ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε αποφάσεις μητρότητας& οικογένειας υπάρχουν υπέρ και κατά στο θέμα ηλικίας και πρέπει να τα εξετάσεις για να δεις που γέρνει η πλάστιγα για σένα και τον σύντροφό σου. Δεν υπάρχουν "ρετσέτες" και δεν βρίσκω τελείως παράλογο να το σκέφτεσαι, αν και όπως ανέλυσε ήδη η Raxil είναι σημαντικό να μην πέσεις στην παγίδα να το σκέφτεσαι γιατί αυτή είναι η ¨πορεία των πραγμάτων". Έχοντας εμπειρία μεγαλύτερης (και πολύ μεγαλύτερης) ηλικίας τεκνοποίησης θα σου πω τα παρακάτω.Αντιπαρερχόμενου του ζητήματος γονιμότητας (γιατί δεν είναι κάτι το δεδομένο, πχ. εγώ ποτέ δεν αντιμετώπισα) θεωρώ ότι νεότερος έχεις λιγότερο συνειδητοποιήσει τι θα αλλάξει ΟΡΙΣΤΙΚΑ και ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ στην ζωή σου φέρνοντας ένα παιδί στον κόσμο. Όχι ότι και σε μεγαλύτερη ηλικία είσαι ουσιαστικά προετοιμασμένος, ειδικά αν δεν έχεις κάποια βοήθεια, γιατί ΚΑΝΕΙΣ δεν σου λέει πόσο πραγματικά δύσκολο είναι να μεγαλώσεις ένα παιδί! Το πλαίσιο των ευθυνών είναι που κάνει την διαδικασία δύσκολη, όχι τόσο η ίδια η διαδικασία (αν και πάιζει ρόλο κι αυτή και σ'αυτό κάποια νεότερη μητέρα έχει το πλεονέκτημα των μεγαλύτερων αντοχών και της μεγαλύτερης υπομονής και γι'αυτό θα σου έλεγα να μην το καθυστερήσεις κι υπερβολικά αν έχεις τα εχέγγυα). Γι'αυτό πρέπει να αναρωτηθείς τα εξής:1.Θα υπάρχει η οικονομική δυνατότητα όχι μόνο για τα δεδομένα (τοκετός, στέγη, τροφή, φάρμακα) αλλά και για τα απροόπτα? (ασθένειες, επιπλοκές, πιθανές απώλειες -χτύπα ξύλο- εργασίας/συντρόφου/οικογένειας κλπ)? Δεν είναι ανάγκη να γίνετε Λάτσηδες, αλίμονο, αλλά να υπάρχει κάτι στην άκρη "για μια ανάγκη". Αν όχι τώρα τώρα, τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον?2.Υπάρχει το πλαίσιο μιας συντροφικής σχέσης στην οποία κι αν στραβώσουν μεταξύ σας τα πράγματα ο άνθρωπος αυτός θα μπορεί να ασχοληθεί ουσιαστικά με το παιδί του? (και όχι μόνο οικονομικά)3.Υπάρχει το πλαίσιο μιας οικογενειακής ή φιλικής σχέσης στην οποία θα μπορείς να προστρέξεις αν τυχόν παρουσιαστεί ανάγκη? 4.Θα εργαστείς ή θα ασχοληθείς αποκλειστικά με το μωρό? Και οι 2 επιλογές έχουν τα συν και τα πλην τους, αλλά είναι θεμελιακό να το ξέρεις από πριν, ιδιαίτερα για την δική σου ψυχική υπόσταση. 5.Θεωρείς ότι και οι δυό σας έχετε μονογαμική φύση που θα επιτρέψει να μην "λαχταρήσετε" να δοκιμάσετε άλλους καρπούς? (Προσοχή, αντίθετα από ό,τι συχνά λέγεται εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι θέλουν να δοκιμάσουν ¨τι έχασαν" μένοντας με έναν άνθρωπο για πολλά χρόνια ή και μόνο με έναν. Είναι ομως μειοψηφία αυτοι οι τύποι, τουλάχιστον με τα όσα παρατηρώ γύρω μου). 6.Έχετε δοκιμάσει να συγκατοικήσετε ή είστε ακόμα καθένας σπίτι του? Η συγκατοίκηση φέρνει την απολύτως αναγκαία ρουτίνα που θα γίνει το μεγάλο τεστ προσομοίωσης μιας οικογενειακής ζωής. Κακά τα ψέμματα δεν είμαστε όλοι Γούντι Άλλεν να μπορούμε να μένει καθένας στο διαμέρισμά του, να έχει τον ελεύθερο χρόνο του εκτός συντρόφου, ώστε να μπορεί να γεμίσει μπαταρίες κι αντοχές όποτε το χρειαστεί. Πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε με τα αρνητικά του συντρόφου μας κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν τον δούμε στο "φυσικό του περιβάλλον". Μικρές λεπτομέρειες που τώρα φαίνονται ασήμαντες, αργότερα συσσωρεύονται και μπορεί να αλλοιώσουν την ειρήνη σας. Με το παιδί ακόμα περισσότερο. Προτείνω λοιπόν να δοκιμαστείτε, να σταθεροποιηθείτε με το θέμα οικονομικά όσο το δυνατόν (και με δεδομένη την εποχή) και κατόπιν με το καλό να σκφτείτε για την οικογένειά σας. Δεν είναι απαραίτητο να αργήσει δεκαετίας για να γίνουν αυτά, οπότε μην απελπίζεσαι.

Εχεις ακριβώς την ίδια ηλικία με την κόρη μου και θα σου μιλήσω όπως θα μιλούσα σε εκείνη. Είναι φυσιολογικό να το σκέφτεσαι γιατί στις σχέσεις υπάρχει η ανάγκη για εξέλιξη και επαγωγή. Αν δεν προχωρήσουν βαλτώνουν και διαλύονται. Ονειρεύεσαι το αύριο που πρέπει να είναι διαφορετικό από το τώρα για να είναι ελκυστικό και να έχεις κάτι να περιμένεις. Τα στάδια της εξέλιξης κάθε σχέσης όμως πρέπει να τηρούνται με προσοχή και να δίνουμε κατάλληλο χρόνο προσαρμογής πριν προχωρήσουμε στο επόμενο. Σε μια μακρόχρονη σχέση το πρώτο στάδιο για το αληθινό "μαζί" είναι η συγκατοίκηση και το μοίρασμα της καθημερινότητας σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο. Εννοώ ότι από τη στιγμή που είστε και οι δύο φοιτητές - εικάζω εξαρτώμενοι οικονομικά από τους γονείς σας - και με βασική ενασχόληση τη σχολή σας, δεν είστε σε θέση να γνωρίζετε πως θα είναι η καθημερινότητά σας έχοντας επωμιστεί βάρη όπως η οικονομική συντήρηση ενός νοικοκυριού, οι υποχρεώσεις του αλλά και η παράλληλη σοβαρή επαγγελματοποίηση και των δυό σας. Η προσωπική μου γνώμη είναι να ζήσετε πρώτα αυτό το στάδιο με πλήρη συνείδηση των δεσμεύσεων και απαιτήσεων/υποχωρήσεων που χρειάζεται για να λειτουργήσει και μετά να σκεφτείτε το ενδεχόμενο ενός παιδιού. Η σχέση σας θα έχει δοκιμαστεί σε πραγματικές συνθήκες και όχι σε μια φανταστική ουτοπική πραγματικότητα. Ενα παιδί είναι το ωραιότερο δώρο που θα λάβει στη ζωή της μια γυναίκα, αλλά είναι σημαντική και η στιγμή που θα το λάβει. Πρέπει να είναι σε θέση να αντιληφθεί και το μεγαλείο του δώρου αλλά και την τεράστια αλλαγή που θα φέρει στη ζωή της. Δεν φέρνουμε στον κόσμο τα παιδιά για να γεμίσουν κενά ή να διανθίσουν την καθημερινότητά μας αλλά γιατί θέλουμε να γίνουμε γονείς και να βιώσουμε αυτό το απίστευτο θαύμα του να μεγαλώνεις έναν άνθρωπο. Η συμβουλή μου είναι να ζήσεις κάθε στιγμή βιώνοντας αυτά που της αναλογούν, να μην βιάζεσαι και να χτίζεις σιγά σιγά το μέλλον που ονειρεύεσαι. Τέλος, και ίσως εξίσου σημαντικό, ο σύντροφός σου αισθάνεται το ίδιο ;