ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τελικά είναι καλό να ταυτίζετε κανείς η δεν είναι? με τον κολλητό μου ταυτιζόμασταν χρόνια ολόκληραη ταύτιση μας ήταν ολοκληρωτική.. σε εμπιρείες, ασθένειες, φάρμακα, συναισθήματα, σκεψεις, φόβους, πόνους, παράνειες, ακόμα και όνειρα. ήμουν αυτός και ήταν εγώ.. τοσο διαφορετικοι και τοσο ιδιοι.. εγω γυναίκα αυτος άντρας.. σπάνια φιλία.. συντροφική αδελφική αξιοζήλευτη.. παντού και πάντα μαζί..και αυτή η ταυτιση μας σχεδόν σε όλα, μας έδενε καθε φορα και περισσοτερο.. ακόμα και όταν ήμασταν στις μανίες μας και τσακωνόμασταν και μετά στις καταθλίψεις μας τα βρίσκαμε.. σχέση ζωής..νιώθαμε και ασφάλεια οτι έχουμε ο ένας τον άλλο.. οτι δεν είμαστε μόνοι μας με την καταρα που κουβαλούμε μεσα μας σε αυτό τον αφιλόξενο κόσμο.. και αντέχαμε.. και προχωρούσαμε.. αργα αλλά σταθερά μαζί..μα έλα πουέχει τρείς μήνες τώρα που ο φίλος μου κουράστικε πολύ και αποφάσισε δικαιολογημένα ότι η ζωή αυτή δεν του έκανε αλλο, ότι ο κόσμος ήταν πολύ σκληρός για την δική του ιδιοσυγρασία ότι η μανιοκατάθλιψη του και κατεπεκταση τα ψυχοφαρμακα τον διελυσαν και του στερούσαν κάθε δικαίωμα μιας φυσιολόγικής ζωής και δεν το αντεχε αλλο.. και έκανε μια και πέταξε .. έφυγε.. για πάντα..και τώρα εγω εμεινα μόνη.. και ταυτίζομαι μαζι του σε αυτη την τελευταια του πραξη όσο ποτέ αλλοτε.. πως να το αντέξω όλο αυτό όταν ταυτίζομαι τόσο ?