Και γω σε παρόμοιο mood...Δεν ξέρω πως να βοηθήσω, τι λόγια παρηγοριάς να χρησιμοποιησω μέσα από μια απροσωπη οθόνη...Στα 31 μου νιώθω πολύ ώριμη λόγω καταστάσεων και βιωμάτων μου... Υπάρχουν όμως & μεγαλύτεροι σε ηλικία που κάνουν την ζωή τους, δεν έχει να κάνει με τα χρόνια τους... αλλά ότι εκείνοι με θάρρος; Ή μήπως με θράσος, διεκδικούν την θέση εργασίας, τον σύντροφό, μαθαίνουν διαρκώς ενημερώνονται, σπουδάζουν, εξελίσσονται...; Πάντως το κυνηγάνε με ζήλο είτε τους έρχονται βολικά...δρουν με θεμιτά ή με αθέμιτα μέσα...Μην ζηλεύεις λοιπόν, δεν ξέρεις αν κόπιασαν κάποιοι για να ζουν την ζωή τους όπως λες...Η ζωή είναι διαρκείς αγώνας ειδικά όταν επιλέγεις τον δύσβατο δρόμο της αξιοπρέπειας,της καθαρής συνείδησης...Μην το βάλεις κάτω πάλεψε πήγαινε σε κάποιο ειδικό ψυχολόγο, αν έχεις την δυνατότητα να σε καθοδηγήσει, να σε υποστηρίξει στους προβληματισμούς σου...Καλή δύναμη!!
19.5.2018 | 11:24
συγνωμη για μια ακομη απελπισμενη
εξομολογηση. σημερα βλεπω το κλιμα στη σελιδα ειναι βαρυ...θα φταιει η μερα ...τι να πω...κι εγω το ιδιο ασχημα νιωθω. απο χτες βραδυ μια απελπισια μου πλακωνει το στηθος. σκεψεις γυρνανε στο μυαλο μου. νιωθω πως γερασα πολυ. εχω περασει 5 πολυ δυσκολους μηνες με κακη υγεια και καταθλιψη. εχτισα ονειρα και γκρεμιστηκαν. ημουν τοσο χαρουμενη πριν 5 μηνες...τωρα νομιζω πως δε θα γελασω ποτε πια. ζηλευω τους ανθρωπους γυρω μου που ζουν τη ζωη τους ενω η δικη μου κανει κυκλους γυρω απο την κακη μου υγεια. και ειμαι μεγαλη...πολυ μεγαλη για να ελπιζω οτι θα ρθει ασπρη μερα και για μενα πια. ανεργη και ζω με τους γονεις...οι οποιοι δεν μπορουν να μου συμπαρασταθουν γιατι απλα δεν αντεχουν την κατασταση. κουραστηκα παρα πολυ. διαβαζω κι εδω ατομα μικρης ηλικιας που τουλαχ εχουν την υγεια τους και νιωθουν ακριβως τα ιδια. να προσπαθησετε παιδια να βγειτε απο την θλιψη σας. ειστε νεοι ακομη και εχετε την υγεια σας. ειναι πολυ σημαντικο.
1
