ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παιδιά προσπαθώ να αποβάλλω την τόση αρνητική ενέργεια που έχω μέσα μου γι' αυτό γράφω. Το θέμα μου είναι το εξής: Η μητέρα μου, λίγο πιο πάνω από τα 40, τα τελευταία τρία χρόνια είναι άνεργη. Μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια έχει δουλέψει σε 2-3 δουλειές εποχιακά αλλά τίποτα μόνιμο. Τη μία μάλιστα της την βρήκα εγώ και προτού παραιτηθεί κάθε μέρα όλη μέρα άκουγα(με) τη γκρίνια της. Την κατανοώ, ξέρω πως με τα χρόνια όλο και λιγότερα πράγματα ανέχεσαι από το αφεντικό σου και πόσο μάλλον να σε πιάνουν κορόιδο, δεν την κατηγορώ. Το πτυχίο της δεν αναγνωρίζεται στην Ελλάδα οπότε και ποτέ δεν εργάστηκε στο αντικείμενό της. Γλώσσες δεν έχει, άντε λίγο από υπολογιστές ξέρει. Σε κάποια φάση, επειδή ζωγραφίζει καλά είχε συνεργαστεί με μία έμπορο αλλά δεν κράτησε για πολύ. Σήμερα, όπως και άλλες φορές πάλι μαλώσαμε γι' αυτόν τον λόγο. Της είπα πως δεν θα έρθει κανείς να της χτυπήσει την πόρτα να και να την παρακαλέσει να έρθει να δουλέψει, γιατί κάθεται και κλαίγεται και είμαι γριά πλέον και τέτοια. Της λέω, λοιπόν πως άνθρωποι με πτυχία κλπ δεν βρίσκουν δουλειά, γιατί δεν κάνει κάτι; Της πρότεινα να πάει σε δημόσιο ΙΕΚ έστω και μου λέει πως μέχρι να το τελειώσει σε 2 χρόνια θα έχει γεράσει πιο πολύ και ηλικιακά δεν την "παίρνει" της είπα γιατί τώρα που κάθεσαι τι καταλαβαίνεις και τι μου απαντάει; "εγώ κάθομαι; μου λες πως δεν κάνω τίποτα όλη μέρα που πλένω μαγειρεύω καθαρίζω"; Τα πήρα άσχημα, γιατί δεν είπα αυτό και ίσα ίσα όλη στην οικογένεια την βοηθάμε όσο μπορούμε στο σπίτι (απλώς τώρα μένω στο εξωτερικό προσωρινά και δεν γίνεται!) ωστόσο δεν της το έδειξα και παρέμεινα ήρεμη. Της πρότεινα να κοιτάξει ίσως μπορούμε να ανοίξουμε ηλεκτρονικό κατάστημα ή να συνεργαστούμε με κάποια εταιρεία πχ catering γιατί όχι; Ναι θέλει κεφάλαιο, ναι είναι πολλά τα νομικά ζητήματα και η γραφειοκρατία, ωστόσο αν όντως κάτι αξίζει θα μπορούσαμε οικογενειακώς να μαζέψουμε ένα μικρό κεφάλαιο. Τελοσπάντων, μπορεί όντως να λέω μπούρδες αλλά το θέμα δεν είναι εκεί το θέμα είναι πως απαξιώνει Ό,ΤΙ κι αν της είπα, δλδ δεν κάθισε ούτε μια στιγμή να το σκεφτεί ή έστω να σκεφτεί κάτι άλλο. Ήδη μια θεία μου συνεργάζεται με μια εταιρεία catering όλα νόμιμα όλα κομπλέ, άλλη μια θεία μου ξεκίνησε να πλέκει και φτιάχνει πολύ όμορφα πράγματα τα οποία και πουλάει σε καταστήματα και έφτιαξε με τον καιρό μια πελατεία αξιοπρεπή.Δεν είναι τεμπέλα, δούλευε πολύ σκληρά,ακόμα και ως καθαρίστρια, και συνεχίζει μες στο σπίτι κι ούτε ο πατέρας μου την πιέζει να δουλέψει. Εντάξει δεν βγάζει πολλά ο άνθρωπος αλλά ούτε τίποτα μας λείπει ούτε τα κρατάει για 'κείνον, αλλά η μητέρα μου νιώθει πολύ άσχημα και βγάζει τόση αρνητική ενέργεια γύρω της που πια δεν ξέρω τι να κάνω!!! Ψάχνω για εκείνη δουλειά κάθε μέρα, εκείνη δεν το κάνει κι όταν την ρωτάω γιατί παίρνει πάλι εκείνο το ύφος θύματος που κανείς δεν το υπολογίζει και είναι ανήμπορη και είναι "γριά". Έχει προυπηρεσία σε διάφορους τομείς, αλλά είναι 40+ βλέπεις κι ας φαίνεται χωρίς υπερβολή 30 βία... Όταν εργαζόμουν εγώ αν μου θύμωνε για κάτι μου το πετούσε λες και έπρεπε να νιώθω άσχημα που εγώ δουλεύω κι εκείνη όχι, τύπου "ε βέβαια εσύ μη μιλάς εσύ δουλεύεις τι σε νοιάζει"; Δεν ξέρω ειλικρινά, ακούω τη μίρλα της τώρα που είναι άνεργη θα ακούω και την μίρλα της αν πιάσει δουλειά και πάλι την εκμεταλλεύονται. Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω!!! Έχω υπάρξει γλυκιά μαζί της, συμπονετική δεν πιάνει. Τώρα ήμουν αυστηρή μαζί της τίποτα πάλι, μόνο με μείωσε λέγοντας μου πως είμαι ένα τίποτα και πως αν φτάσω στην ηλικία της τότε να βγάζω γλώσσα. Δεν ήθελα να την προσβάλω, να την ξυπνήσω θέλω, ίσως το κάνω λάθος γι' αυτό αν κάποιος έχει ιδέα για το πώς να της μιλήσω, τι να της πω; Γενικά, αυτό το ότι θυματοποιεί τον εαυτό της το κάνει συνέχεια όχι μόνο ως προς το ότι δεν βρίσκει δουλειά.