ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σε ολους,ειναι η πρωτη φορα που γραφω εδω και θα γραψω για ενα θεμα που λιγο πολυ μας απασχολει ολους:ΤΟ ΑΓΧΟΣΤο μισω τοσο. Περασα ενα πολυ δυσκολο καλοκαιρι εξαιτιας του.Αρχισε απο μια "φιλη" που παρα το νεαρο της ηλικιας αλλη κουβεντα περα απο θανατους και αρρωστιες δεν ηξερε ν ανοιγει,με ηλιθιους φοβους,κατι που δυστυχως πετυχε να μου μεταδοσει.Για πολυ καιρο συνεβαινε αυτο ωσπου ενα βραδυ δεν αντεξα αλλο μ επιασε τρελος πονος στο στηθος και ηθελα να φωναξω.Μην τα πολυλογω,πηγα αμεσως να κανω καρδιογραφημα το οποιο φυσικα εδειξε αγχος και τιποτε περισσοτερο αφου οπως προανεφερα ειμαστε νεα παιδια! Δεν επαθα τιποτα αλλο απο μια μεγαλη κριση πανικου...Καταφερα να ηρεμησω για λιγες ημερες μα δυστυχως οι φοβοι μου επανηλθαν ισχυροτεροι με αποτελεσμα το καθε ασυνηθιστο που ενιωθα απο μια ζαλαδα μεχρι μια ανακατωσουρα στο στομαχι ως κατι εντελως καταστροφικο ακομα και θανατηφορο. Ακριβως οπως οι βλακειες που μας ελεγε η ηλιθια η "φιλη" μας...Ειχα απελπιστει πια. Πιστευα πως ο φοβος ηταν πλεον μια κατασταση στη ζωη μου που δε θα μπορουσα ποτε ν αλλαξω και πολλες φορες τα παρατησα ολα κι ετρεξα στο δωματιο μου βαζοντας τα κλαμματα. Σιγα σιγα ομως βρηκα τροπο να ξεχναω οσες βλακειες με οδηγουσαν σε καθημερινη βαση σε αλλη μια κριση πανικου. Και τωρα που γραφω οσες καταστροφολογικες σκεψεις και να κανω,πραγματικα δε μπορω να ταραχθω. Και οταν βλεπω ασχημα ονειρα το βραδυ,δεν καθομαι πλεον να τα υπεραναλυσω,οπως εκανα πριν,κατι που ηταν αλλη μια ριζα του κακου. Πλεον ομως εχω την αισθηση οτι ολα τα χαζα τελειωσαν,κι αν δεν τελειωσαν θα τα τελειωσω μια για παντα. Γιατι συμβαινουν μονο οταν το επιτρεπω εγω και η ΔΥΝΑΜΗ που κρυβουμε εμεις οι ανθρωποι μεσα μας ειναι τεραστια απλα εμεις ειμαστε κουτοι και δεν της δινουμε σημασια...Το μονο "κουσουρι" που μου μεινε εμενα απο την ολη υποθεση ειναι να ζαλιζομαι σε καθημερινη βαση και να ειμαι χλωμη ενω πριν ημουν πολυ κοκκινη στο προσωπο.Τελος θελω να πω οτι αν ΕΣΥ που με αναγκασες να χασω το καλοκαιρι μου στις δικες σου τις ηλιθιοτητες το διαβασεις καποια στιγμη αυτο,απλα ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ γιατι αμεσως αφου μ εκανες εμενα ανω κατω εβγαινες με τα ψωνακια τις φιλες σου να πατε ποιος ξερει (και ποιος νοιαζεται;) που.Δεν ειμαι μεγαλη,δεν ειμαι παρα μια εφηβη που ακομη παει σχολειο,ωστοσο ηθελα να το μοιραστω αυτο που περασα,για να μαθουν πολλοι που βρισκονται σε παρομοιες καταστασεις οτι τιποτα δεν ειναι μονιμο και πως αν εχεις υπομονη ολα ειναι αντιμετωπισιμα.(Δε θελω να δω κανενα αρνητικο σχολιο,τη δημοσιευση αυτη δε την κανω ουτε για να δειξω "τρελη",ουτε για να με λυπηθει ο κοσμος οπως κανουν μερικοι μερικοι γιατι εγω δεν ειμαι ετσι! Ο μονος λογος που την κανω,οπως εξηγησα,ειναι για να βοηθησω κι αλλους με αγχος και στεναχωριες!)