ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πήρα μία σημαντική απόφαση... έχω χωρίσει εδώ και 1 χρόνο, αυτή συνέχισε στη ζωή της, εγώ ακόμα τη σκέφτομαι.. βαρέθηκα να ζω περιμένοντας το τίποτα..μου το έχει εξάλλου ξεκαθαρίσει και η ίδια οτί δε θα είμαστε ξανά μαζί, ήταν τέλος οριστικό σε όλα, καμία επικοινωνία.. είναι σε μία άλλη σχέση και όσο και αν την αγάπησα, αυτό που ζήσαμε έχει πλέον πεθάνει, ο μόνος που κρατάει ζωντανή την ανάμνηση είμαι εγώ, και μόνο εγώ..δε κατάλαβα καν για το πότε πέρασε αυτός ο 1 χρόνος.. έκανα το λάθος να της στείλω μήνυμα τον Σεπτέμβριο, στα γενέθλιά της (χωρίσαμε πέρσυ τέτοια εποχή) σε μία προσπάθεια από μέρους μου να τα ξαναβρούμε και (όπως το περίμενα) δεν άλλαξε την στάση της... δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα παιδιά από το να θέλετε πραγματικά πολύ μία επανένωση με πρώην και αυτός/η να μην θέλει και να μη νιώθει το ίδιο και εσύ να έχεις "κολλήσει" εκεί ενώ κανονικά δεν θα έπρεπε.. πέρασα από διάφορα στάδια...έκλαψα πολύ, θύμωσα πολύ, έπεσα σε βαριά κατάθλιψη... αποδέχτηκα το οτί δε θα ξανα είμαι με αυτόν τον άνθρωπο που αγάπησα τόσο πολύ.. αλλά και πάλι, υπάρχει βαθιά ριζωμένο μέσα μου ένα παράπονο.. και όπως γίνεται πάντα με τα παράπονα, κατηγορείς τον εαυτό σου για πράματα που εσύ έκανες λάθος ή δεν έπρεπε να κάνεις. Το θέμα είναι οτί και τότε που ήμασταν μαζί, το ένιωθα οτί αργά ή γρήγορα θα χωρίζαμε επειδή και δεν ταιριάζαμε σε πολλά πράματα αλλά και δεν ένιωθα ο εαυτός μου μαζί της (ούτε αυτή ένιωθε ο εαυτός της μαζί μου, μου το είχε πει αρκετές φορές) αλλά κάθε φορά τα ξαναβρίσκαμε και όσο τοξικό και αν ήταν φαινομενικά αυτό, υπήρχε αγάπη μεταξύ μας... λυπάμαι που τελείωσαν όλα, έκανα κάθε προσπάθεια από μεριάς μου να τα ξαναβρούμε αλλά τίποτα, όλα έπεσαν στο κενό.. δε μπορώ να ορίσω εγώ τι θα σκέφτομαι από εδώ και πέρα, αυτές οι τυχαίες σκόρπιες σκέψεις θα με στοιχειώνουν όποτε με επισκέπτονται, όπως οι αναμνήσεις από εκείνη την εποχή που ήμασταν μαζί...δεν μπορώ να μην νιώθω άσχημα που είναι με άλλον και να ζηλεύω που δεν είμαι εγώ αυτός..μπορώ όμως να κάνω πράματα που με γεμίζουν ωστέ να μην τη σκέφτομαι, μπορώ να σκέφτομαι άλλα πράματα όποτε μου έρχεται αυτή στο μυαλό, μπορώ να αγαπήσω την φύση, τα ζώα, τον ουρανό, τη θάλασσα, οτιδήποτε μη ανθρώπινο και αληθινό, που δεν πληγώνει και δεν στεναχωρεί.. ο πραγματικός χωρισμός δεν είναι το "θέλω να χωρίσουμε" που λένε μεταξύ τους τα ζευγάρια και η κοινή απόφαση (είτε είναι κοινή είτε ο ένας αποφασίζει και για τους 2) να τελειώσει, αλλά κάτι το εσωτερικό, μέσα στο μυαλό και στη καρδιά σου γίνεται ένας μικρός εμφύλιος πόλεμος κάθε μέρα, κάθε στιγμή.. ο χωρισμός δεν περνάει με τον χρόνο, απλά όσο περνάει ο καιρός αποδέχεσαι καλύτερα την μοναξιά που σου άφησε ο/η άλλος/η... από την άλλη, χαμογελάω στην ιδέα οτί είναι ευτυχισμένη με κάποιον άλλον , όπως μου είπε την τελευταία φορά που βρεθήκαμε από κοντά, της αξίζει αυτό και ελπίζω όντως να είναι έτσι αν και αυτό δε θα το μάθω ποτέ.. υπάρχει το χαμόγελο το πικραμένο του "τι ωραία που ήταν αν και τελείωσαν όλα" όπως η νοσταλγία που σε πιάνει όταν είσαι παιδί/έφηβος και τελειώνει το καλοκαίρι και οι διακοπές, και το χαμόγελο του οτί χαίρεσαι που το έζησες με τον συγκεκριμένο άνθρωπο και ας τελικά χωρίσατε.. η ζωή συνεχίζεται.. και όποιος μένει κολλημένος στο παρελθόν δεν ζει στο τώρα.. η ζωή συνεχίζεται..