ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ερωτεύτηκα έναν άντρα τελείως διαφορετικό από εμένα. από έναν τελείως διαφορετικό κόσμο... δεν θα πω καλύτερο ή χειρότερο κόσμο, θα πω διαφορετικό. κι όταν τα πράγματα σοβάρεψαν και δημιουργήσαμε οικογένεια.... φάνηκαν οι διαφορές μας όσο πιο έντονα μπορούσαν. πρώτα αντέδρασε το οικογενειακό μου περιβάλλον, τι δουλειά έχεις εσύ με αυτόν? τι κοινά έχετε? Μα τι λέτε.... εγώ αυτόν θέλω και τέλος. κι έπειτα ήρθε εκείνος με τον εγωισμό του, τον πληγωμένο εγωισμό του γιατί αμφισβητήθηκε.... κι εγώ είχα τύψεις γιατί είχε δίκιο, και δικαιολογούσα συμπεριφορές.... γιατί είχε δίκιο.... και με καταπίεζε και με κακοποιούσε συναισθηματικά κι εγώ καθόμουν γιατί.... είχε δίκιο... είχε αμφισβητηθεί.... και 1, 2, 3, 5 , 10 και αφού είχε δικαιώσει με τη συμπεριφορά του απέναντί μου όλους όσους στην αρχή τον είχαν αμφισβητήσει....εγώ τον δικαιολογούσα, γιατί... ένα πληγωμένο αγρίμι είναι που όσα λέει στους καυγάδες δεν τα εννοεί.... έχει δίκιο.... Ώσπου μέσα μου δημιουργήθηκε ένας κόμπος και ένα σφίξιμο στο στήθος. Δεν αντέχω άλλο την καθημερινή αμφισβήτηση και ισοπέδωση. Δεν μπορώ άλλο να τον δικαιολογώ.... γιατί πολύ απλά... δεν έχει δίκιο. Όσο είχε... το έχει χάσει, το έχω πληρώσει στο 100πλάσιο. Δεν μπορεί να με χτυπά στα πιο ευαίσθητα σημεία μου, κάτω από τη ζώνη και πάνω στις αδυναμίες μου, γιατί δεν έχει δίκιο. Γιατί από την πολύ αμφισβήτηση στο τέλος θα το πιστέψω... ότι είμαι ένα τίποτα... γιατί αν σου λένε από το πρωί ως το βράδυ, άνθρωποι που καλώς ή κακώς τους έχεις μέσα σου ψηλά, ότι δεν είσαι ικανός να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου.... πολύ απλά κάποια στιγμή θα το πιστέψεις. Και όχι ρε φίλε... δεν σου αξίζει. Έχω τόσα πολλά θετικά ως άνθρωπος, τόσες αξίες και ιδανικά, τόσα προσόντα τυπικά και μη που δεν θα με καθηλώσεις εσύ στον βούρκο. Γιατί όσο μένω εδώ νιώθω ότι καθημερινά με τιμωρείς... για ποιο λόγο? γιατί πολύ απλά δίπλα μου είσαι πολύ λίγος και δεν το αντέχεις. Μόνο που μας ενώνει πια ένα πλασματάκι... που δεν φταίει σε τίποτα. Και το χρωστάω σε αυτό το πλασματάκι να προστατέψω την ψυχή μου από τις πατημασίες σου και να φύγω. Κι ας σκέφτομαι στιγμές στιγμές ότι.... σ' αγαπάω.... κι ότι το μόνο που ήθελα ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια.... πόσα να υπομείνω στο όραμα αυτής της οικογένειας? πόσα κόμπλεξ σου να αντέξω να βγάλεις πάνω μου? πόση συναισθηματική βια να δεχτώ? φεύγω... κι ας μη με έχεις ικανή. θα τα καταφέρω. Γι' αυτό το πλασματάκι που είναι ό,τι πιο όμορφο μου χάρισες. Δεν ήθελα να φύγω αλλά δεν αντέχω άλλο να μείνω. Ίσως τελικά να είχαν δίκιο όλοι αυτοί.... ίσως να ήσουν μια λάθος επιλογή. Και τώρα? αλλάζω και πάλι όλη μου τη ζωή. και κρατάω μέσα όσους πραγματικά με αγαπάνε. και δεν πιστεύω ότι δεν με αγαπάς.... αλλά δεν αντέχω άλλο τον δικό σου τρόπο. δεν αντέχω άλλο να με πατάς. Θέλω την ψυχική μου ηρεμία πίσω, θέλω πίσω τον παλιό μου εαυτό, θέλω πίσω το χαμόγελό μου. Μείνε μακρυά μου.... σε παρακαλώ!