Έδωσες...έδωσες...και έχεις ακόμα να δώσεις πάρα πολλή αγάπη, όπως λες.
Στις σχέσεις όμως υπάρχει το δούναι και λαβείν, δίνεις και παίρνεις. Όταν δεν λειτουργεί αυτό και το δώσιμο είναι μονόπλευρο τότε λυπάμαι που θα στο λέω αλλά δεν υπάρχει σχέση πουθενά εκτός από το μυαλό εκείνου που δίνει.
Του θύματος δηλαδή.
]Αυτό που περιγράφεις θυμίζει περισσότερο την σχέση ενός επαγγελματία υγείας που φροντίζει κάποιον σε ανάγκη, και λιγότερο ή καθόλου αισθηματική.
16.10.2021 | 15:11
Συμβουλή ή εστω παρηγοριά
Η προηγούμενη μου σχεση, την οποια ακομα λαχταρω στη ζωη μου, εμφάνιζε συμπεριφορές συναισθηματικής ασταθειας που αποδίδονται σε ιατρικη αιτια, κατι που εμαθα εκ των υστέρων, κι αν το γνωριζα νωριτερα θα ηθελα πολυ να τη στηριζα σε αυτο με οποιο τρόπο μπορουσα.
Οι όμορφες στιγμές, χωρις ουσιαστική - κατα τη γνωμη μου - αιτια, εναλλασονταν διαρκως σε τσακωμούς, χωρις ουσια, (πχ για πολυ πρακτικα πραγματα) οι οποιοι μπορούσαν εύκολα να λυνονταν και να προχωρούσαμε μα οσες προσπαθειες εκανα έπεφταν στο κενό.
Με αφησε θεωρώντας οτι ειμαι ο χειροτερος ανθρωπος και οτι δεν τη νοιαζομαι, τη στιγμή που παρακαλουσα να συμβιβαζομαστε και οι δυο γιατι με ενδιαφερει να νιωθει καλα μαζι μου και εχω ακομη να της δωσω παρα πολυ αγαπη.
Με βασανιζει να σκέφτομαι οτι με μισει ενας ανθρωπος που εγω ακομη λατρεύω, οχι απλα αγαπώ.
Μπορώ να κάνω κατι; υπάρχει περιπτωση να καταλάβει καποια στιγμη τι πραγματικά ειμαι; οτι ολοι μπορει να διαφωνούμε η να κάνουμε λαθη αλλα δεν σημαίνει οτι μισούμε τον αλλον η οτι ειμαστε κακοι ανθρωποι;
Για οσους το διαβασαν σας ευχαριστώ.
2
