Η καλύτερη συνέντευξη ever;

Η καλύτερη συνέντευξη ever; Facebook Twitter
0

Από την εποχή του Just like honey και μέχρι το Sidewalking οι Jesus and Mary Chain ήταν ένα μεγάλο γκρουπ. Και μετά ήταν, αλλά από το ’84 μέχρι το ’87 έγραψαν τα καλύτερά τους κομμάτια. Και το Psychocandy είναι μία σίγουρη επιλογή μέσα στην 10άδα με τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ ever. Οι Jesus and Mary Chain είχαν όλο το πακέτο για να γίνουν ένα ροκ σουπεργκρούπ -τότε είχαν και τον Bobby Gillespie στα ντραμς, άλλο τρελοκομείο, μερικές φορές αναρωτιέμαι αν ήταν στ’ αλήθεια τόσο τρελοκομεία-και-σταρχίδια-τους-όλα ή αν τα πάντα ήταν ένα καλοστημένο κόλπο. Σουπεργρούπ όπως το ήθελαν δεν έγιναν ποτέ, αλλά έγιναν ποπ σταρ και ένα από τα πιο σημαντικά αγγλικά ροκ γκρουπ των ’80s. Δεν γνώρισαν όμως ούτε την επιτυχία των Culture Club ούτε των Duran Duran και φυσικά δεν είχαν και δεν έχουν την ίδια απήχηση εκτός Αγγλίας που έχουν ακόμα οι Joy Division.

Η μουσική και τα λάιβ τους ήταν απίθανα, ακόμα και όσους δεν τους τρέλαιναν δεν μπορούσαν να μην τους το αναγνωρίσουν, ήταν όμως τόσο προκλητικοί στις συνεντεύξεις τους που γίνονταν μέχρι και μισητοί. Ευτυχώς που τότε δεν τις διάβαζε και πολύς κόσμος και δεν έφτασαν και ποτέ σε τέτοια κατηγορία που να φιλοξενούν δηλώσεις τους οι κίτρινες εφημερίδες. Δηλαδή, έλεγαν τόσες μαλακίες μαζεμένες στις συνεντεύξεις τους που αν τις έλεγαν σήμερα θα ήταν τα σούργελα του Facebook και του twitter. Ή και «ήρωες», ποιος μπορεί αν προβλέψει; Σίγουρα πάντως θα ήταν πολύ πιο δημοφιλείς.

Χθες το βράδυ είδα μία συνέντευξή τους από τις μέρες που ήταν περιζήτητοι, τους φιλοξενεί μία βέλγικη εκπομπή και ο δύσμοιρος ο παρουσιαστής τους έχει ζωντανά στο στούντιο. Τους ρωτάει τα προφανή κι αυτοί του λένε τέτοια «τέρατα» που σήμερα θα είχαν αναπαραχθεί παντού και θα είχε γίνει χαμός στα social media. Και δεν φτάνει αυτό. Ο Bobbie έχει αρπάξει μία κοπέλα που καθόταν δίπλα του (άγνωστο ποια ήταν, τι έκανε εκεί, δεν την συστήνουν σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής) και χαμουρεύεται μαζί της, από την ώρα που ξεκινάει η συνέντευξη μέχρι που την κόβουν. Δεν δίνει μία για την συνέντευξη, την κάμερα και τον κόσμο γύρω του. Φαινόταν ότι θα γίνει μεγάλος μια μέρα (δεν το φτιάχνεις τυχαία το Screamadelica).

Τα αδέρφια Reid (μιλάει ο Jim, ο άλλος κουνάει το κεφάλι) προειδοποιούν ότι δεν θέλουν να τους ξαναβάλουν στην ίδια πρόταση με τους Joy Division επειδή τους προσβάλλουν, ήταν εντελώς σκατά και σκουπίδια (οι Joy Division) και οι Sex Pistols ήταν ασήμαντοι και ανάξιοι λόγου, αυτοί έπαιζαν σε άλλη κατηγορία και είχαν να ανταγωνιστούν τους Culture Club και τους Duran Duran και λένε κατά λέξη ότι «είμαστε για τα ’80s ό,τι ήταν οι Beatles στα ’60s». Λένε και άλλα, πρέπει να δεις τη συνέντευξη και το ύφος του Jim για να καταλάβεις για τι τουπέ μιλάμε.

Τα Σκωτσέζικά τους χρειάζονται υπότιτλους για να τα πιάσεις, αλλά αξίζει μία προσπάθεια.

(Τους αγαπώ).  

  

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ