και κάθε φορά που έκανα να φύγω άλλαζε συμπεριφορά και μετά γύρναγε στα ίδια. Ήταν η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα πραγματικά και είχα καταντήσει να πηγαίνω σε ψυχολόγο οικογενειακή φίλη, έπειτα από προτροπή των δικών μου γιατί ήμουν σαν ζόμπι. Η γυναίκα είπε ότι είμαι μια χαρά ,ότι απλά έχω φάει ένα κόλλημα και ότι θα βγάλω κάποια στιγμή άκρη όταν νιώσω έτοιμη. Ετσι και έγινε, χώρισα και απλά δεν το ξανασκέφτηκα ποτέ. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ανεχτώ ποτέ ξανά κακή συμπεριφορά και προχώρησα. Από τότε, βγήκα ραντεβού με δύο τρία αγόρια που έδιναν άσχημα σημάδια από την αρχή. Τα αναγνώρισα αμέσως και δεν το πολυσκεφτηκα. Αν και στην αρχή τους ήθελα πολύ ,στην συνέχεια με απωθούσαν έντονα λόγο της συμπεριφοράς τους και των προθέσεων τους απέναντι μου. Στην πορεία γνώρισα ένα αγόρι που εμφανισιακά δεν ήταν ακριβώς ο τύπος μου, αλλά μου φαινόταν ενδιαφέρων και καλή περίπτωση και έτσι έδωσα μια ευκαιρία. Τον πρώτο καιρό ήμουν πολύ ικανοποιημένη και ένιωθα να ερωτεύομαι ,αλλά τις τελευταίες εβδομάδες σαν κάτι να άλλαξε και να νιώθω να με απωθεί. Είναι πολύ καλός μαζί μου και έχει αρκετά χαρακτηριστικά που θέλω, αλλά δεν νιώθω τίποτα. Έπιασα τον εαυτό μου να ψάχνει να βρει ελαττώματα αλλά σταμάτησα να το κάνω, διότι δεν έχει νόημα να ψάχνω δικαιολογίες. Πρώτα ήρθε η ξενέρα και μετα άρχισα να ψάχνω ψεγάδια. Τώρα πάμε στο πρόβλημα μου. Έπεσα σε ένα άρθρο που ανέφερε αυτήν την αντίδραση σαν Sudden repulsion syndrome και έλεγε ότι προκύπτει σαν ενστικτώδης αντιδραση απέναντι σε κάποιον που υποσυνείδητα ξέρουμε ότι δεν μας κάνει, ή ότι προέρχεται από θέματα εμπιστοσύνης και οικειότητας. Ανησυχώ λοιπόν μήπως η ξαφνική ξενέρα που νιώθω είναι στην πραγματικότητα ο φόβος μου να εμπιστευτώ πάλι κάποιον και να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Με τρομάζει πολύ αυτό το ενδεχόμενο γιατί θέλω ,πάντα ήθελα μία σχέση που θα υπάρχει ισχυρό δέσιμο και αμοιβαία αγάπη. Δεν είναι ότι ερωτεύομαι ηλίθιους, μέχρι και ο πρωην μου τον πρωτο καιρό που ήμασταν μαζί και επι της ουσίας τον ερωτεύτηκα μου φέρθηκε τρομερά καλα και έχω να το θυμάμαι αυτό. Βέβαια η ψυχολόγος που είχα πάει -και το μετάνιωσα γιατί μονη μου πήρα μπρος ότι τέλος- είχε πει ότι είμαι πολύ ανοιχτό άτομο που θέλει όσο τίποτα οικειότητα. Σαν συμβουλή μου είχε δώσει να μην υπεραναλύω γιατί χάνω το νόημα. Μάλλον σκεφτομαι πολύ επομένως , άλλα κάθε φορά που προκύπτει κάτι στα προσωπικά μου το μυαλό μου τρέχει με χίλια και ψάχνει να βρει λύσεις και απαντήσεις στα πάντα σαν να λύνω μαθηματικό πρόβλημα . Δηλαδη αντί να πω ,δεν είμαι ερωτευμένη γεια σας, έκατσα και σκέφτηκα όλο αυτό, που μπορεί να στέκει στην τελικη. Μια άλλη σκέψη που έκανα ήταν ότι ίσως ενθουσιάστηκα όχι από το άτομο αλλά από την συμπεριφορά του που είναι καλη και δεν ενιωσα ποτε αληθινη έλξη. Πείτε αν σας έχει τύχει ποτέ.. Γενικά πείτε κάτι.