Και να ξέρεις... Θα χαρώ πολύ να δω εξομολόγηση που να λέει πως όλα πάνε τέλεια στην ζωή σου! Εύχομαι μόνο να είμαι μέσα και να καταφέρω να την διαβάσω και να χαρώ!!!Ξεκινάει μικρή μου....Μην χάνεις λεπτό!Οι πιο όμορφες ημέρες απο σήμερα για εσένα!!!!!Είτε με ήλιο,είτε με βροχή να βλέπεις πάντα την πιο θετική πλευρά της ζωής μπροστά σου!Αυτό θα είναι η θερμότερη ευχή μου για εσένα πάντα! ❤️❤️❤️
13.7.2019 | 17:31
Θα ηθελα...
Θελω καιρο να γράψω για ολα αυτα που δε συζήτησα ποτε, και δεν εξεφρασα ειλικρινά το τι νιωθω για αυτο το θεμα...Ειμαι 21 χρονών... Εχω αλλα 3 αδερφια εκ των οποίων τα 2 απο αυτα ειναι μπλεγμένα με τα ναρκωτικά... Ο ενας απτους δυο σε πιο σκληρα. Μεγαλωσα σε ενα οικογενειακο περιβαλλον με πολλους καυγάδες, με δυο γονεις που ηξεραν οτι τα παιδια τους ηθελαν βοηθεια, αλλα τους την εδιναν με λαθος τροπο. Γιατι δεν ηξεραν, κανεις δεν γεννηθηκε ξεροντας τι ειναι να εισαι σωστός γονιος. Και ειδικα το να εχεις παιδια χρήστες. Οσο μεγαλωνα δε μου ελειψε τίποτα, χρηματα πολλα δεν ειχαν ποτε οι γονεις μου, αλλα φροντιζαν να μην μου λειπουν βασικα πράγματα. Εργατικοί και οι δυο τους. Περασαμε φυσικα και περιόδους πεινας, αλλα ενα τουβλο πανω απο το κεφαλι μας δοξα τον Θεό το ειχαμε. Αρκετοι τσακωμοι στο σπιτι, επιθετικές συμπεριφορες απο τα δυο μου αδέρφια, ξυλο, απειλες και γενικώς βια...πολυ βία και ολα αυτα για τα χρήματα που ζητάγαν τα αδέρφια μου απτη μητερα μου για τη δοση τους. Καθε φορα έτρεχα και κλειδωνομουν στην τουαλετα και εκλεινα τα αυτια μου... Δεν είχα καταλάβει ακομη τι είναι τα ναρκωτικά, στην αρχη νομιζα πως ολα τα αδέρφια των αλλων παιδιων κανουν, νομιζα ότι ηταν ενα χομπι, οπως ο χορός, το ποδόσφαιρο... Μετα κατάλαβα... Ημουν μικρή και η μαμα μου πάντα με καθυσηχαζε, λεγοντας μου πως σε ολα τα σπιτια εχουν προβληματα... Ήξερε και αυτη ότι τετοια προβληματα ομως, τοσο μεγαλα, οχι δεν υπηρχαν σε καθε σπιτι... Αλλα τι σημασια ειχε? Εγω το πιστευα... Και ζουσα με αυτο παρόλο που με πλήγωνε αλλα το απορροφουσα. Ημουν παιδί που δεν έδειχνα το πονο μου, χαμογελουσα πάντα. Μεγαλώνοντας ομως ηξερα πως ολο αυτο μου κανει κακο... Ειχα πολύ ανασφαλεια στην εφηβεια μου. Ενιωθα ότι αν πάθω κατι δε θα με βοηθήσει κανενας, οτι ειναι η προσοχη των γονιών μου στα αδερφια μου και εγω θα περασω απαρατήρητη... Περασα μια δυσκολη εφηβεια,εγινα αδυναμη ξαφνικα, φοβόμουν οτι θα πεθανω, το χαμόγελο μου δεν υπήρχε πια και ενω στην αρχη ζουσα με το χαος του σπιτιου μου, στην εφηβεια μου καθε τσακωμος τους μου ηταν ακομη μια μαχαιρια. Δεν μπορουσα να ζησω πια ετσι. Αντιδρουσα και φωναζα. Και δεν κλεινομουν πια στο μπάνιο, γιατί εκεί συναντούσα τις περισσότερες σύριγγες τους... έφευγα απτο σπίτι και επερνα τους δρομους μερα μεσημέρι, χωρις να ξερω που παω. Με ένοιαζε μονο οτι δεν ημουν εκει μεσα. Σαν εφηβη ένιωθα πως τελικα η οικογένεια μου δε με αγαπα καθόλου, δε με υπολογιζει... Τα χρονια περασαν και φροντισα να φυγω απο κει... Ολοι ειναι περιφανοι για μενα γιατι δεν ειμαι σα τα αλλα αδέρφια μου. Λενε πως είμαι δυνατο παιδι... Αλλα διαολε ποναω τοσο και δε τα ξεχασα ποτε. Δεν ειμαι δυνατή,μονο δείχνω. Ειναι η αμυνα μου... Πολλα βράδια κλαιω γιατι οποτε τα θυμαμαι είναι λες και τα εζησα χθες... Ποναω περισσότερο απο τοτε.. Μαμα ήθελα τοσο πολυ να φάμε ενα μεσημερι ολοι μαζι στο τραπέζι σαν οικογένεια, χωρις να αποχωρήσει απο το τραπεζι κάποιο απτα αδερφια μου γιατι πρεπει να επισκεφτει το μπανιο και να κλειστει εκει για 1 ωρα... Ήθελα τοσο πολυ να με παρεις μια αγκαλια οταν ημουν παιδι και να μου πεις να φυγω με τη πρωτη ευκαιρία ... Να γλιτώσω Ηθελα τοσο πολυ και τωρα μια αγκαλιά, γιατι δεν ειμαι τοσο δυνατή οσο σας δειχνω... Ειμαι απλα υπερήφανη... Εχω δει τοσα πολλα... Θα ηθελα να μη τα ειχα δει. Θα ηθελα να μην ειμαι 21 και να νιωθω 50...
2
