ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί το βράδυ οι σκέψεις να αποτελούν ένα τόσο δυσβάσταχτο φορτίο;Φαντάζει σαν το πρωί και το φως της μέρας να απαλύνουν τη σκοτεινιά των εσωτερικών διεργασιών του μυαλού μας. Ίσως οι αέναοι ρυθμοί της καθημερινότητας να αναστέλουν προσωρινά την εξωτερίκευση του είναι μας.Ζούμε σαν ρομπότ,τα οποία τίθενται σε λειτουργία μια συγκεκριμένη ώρα, εκπληρώνουν μηχανικά συγκεκριμένες εργασίες,εκφέρουν τυποποιημένες εκφράσεις, ουσιαστικά δεν προλαβαίνουν να ζήσουν.Τη φοβόμαστε τη νύχτα, γιατί κρύβει μέρος της αλήθειας. Είμαστε μόνοι με τον εαυτό μας και δεν μας αρέσει.Δεν σταματάμε να φοβόμαστε, όμως ο φόβος μας φυλακίζει.Φόβος..τι λέξη.Μας αλυσοδένει η ιδέα ότι θα χάσουμε ένα φίλο, τι και αν αποτελούσε σαθρό στήριγμα..Τρέμουμε μήπως χάσουμε έναν σύντροφο που δεν μας αξίζει, θεωρώντας πως είμαστε τυχεροί μόνο που τον έχουμε.Μας τρομοκρατεί η πιθανότητα να χάσουμε τη δουλειά μας, ακόμα και αν μας νεκρώνει πνευματικά. Η αναθεώρηση της ζωής είναι πολυτέλεια, ο βιοπορισμός ανάγκη.Αυτό που θέλουμε πραγματικά συνεπάγεται ΡΙΣΚΟ και απωλεια της ασφάλειας.ΑΣΦΑΛΕΙΑ :μια λέξη τόσο καθησυχαστική αλλά και ύπουλη.Δεν λέμε ΟΧΙ, το όχι απαιτεί σθένος. Διασκεδάζουμε με συγκεκριμένο τρόπο,αρκεί να εκφράζει αυτούς τους οποίους συναναστρεφόμαστε.Η συνειδητοποίηση όλων αυτών λοιπόν συμβαίνει όταν δεν μπορούμε να ξεφύγουμε,όταν ξαπλωμένοι σκεφτόμαστε πώς θα ήτανε αν όλα αντιστρέφονταν. Ενοχλημένοι, απορούμε γιατί επιτέλους δεν κοιμόμαστε, για να έρθει άλλη μια μέρα για την οποία δεν θα χρειαστεί να αναλάβουμε δράση. Τελικά τί είναι προτιμότερο, να ζήσουμε όπως πραγματικά θέλουμε αλλά με κόστος ή μια ζωή παθητικής ενεργητικότητας??