ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σου έχει συμβεί αυτό που με διάφορες παραλλαγές και σε διαφορετικούς βαθμούς συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους είτε το συνειδητοποιούν, είτε όχι: "Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα". Πάλι και πάλι η ίδια ιστορία. Ανώριμοι γονείς με ένα σωρό προβλήματα αντί να κοιτάξουν να τα λύσουν ως ενήλικοι και υπεύθυνοι άνθρωποι, τα κληροδοτούν στα παιδιά τους. Και τα παιδιά παιδεύονται, και πάλι τα ίδια όταν αυτά γίνουν γονείς και μεταβιβάσουν τα προβλήματα στα παιδιά τους. Και πάει λέγοντας. Λοιπόν, αν καταφέρεις να ξεφύγεις από αυτό το φαύλο κύκλο θα είναι το μεγάλο επίτευγμα της ζωής σου. Φυσικά και μπορείς. Όλοι έχουμε αυτή τη δυνατότητα αρκεί να το προσπαθήσουμε και να το επιδιώξουμε. Το ότι είσαι μόνη και κλαις είναι ένα καλό σημάδι προς αυτό το δρόμο. Κάποια στιγμή τα δάκρυά σου θα δώσουν τη θέση τους σε έναν πιο δυνατό εαυτό. Διάβασε, ομως, ψάξε, σκέψου, διαλογίσου. Μη το βάζεις κάτω. Θα βρεις λύσεις. Τα παιδιά των χειρότερων γονιών γίνονται πιο δυνατά από τα υπόλοιπα.

Πολυαγαπημενη μου,σε πληροφορω (προς εκπληξη σου μαλλον) οτι το 98% των οσων περιεγραψες, ειναι ακριβως τα ιδια με οσα εχω βιωσει κ εγω αυτα τα 18.5 χρονια που ζω. δυστυχως ουτε εμενα υπηρξε καποιος να με βοηθησει, να με στηριξει, να με ακουσει γι αυτο και κατεφυγα στο συγκεκριμενο site. Ωστοσο εγω εχω μια σχεση τεσσαρων χρονων, κ ουσιαστικα μονο σε αυτο σταθηκα τυχερη μεσα στην ατυχια μου. οι τσακωμοι των γονιων μου υπαρχουν απο τοτε που πρωτοθυμαμαι τον εαυτο μου εν ζωη, απο παντα δηλαδη. δε σταματησαν ποτε και για κανενα λογο -δε σεβαστηκαν ουτε εμενα ουτε την αδελφη μου- . Φετος τον μαρτιο ηρθε το αποκορυφωμα φυσικα, οταν καλεσα την αστυνομια γιατι δε μπορουσα να βρω απο πουθενα βοηθεια, και τους εκλεισαν αυτοφωρο. Εντελει οδηγηθηκαμε ολοι στα δικαστηρια, αλλα κ εκει απλα περιφρονηθηκαμε και συνεχισε η κατασταση ως ειχε προηγουμενως. τελικα, η μανα μου φευγει απ το σπιτι μονη της και ενοικιαζει μια γκαρσονιερα οπου και μενει πλεον. ωστοσο οσες φορες τυχει να συναντηθουν οι γονεις μου τσακωνονται ακομη, αλλα τουλαχιστον δεν εχουν τοση βιαιοτητα οπως πριν. εγω κ η αδελφη μου θελαμε να μεινουμε με τη μητερα μας, αλλα λογω οικονομικων δε δυναμεθα να ενοικιασουμε μεγαλυτερη κατοικια για 3 ατομα γι αυτο κ εφυγε μονη της. παραλληλα με ολα αυτα, χανω ολους μου τους φιλους απο μια παρεξηγηση. ολοι εντος μιας νυχτας με μισησαν γιατι ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ εβριζα πισω απ την πλατη του ΤΟΝ ΕΠΙ 7 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΛΛΗΤΟ ΜΟΥ. κ ολα αυτα τα ισχυριστηκε μια καινουργια στην παρεα, ενω ποτε δεν κακολογησα κανεναν και επελεξαν να την πιστεψουν. Ετσι απομακρυνθηκαν ολοι, ΟΥΤΕ ΓΕΙΑ δε μου λενε στο δρομο -και μενουμε ολοι κολλητα οποτε τους βλεπω καθημερινα να βγαινουν χωρις εμενα και κλαιω ασταματητα-. Καθε βραδυ σπαραζω στο κλαμα και για την οικογενεια μου και κυριως για τους φιλους μου. Συγχρονως με τα παραπανω, πεθαινει κ ο παππους μου και αυτοκτονει μετα απο μια εβδομαδα η γιαγια μου. Το κορυφαιο ομως ηταν οτι σε λιγες εβδομαδες εδινα πανελλαδικες εξετασεις για να περασω -στην πολυποθητη ψυχολογια παντειου που το εχω ονειρο απο παιδι-. Ημουν μαθητρια του 19 και στις εξετασεις φυσικα δεν πατησα γιατι δεν ειχα διαβασει τιποτα τους τελευταιους 3 μηνες, ειχα χασει την επαφη. Και το οτι τα παρατησα τελευταια στιγμη, σε συνδυασμο με το οτι εχασα φιλους, διαλυθηκε η οικογενεια μου και πεθαναν οι παππουδες μου, με καθιστουν ενα απο τα πιο θλιμμενα και ατυχα θεωρω ατομα. Καθε βραδυ, τα ματια μου δεν κλεινουν απ το κλαμα για να κοιμηθω. αισθανομαι οτι δεν υπαρχει τιποτα καλο αυτη τη στιγμη στη ζωη μου, εκτος απο τη σχεση μου,αλλα βεβαια ολα τα υπολοιπα ειναι πολυ σημαντικοτερα. σημερα το πρωι ξυπνησα με δακρυα στα ματια. Σκεφτομουν ποσο ωραια θα ηταν να ειχα περασει κ εγω στο πανεπιστημιο, να γνωριζα και νεες παρεες. εχω αποφασισει να δωσω του χρονου ξανα βεβαια. Σου συνιστω να τα αφησεις ολα πισω σου (οσο γινεται γιατι ξερω ποσο δυσκολο ειναι) και να δωσεις εμφαση στο ΕΓΩ. Πρεπει να κανεις πραγματα για τον εαυτο σου, και θεωρω πρωτα απ ολα πως πρπει να συγκεντρωθεις στη σχολη σου, να διαβαζεις πολυ σε καποια βιβλιοθηκη, να περασεις μαθηματα, να παρεις πτυχιο και μετα να εργαστεις. Οσο προχωρας σε αυτα, θα γνωριζεις καινουργια ατομα, θα κανεις φιλους, και σχεσεις -που να θυμασαι ερχονται κ παρερχονται-. Δυστυχως ή ευτυχως εχω μεγαλωσει κ ωριμασει πολυ γρηγοροτερα απ την ηλικια μου και γι αυτο ισως σου φανει περιεργο που μιλαω ετσι. σου ευχομαι καθε επιτυχια και ευτυχια!!! να περιβαλλεσαι απο αγαπη και κυριως να εισαι υγιης! προς το παρον δωσε βαση στη σχολη για να ξεχνιεσαι με το διαβασμα και να γνωρισεις ατομα! Η αγνωστη με τα ιδια σχεδον βιωματα, πολλα φιλια♡

Αυτός που σου είπε να σώσεις ότι σώζεται είχε πολύ δίκιο. Απο εκεί ξεκινάς.Θα σου πω και κάτι άλλο.Όταν είμαστε μικροί, όλα στο μυαλό μας είναι πολύ μεγάλα κι έντονα. Κι όχι αδικαιολόγητα.Είναι η άγνοια και το άγχος που προκαλεί όλο αυτό. Συν τις ορμόνες (και ναι είναι πολύ σημαντικό κι αυτό)Θα μου πεις "καλα τα λες αλλα εγώ...μπλα μπλα"Πρέπει να δεχτείς τις απόψεις αυτές από μεγαλύτερους ανθρώπους. Γιατι?... Τα ναρκωτικά πχ είναι πολύ κακο πράγμα. Πρέπει να τα δοκιμάσεις για να το καταλάβεις? Όχι....το έχεις ως έτοιμη εμπειρία απο την κοινωνία, την ιατρική.Έτσι ισχύει για πολλα πράγματα.Και να ξέρεις ότι πρέπει να δουλεύεις δυνατά και προσηλωμένα σε ότι και να κάνεις.Αν θες πχ μα μάθεις μια γλώσσα η μια πολεμική τέχνη η οτιδήποτε άλλο, θέλεις πολύ καιρό.Δεν ξεκινάς να τα μάθεις επειδή τώρα τα χρειάζεσαι. Για να μάθεις κάτι πολύ πολύ καλά, πρέπει να δουλεύεις πάνω σε αυτό κοντά στα 8 χρόνια περίπου.Αν τώρα δεν ασχοληθείς με ότι είναι αναγκαίο, αργότερα θα είσαι ελλιπέστατη..Ξεκινάς απο τη σχολή και ότι άλλο είναι θέμα υποδομής για εσένα. Άσε τους άλλους.Αυτοί θα κανουν τη δουλειά τους κι εσυ θα λανεις τη δουλειά σου.

Δώσε έμφαση στη σχολή σου, ίσως εγώ να στο είχα ξαναπεί αυτό γιατί κάτι μου θυμίζει η εξομολόγησή σου, εστίασε εκεί, από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις.