ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δύο χρόνια τώρα, η παρέα που κάναμε ήταν γεμάτη πειράγματα και γέλια. Στην αρχή νόμιζα ό,τι ολα ήταν σε φιλικό πλαίσιο. Μα όχι. Κάτω από τις υπερβολικές δόσεις ανώριμου και άγαρμπου χιούμορ σου κρυβόταν η αλήθεια που μέρα με την μέρα γινόταν όλο και πιο ξεκάθαρη στα μάτια μου. Με τον καιρό όμως κι εγώ κάτι λίγο άρχισα να νιώθω για σένα. Κι ας με ξενέρωνει αυτό το μπρός-πίσω σου, κι ας το έπαιζες όλο φιλικά και παρεϊστικα. Σου είχα δώσει πολλές ευκαιρίες να μιλήσεις, να πεις κάτι και πάνω απ'όλα σοβαρό. Να σταματήσεις να κρυβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου και να παραδεχτείς τι ένιωθες! Γνωρίζοντας λοιπόν τη δειλία σου, ήθελα να σε διευκολύνω, ανοίγοντας λίγο τα δικά μου χαρτιά ώστε να δεις και να κάνεις επιτέλους την κίνηση. Αλλά εσύ επέλεξες απροειδοποίητα εκείνη τη μέρα να φέρεις στον καφέ που είχαμε κανονίσει έναν φίλο σου. Παρότι τσακωθήκαμε γι'αυτό, ποτέ δεν ζήτησες συγνώμη. Και όταν με είδες μια άλλη μέρα, αγνόησες την παρουσία μου, χαιρετώντας όλους τους άλλους στην παρέα εκτός από μένα. Αυτή την συμπεριφορά δεν την περίμενα από σένα. Από εδώ και πέρα, είμαστε δύο ξένοι. Εσύ το επέλεξες. Με την ανώριμη και αψυχολόγητη συμπεριφορά σου. Ναι, σ'αγάπησα λιγάκι, μα σε βαρέθηκα πια...