ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι στα 27, πριν 4 χρόνια τελείωσα τη σχολή, δούλευα περιστασιακά σε διάφορες δουλειές, σε εργοστάσια.Τα τελευταία 2 χρόνια έψαχνα απεγνωσμένα για δουλειά, παντού βιογραφικά, πτυχία, τίποτα, πάντα μάθαινα ότι παίρνανε για την ίδια θέση άτομο Γυμνασίου και απορρίπτανε εμένα με πτυχία ειδικότητας,πτυχία Αγγλικών, Υπολογιστών κ εμπειρία. Ε αι στα κομμάτια είπα.Πλέον βαριέμαι να ψάξω, και αν τυχόν ψάξω και δω μια αγγελία βαριέμαι να πάω γιατί ξέρω τσάμπα κόπος, αλλα το χειρότερο είναι ότι τον τελευταίο καιρό,κατα βάθος μέσα μου δεν θέλω να με προσλάβουν. Μπορεί να φαίνεται και στους δικούς μου ότι θέλω δουλειά και ψάχνω, αλλά ανακουφίζομαι αν ακούσω στο τηλέφωνο "ευχαριστούμε βρήκαμε άτομο¨.Στην αρχή ήταν απογοήτευση, μετά στενοχώρια, πλέον δε ξέρω τι είναι, βαρεμάρας Τεμπελιά; Αναισθησία; Ποτέ δεν ήμουν τεμπέλα, τι έχω πάθει; Σαν να βλέπω τελικά πως καταφέρνουν να μας κάνουν ζόμπι, άεργους, απαθέστατους, κλεισμένους στα σπίτια μας, να μην έχουμε όνειρα και ελπίδα για τίποτα πιά.