ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάει καιρός από τότε που έγραψα.Συμβαίνουν τόσα γύρω μου και μέσα μου και δεν έχω βρει το κουράγιο να τα αποτυπώσω στο χαρτί. Έτσι να τα θυμάμαι, έτσι να τα ξεχάσω, έτσι απλά, να γράψω για να ηρεμήσω.Μα δεν έχω τι να πω. Πραγματικά.Να μιλήσω για τι; Ξέρεις, αυτό ήταν που με φόβιζε πάντα –τώρα το ξέρω. Μην έρθει κάποια στιγμή που θα ¨παραιτηθώ¨ από πράγματα που με κάνουν αυτό που είμαι. Όχι, δε νομίζω πως είναι σοβαρό. Είναι παροδικό. Είναι που έχω εστιάσει στη ζωή –με τρόπο που δεν μπορώ να εξηγήσω. Έχω εστιάσει τόσο σε αυτή μάλλον που ξεχνάω τι κάνω όταν κλείνομαι στον εαυτό μου (και στο σπίτι μου). Εάν αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που δε γράφω, τότε ας είναι. Βασικά ξέρεις κάτι; Θα μιλήσω. Σήμερα θα μιλήσω. Όχι για τα άσχημα. Θα μιλήσω για αυτά που μπορούν να με κάνουν να φαίνομαι τον πιο αισιόδοξο και άλλοτε αφελή άνθρωπο. Θα αφήσω για λίγο τις καταστροφές που συνέβησαν. Θα αφήσω για λίγο τα λάθη μου, θα αφήσω τα χαζά πράγματα από τα οποία ¨πιανόμαστε¨ οι άνθρωποι, θα αγνοήσω τη μιζέρια και την κακομοιριά, θα δώσω κι άλλες ευκαιρίες στον εαυτό μου, θα κυνηγήσω περισσότερο αυτά που θέλω, θα διεκδικήσω ότι χρειάζομαι και θα ξυπνάω όπως πάντα τραγουδώντας. Πρόσεξε φίλε, μην πιαστείς στην παγίδα. Μην ξεχνάς ποτέ. Όλα είναι στο μυαλό. Κάποτε μου είχαν πει αυτή τη φράση και θύμωσα. Αργότερα κατάλαβα –αν και δε νομίζω το άτομο που μου το είπε να το είχε καταλάβει. Τελοσπάντων! Αν ψάχνεις κάποιο point σε αυτά που λέω, άστο δε θα βρεις τίποτα.Τι έλεγα όμως;Α ναι.Τώρα θα πω πράγματα που μάλλον θα θεωρήσεις ρομαντικά, ουτοπικά και ούτω καθεξής και πιθανόν δε θα διαβάσεις. Αλλά να, είναι που θέλω να αναδείξω τις ομορφιές που αντικρίζω. Λατρεύω το ζεστό καφέ ένα κρύο πρωινό στο μπαλκόνι.Μια ανεξήγητη χαρά όταν προλαβαίνω το φανάρι.Το χαμόγελο που φωτίζει ένα πρόσωπο που δευτερόλεπτα πριν είχε γεμίσει δάκρυα. Μια αγκαλιά από τον αδερφό μου.Η πίστη των γονιών μου και η επιμονή τους πως θα τα καταφέρω.Μια υπέροχη στιγμή.Η παρέα.Οι φίλοι.Τα μέρη που μου φέρνουν στο μυαλό αναμνήσεις.Οι φωτογραφίες.Και κάτι στιγμές που όλα σταματάνε και σκέφτομαι «Εντάξει, αυτό είναι.. Αυτό θα το θυμάμαι».Κάτι δάκρυα από χαρά.Οι άσχημες μέρες που οδηγούν στις πιο όμορφες νύχτες.Βλέμματα που συναντιούνται και δημιουργούν χαμόγελα.Σιωπές. Από αυτές τις γεμάτες άνεση. Από αυτές τις καθόλου αμήχανες.Μια ελπίδα.Κι άλλη μια. Και η μια όμορφη στιγμή φέρνει την άλλη και όταν πια έρχονται οι άσχημες μαθαίνεις να τις προσπερνάς, να τις ξεπερνάς ή τελοσπάντων μαθαίνεις να ζεις με αυτές.Ξέρω πως οι άνθρωποι περνάμε από διάφορες δοκιμασίες. Ξέρω πως όλοι σκεφτόμαστε έτσι «αισιόδοξα» και μπορεί να πιστεύεις πως δεν μπορεί να είναι έτσι στ’ αλήθεια.Μα γίνεται. Αν κάθε τόσο κοιτάς γύρω σου και εκτιμήσεις τη ζωή θα καταλάβεις. Όλα είναι θέμα οπτικής.