ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παρατηρώ ώρα τώρα μια κυρία.Μιλάει με κάποιον,που υποτίθεται πως έχει απέναντί της!!! Είναι τόσο παραστατική...Τον ξεναγεί στον χώρο και του λέει πόσο ωραία θα ήταν,αν είχαν κι αυτοί έστω ένα δωμάτιο εδώ πέρα,με τέτοια όμορφη θέα!!!Χειρονομεί και πότε του μιλάει ήρεμα και πότε υψώνει τον τόνο της φωνής της.Θυμάται και αναπολεί,αλλά μάλλον με κενά και γεμάτη θραύσματα η μνήμη της...Πονάει η ψυχή μου,καθώς την κοιτώ. Άραγε ποιά απομόνωση,ποιές πίκρες,ποιές βαθιές πληγές,τέντωσαν τόσο ώστε να σπάσει,εκείνη τη λεπτή κλωστούλα,που μας κρατάει όλους μας στην πλευρά των ΛΟΓΙΚΩΝ;;;