Δεν έχω διαβάσει άλλες εξομολογήσεις σου κάτοικε μεγαλούπολης και απλά έτυχε να μπω εδώ τυχαία αλλά από αυτά που κατάλαβα θα ήθελα να πω τα εξής:Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που δεν τους ταιριάζει η κουλτούρα συνεύρεσης των περισσοτέρων. Είμαι στην Αγγλία εδώ και πολλά χρόνια και τα πρώτα χρόνια δεν είχα κάνει καμία φιλία γιατί ούτε ταίριαζα με τους συναδέλφους μου, ούτε έβγαινα έξω, κι είχα κι εγώ παραιτηθεί ότι δεν υπήρχε περίπτωση πια να γνώριζα καινούρια φιλία, μιας και έλεγα ότι φταίει η προσωπικότητά μου. Μέχρι που αποφάσισα να αλλάξω, όχι προσωπικότητα, απλά ήθελα να γνωρίσω καινούρια πράγματα, να διευρύνω το μυαλό μου, και συνειδητοποίησα ότι η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση. Άρχισα λοιπόν να πηγαίνω σε εκδηλώσεις, στην αρχή βρήκα κάτι δωρεάν σεμινάρια, εκεί γνώρισα δύο άτομα που με συστήσανε στο Toastmasters και γράφτηκα εκεί.Παρένθεση για το Toastmasters: Αν γραφτείς πληρώνεις ένα ποσό αλλά μπορείς να το επισκευτείς όσες φορές θέλεις χωρίς να είσαι μέλος. Το Toastmasters είναι ένας παγκόσμιος οργανισμός προώθησης της δημόσιας ομιλίας, πως να γίνει καλύτερος ο λόγος του κάθε ανθρώπου, πως να μεταδίδει καλύτερα το μήνυμά του και να μπορεί να σταθεί σε κάθε περίπτωση . Υπάρχουν αρκετά κλαμπς Toastmasters στην Αθήνα από ότι βλέπω στο Toastmasters.gr, δεν ξέρω πως είναι εκεί αλλά κάθε κλαμπ έχει το δικό του χαρακτήρα, επισκέφτηκα κι εδώ αρκετά για να βρω ποια μου ταιριάζουν. Σε όλα οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλικοί, δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα είναι διαφορετικά στην Αθήνα. Έχουν συναντήσεις συνήθως δύο φορές την εβδομάδα και οι άνθρωποι που παίρνουν μέρος είναι πολύ ενδιαφέροντες. Δεν έκανα φιλίες στο Toastmasters (γιατί δεν έτυχε, παρόλο που έχουμε βγει έξω κλπ) αλλά και μόνο ότι έχω επαφή με άλλους ανθρώπους σε νοητικό επίπεδο δύο φορές τον μήνα ήταν για μένα πολύ σημαντικό.Πέρα από αυτό, άρχισα να πηγαίνω σε όποια Meetups έβρισκα ενδιαφέροντα και σε όποιες δωρεάν ή φθηνές ομιλίες έβρισκα. Στο Λονδίνο υπάρχουν φυσικά χιλιάδες meetups (meetup.com), αλλά βλέπω ότι στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια έχουν ξεπηδήσει αρκετά, όσο περνάει ο καιρός θα γεννιώνται ακόμα περισσότερα. Εδώ υπάρχουν ένα σωρό meetups για να γνωρίσεις κόσμο, για να βγεις για φαγητό, για φιλοσοφικές βραδιές, για περιπάτους σε μουσεία, για να παρακολουθήσεις ταινίες (είμαι γραμμένη σε ένα για ασιατικό κινηματογράφο), θέατρο, για επιτραπέζια παιχνίδια, και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Δεν υπάρχουν όλα αυτά τα είδη στην Αθήνα αλλά σίγουρα κάποια θα υπάρχουν για να συναντήσεις κόσμο και περιμένεις και για τα υπόλοιπα σιγά σιγά (αν μιλάς Αγγλικά υπάρχουν πολλά για ξένους και συνήθως είναι πολύ φιλικοί άνθρωποι). Το θέμα είναι να καταλάβεις ότι όπως κι εσύ υπάρχουν χιλιάδες κόσμος εκεί έξω που δεν τους ταιριάζει το συνηθισμένο μοντέλο διασκέδασης καφέ – μπαρ – νυχτερινό κλαμπ. Και όπως κι εσύ, θέλουν κι αυτοί την χαρά της κοινωνικοποίησης, άρα είναι απλά θέμα εύρεσης (ή και δημιουργίας) του τρόπου συναναστροφής που σου ταιριάζει. Φαντάζομαι όμως ότι μπορείς να βρεις ένα σωρό ομάδες και στο Facebook και σε άλλες σελίδες online ακόμα και στην Ελλάδα.Όσο κοινωνικοποιούμουνα τόσο έβλεπα ότι πολλαπλασιάζονταν οι πιθανότητες να γνωρίσω ανθρώπους που μου ταιριάζουν, κι ακόμα και όταν δεν ταίριαζα με κάποιον, οι πιθανότητες ήταν ότι μέσω αυτού θα γνώριζα για άλλες εκδηλώσεις και συναντήσεις και θα γνώριζα κάποια στιγμή και ανθρώπους που γίναμε φίλοι. Αφού πια πιέζω τον εαυτό μου να βγει, όχι γιατί δεν περνάω καλά, αλλά ως άτομο εσωστρεφές η πρώτη σκέψη μου είναι «που να κάθομαι να τρέχω τώρα, άλλη όρεξη δεν είχα», αλλά όταν βλέπω πόσο μου διεύρυνε τους ορίζοντές μου, πόσο άλλαξε την οπτική μου, πόσο τροφή έδωσε στην σκέψη μου, πόσο καλύτερο άνθρωπο με έκανε, πόσο μετεξέλιξα την φιλοσοφία μου, καταλαβαίνω πόσο καλό μου κάνει. Δεν θέλω να μένω στάσιμη, όσο μένεις στάσιμος δεν σου ανοίγεται καμία ευκαιρία, όσο επιμένεις (παρόλο που στην αρχή δεν νιώθεις και πολύ καλά) τόσο καλύτερα πάνε τα πράγματα.Έχω γίνει πια με φίλη με ανθρώπους που γνώρισα σε meetups, από ραντεβού με online dating που μας προέκυψε φιλία, από γνωστούς γνωστών που γνώρισα σε εκδηλώσεις και ομιλίες. Αλλά πέρα από αυτό, ξέρω πια ότι για να γνωρίσω κόσμο δεν χρειάζεται να κάνω αυτά που κάνουν οι άλλοι που δεν μου αρέσουν. Έχουμε εγκλωβιστεί οι περισσότεροι με αυτά που προβάλλονται συνήθως στην κουλτούρα μας ως κοινωνικές δραστηριότητες ενώ υπάρχουν τόσες εκεί έξω που δεν τις γνωρίζουμε, με ανθρώπους που μας ταιριάζουν και έχουν παρόμοια ενδιαφέροντα με εμάς. Αναζήτησέ τα και στην ανάγκη αν δεν υπάρχουν δημιούργησέ τα. Το θέμα είναι να ανοίξεις το μυαλό σου και να τα αναζητήσεις για να τα βρεις. Π.χ. αφού σου αρέσει το θέατρο, δεν μπορεί να μην υπάρχουν ερασιτεχνικές ομάδες που να θέλουν μέλη να παίξουν ή να βοηθήσουν πίσω από τη σκηνή. Ξέρω σίγουρα ότι γίνονται ένα σωρό εκδηλώσεις για νέα βιβλία στην Ελλάδα. Όσο είσαι ανοιχτός και αρχίσεις να πηγαίνεις έστω σε ένα από αυτά, θα γνωρίσεις κάποιον που θα σου συστήσει κάτι άλλο παρόμοιου ενδιαφέροντος. Όσο για το θέμα σχέσεων, όσο γνωρίζεις κόσμο τόσο σου ανοίγεται το πεδίο και άλλο τόσο βελτιώνεσαι στην κοινωνική συναστροφή (συνειδητοποίησα ότι όσο πιο κλεισμένη ήμουν ξέχναγα πως να φερθώ φυσιολογικά σε άλλους ανθρώπους) γίνεσαι πιο χαλαρός κι έρχονται πιο εύκολα τα πράγματα. Κι αυτό το ρημάδι το internet, τι στο καλό, εγώ γνώρισα κόσμο έτσι στην Αθήνα (και φιλίες) από το 1999, δεν μπορεί να μην υπάρχουν forums και ομάδες για να γνωρίσεις κόσμο. Και από εδώ μέσα μια χαρά κόσμο μπορείς να γνωρίσεις. Τελικά κατάλαβα ότι εγώ ήταν που ήμουν κλειστή, όχι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που μου ταιριάζουν και τους ταιριάζω και τους αρέσει η παρέα μου.
16.11.2017 | 16:57
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Στη βιοτεχνία που δουλεύω οχτάωρο παίρνω τρία ευρώ την ώρα. Δηλαδή είκοσι τέσσερα ευρώ μεροκάματο. Δηλαδή εκατόν είκοσι ευρώ την εβδομάδα. Δηλαδή τετρακόσια ογδόντα ευρώ το μήνα. Εννοείται ότι υπάρχουν μέρες καθυστέρησης της πληρωμής μας ή φορές που μας δίνει το αφεντικό λιγότερα χρήματα και τα υπόλοιπα μας τα δίνει μέσα στο μήνα, όποτε θέλει.Κάποιες φορές κάνω και μια δεύτερη δουλειά, μαγνητοσκοπώ εκδηλώσεις συγκεκριμένες. Πιο σπάνια όμως.Ζω μόνος χωρίς καμία στήριξη από πουθενά εδώ και δώδεκα χρόνια. Απλά έχω κληρονομήσει ένα διαμέρισμα δευτέρου ορόφου από τη μητέρα μου. Ζω σε αυτό είκοσι τέσσερα χρόνια, από το 1993.Πληρώνω όλα τα έξοδά μου μόνος μου με τεράστιες δυσκολίες.Τέλος πάντων, έχω συνηθίσει, δεν είναι τίποτα, απλά τα γράφω όλα αυτά γιατί θέλω να πω ότι και μένα θα μου άρεσε να βγαίνω, να πηγαίνω ταξίδια και να γνωρίζω κόσμο αλλά δε γίνεται. Γιατί αρκετοί μου λένε ''να, βγες, πήγαινε σε μαγαζιά, γνώρισε κόσμο, πήγαινε ταξίδια, κάνε αυτό, κάνε εκείνο κι έτσι θα βρεις και φίλους και κοπέλα''. Είναι πολύ εύκολη και επιπόλαιη αυτή η κρίση, αν και ξέρω ότι κάποιοι το λένε καλοπροαίρετα.Παλιότερα δούλευα αλλού, έκανα άλλες δουλειές κι ήμουν πιο άνετα οικονομικά. Ακόμα και τότε, όταν έβγαινα σε ήρεμα μπαράκια και καφέ, γιατί την κλαμποκατάσταση δεν την άντεξα ποτέ, ακόμα και τότε λοιπόν όταν έβγαινα, που ήμουν λίγο πιο άνετος οικονομικά και χαλάρός, πάλι την ίδια άρνηση αντιμετώπιζα από το αντίθετο φύλο. Δεν λέω ότι φταίνε οι γυναίκες, κατανοώ ότι είμαι ένας άντρας που δεν είναι επιθυμητός, εντάξει, σεβαστό. Και δεν είναι θέμα του πόσο βγαίνεις και πού πας. Ο έρωτας, αν είναι να έρθει, θα έρθει, είτε στο σούπερ μάρκετ είτε στην ουρά στο γκισέ της τράπεζας είτε στο δρόμο είτε στην ουρά για την πληρωμή του λογαριασμού ή της εφορίας, ακόμα και στην ουρά του οαεδ έχει συμβεί σε κάποιους. Εγώ δεν είμαι επιθυμητός καθόλου στο άλλο φύλο. Στην Αθήνα τουλάχιστον. Δυστυχώς δεν έχω λεφτά να πάω να ζήσω σε άλλα μέρη της Ελλάδας ή στο εξωτερικό(αυτό το λέω γι' αυτούς που λένε ότι για όλους κάπου υπάρχει ένα ταίρι). Εγώ δεν έχω ταίρι. Στενοχωριέμαι πολύ γι' αυτό αλλά μέσα μου το έχω συνειδητοποιήσει.Για τον εαυτό μου λοιπόν, την ας την πούμε διασκέδασή μου, μου μένουν γύρω στα 50, 80 ή 100 ευρώ το μήνα να διαθέσω. Συνήθως μου μένουν 50 ευρώ. Οι φορές που μου μένουν εκατό ευρώ είναι πιο σπάνιες, όταν δεν πέφτουν όλα τα έξοδα μαζεμένα. Όταν μου πέφτουν λογαριασμοί, φόροι, ένφια, σούπερ μάρκετ, τότε μένω με πενήντα-εξήντα ευρώ και κάτι ψιλά για να διαθέσω για τη διασκέδασή μου. Τότε λοιπόν κάνω πάντα αυτό που έκανα μια ζωή. Πάω σινεμά, θέατρο και συναυλίες, αγοράζω θεατρικά προγράμματα πάντα όταν πηγαίνω σε θεατρικές παραστάσεις και κάποιες φορές αγοράζω και DVD με ταινίες. Περισσότερο απ' όλα πάω στο σινεμά. Και κάποιοι λένε ότι τα λεφτά που χαλάω στο σινεμά ή στα άλλα θα μπορούσα να τα χαλάσω σε μαγαζιά, σε μπαράκια, ας πούμε, για να γνωρίσω κόσμο. Δεν έχει κανένα νόημα αυτό. Δηλαδή να πάω να στηθώ όπως παλιότερα που ήμουν πιο νέος και το έκανα κι αυτό, να πάω να στηθώ σε ένα μπαράκι μόνος, να δω εκατό παρέες και εκατό ζευγάρια να μπαίνουν μέσα, και ίσως να πετύχω και δυο κοπέλες που θα είναι μόνες τους(και το πιο πιθανό είναι να περιμένουν κι αυτές παρέα) και να πάω να τους μιλήσω για να με απορρίψουν. Πώς το ξέρω ότι θα με απορρίψουν; Μα έχω φάει εκατό χιλιάδες απορρίψεις μέσα στα χρόνια που ζω, τι θα αλλάξει τώρα πέρα του ότι μεγαλώνω, είμαι τριάντα τριών κι όλα τριγύρω δυσκολεύουν όλο και περισσότερο; Βαθιά μέσα μου λοιπόν το έχω συνειδητοποιήσει πλήρως ότι θα πεθάνω μόνος, απλά είναι φορές που με θλίβει πολύ αυτό γιατί θα πρέπει να περάσω πολλά χρόνια μόνος μέχρι να φύγω από τη ζωή, αν η ''φυγή'' μου συμβεί από φυσικό θάνατο. Κι είναι κρίμα.Θα ήθελα κι εγώ να είχα μια σύντροφο, να πηγαίναμε διακοπές π.χ. τώρα που έρχονται Χριστούγεννα. Αλλά δε γίνεται. Ή να είχα ένα φίλο ή φίλη να φάμε μαζί χριστουγεννιάτικες λιχουδιές σπίτι του/της ή σπίτι μου.Δεν πειράζει. Αυτά ήθελα να πω, είναι η τελευταία μου εξομολόγηση, φδεν έχω να εξομολογηθώ κάτι άλλο. Θα μπαίνω κάποιες φορές να αφήνω σχόλια σε εξομολογήσεις άλλων ή σε ειδήσεις εδώ του αγαπητού σάιτ αλλά δεν έχω να πω κάτι άλλο σε μορφή εξομολόγησης. Να είστε όλοι καλά, να περνάτε όμορφα. Γειά σας.
24
