ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα 20 χρονών και φετος μπορώ να πω ότι ήταν η χειρότερη Χρονιά μου. Από τα Χριστούγεννα δεν ήμουν καλά, ήμουν αρρωστη και γενικα έκλαιγα και δε μπορούσα να κοιμηθώ. Έπειτα ξεκίνησε η σχολη και ηρέμησα καπως ωστοσο ήμουν συνεχώς ψιλο αρρωστη με αποτέλεσμα να μη μπορώ να βγαίνω και πολυ και να απομακρυνομαι και με τους φίλους μου. Έπειτα εμαθα ότι εκείνος που μου αρέσει και πιστευα οτι κατι ενιωθε και ο ιδιος, βρήκε μια μικροτερη από τον τόπο του και μερικά Σαββατοκυριακα πήγαινε εκεί και αυτό με έριξε ακόμα πιο πολυ γιατι ειμαι ανθρωπος που δεν εχει πιστη στον εαυτο του νιώθοντας ότι εγώ είμαι η υπαίτιο που δεν έγινε κάτι μεταξύ μας. Αυτο ειναι και το δυσκολοτερο γιατι όταν θέλω έναν μόνο αυτός με νοιάζει τον οποίο τώρα κατάφερα και να εξιδανικευσω με αποτελεσμα να μου ειναι δυσκολο να τον ξεπερασω. Τελειώνοντας την εξεταστική σκεφτομαι οτι αυτός θα γυρίσει πίσω και θα είναι με εκείνη ενώ εγώ εδώ στην Αθήνα θα προσπαθώ να ξεχαστω βγαίνοντας βόλτες τις οποιες θα βρισκω ανουσιες καθώς θα έχω εκείνον στο μυαλό μου. Ωστόσο τώρα το καλοκαίρι ξεκινησα να παιρνω βιταμινες που ειδα οτι μου λειπονται καποιες, θα προσπαθήσω να αλλάξω τη ψυχολογία μου και γενικά να αποκτήσω την αυτοπεποιθηση που μου λείπει ώστε να κάνω το επόμενο βήμα στη ζωή μου. Συγνώμη όσους κούρασα με τη μακροσκελή εξομολόγηση μου και τη κλαψα μου, καλό σας βράδυ!!! :)