ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν νιώθεις οτι καλύτερο θα ειναι να μη μάθει τιποτα, άφησε το ετσι. Ξέρεις γιατί? Δε θα σε καταλάβει. Και θα στο κοπαναει επειτα τι λάθος έκανες που της ειπες τόσο μεγαλο ψέμα και πως μπορεσες και της το εκρυψες. Ακριβως επειδή ειναι πολυ αυστηρή μητέρα γιαυτό στο λέω και μονο που φερθηκες οπως φερθηκες θα σε κανει να "φτυσεις αίμα" μεταφορικά μιλώντας επειδή συμπεριφέρθηκες ετσι. Σκέψου το πολυ καλα. Της το λες πιο μεταγενέστερα. Δεν ξέρω αν θέλεις τόσο πολυ τις συμβουλες της ή τι ειναι αυτο που σε κανει να θες να μιλησεις για τα ερωτικά σου τη στιγμη που δεν έχετε επικοινωνία καθόλου. Θυμήσου μονο για ποιον λογο της το εκρυψες την πρωτη φορά και το ίδιο να κανεις και τωρα. Ή εκτός και θέλεις τόσο πολυ να της μιλησεις οποτε εκεί θα σκεφτείς και τις επιπτώσεις, το πως θα αντιδράσει η αυστηρή σου μαμά και αν εισαι σε θέση να το διαχειριστεις και να το αντεξεις όλο αυτο. Σκέψου και κανε αυτο που νομίζεις.

Πάντως τόσο καλή μαθήτρια και να γράφεις "τι με συμβουλεύεται" και "όντας καλή μαθήτρια", τι να πω. Μάλλον μετά την έννοια του εμφανίσιμου και του καλού παιδιού έχει αρχίσει να ξεχειλωνεται και η έννοια του καλού μαθητή.

Και γιατί τόσος καημός να το μάθει;

Δε θα σε κατανοήσει, απλά θα τσακίσουν οι σχέσεις σας και θα έχει και ένα πολύ ''ισχυρό'' πάτημα, θα σε κάνει να νιώσεις απεριόριστες ενοχές.Εγώ θα έλεγα να την ενημερώσεις, αν είναι ''ανάγκη'', για την παρούσα κατάσταση, χωρίς αναδρομή στο παρελθόν. Πάντως, προσωπικά ομιλώντας, δε βλέπω ότι συντρέχει απόλυτη ανάγκη να την καταστήσεις κοινωνό της ζωής σου.

Ποιος μπορεί να είναι σοβαρός και αμείλικτος μπροστά σε έναν ερωτευμένο άνθρωπο? Αν δει στα μάτια σου ότι είσαι καλά, δε νομίζω θα σου φερθεί αυστηρά. Εγώ θα της μιλούσα, αν αυτό ένιωθα πως ήθελα να κάνω.

Η προσωπική ζωή λέγεται προσωπική για κάποιο λόγο. Εφόσον ήσουν ανήλικη η ευθύνη κι έγνοια των γονιών οφείλουν να είναι για την ασφάλειά σου πρωτίστως (το επιχείρημα με τα μαθήματα το αντιπαρέρχομαι, αφενός γιατί πατώνουν πολλοί μοναχικοί, αφετέρου να που εσύ κι εκείνος με δεσμό κι όμως περάσατε).Εφόσον πλέον είσαι ενήλικη, κι εφόσον η ευθύνη της ασφάλειάς σου είναι προσωπική, δική σου, η όποια ενημέρωση "νιωπθεις την ανάγκη" να κάνεις, όπως λες, εμπίπτει ξεκάθαρα στην ανάγκη σου αποδοχής από τους γονείς σου. Βαθιά μέσα σου ήδη ξέρεις ότι η αποδοχή αυτή δεν υπάρχει, αφού σε αντιμετωπίζουν σαν παιδάκι ή ακόμη κι ως "ιδιοκτησία" τους. Η εκμυστήρευση θα καταλήξει κατά πάσα πιθανότητα σε επιδείνωση των σχέσεών σας. Κυρίως όχι επειδή θα απογοητευτεί από την απόκρυψη της αλήθειας, αλλά αποτελεί την στα μούτρα της συνειδητοποίηση μερικής αποτυχίας στο γονεικό της ρόλο. Υποτίθεται ο γονιός πρέπει να έχει κτίσει τέτοιο πλέγμα εμπιστοσύνης με το παιδί ως την εφηβεία ώστε να μην φοβάται να του πει οτιδήποτε το απασχολεί, να βλέπει στον γονιό έναν καλόπιστο σύμμαχο που όποια τυχόν όρια βάλει είναι για προστασία του παιδιούκι όχι ως ελεγκτή του. Θεωρώ λοιπόν ότι η μεγάλη σου ανάγκη αποδοχής από τη μάνα σου, όσο κι αν σε καίει μέσα σου (και σίγουρα σε καίει και για άλλα θέματα), πρέπει να εξορθολογιστεί στο πλαίσιο της ενηλικίωσης. Ου καν λάβοις παρά του μη έχοντος. Θα κρατάς τα προσωπικά σου προσωπικά σου, θα ενημερώνεις on a need to know basis, και θα διασφαλίζεις την προσωπική σου ασφάλεια (επειδή τόσα γίνονται) με κάποιο άλλο σύστημα (τηλεφώνημα ασφαλείας σε φίλη, πινακίδες ΙΧ σε φωτό σε email κλπ)Καλή επιτυχία κι ευτυχία! Ζήστε το. :) ΥΓ. Είμαι μάνα κι έτσι όπως σου περιγράφω φέρομαι στα παιδιά μου, ακριβώς για να προλάβω αποκρύψεις και ψέμματα.

Nα το κρατήσεις για τον εαυτό σου (προς το παρόν) ειδικά αν έχετε προβλήματα επικοινωνίας. Μίλα με κάποια φίλη, αν έχεις. Μερικές φορές πρέπει να προσαρμοζόμαστε ανάλογα με τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας, γιατί φτάνουμε να μετανιώνουμε που είμαστε ειλικρινείς. Ναι το σωστό θα ήταν να της μιλήσεις. Αλλά κάποιοι γονείς δεν λένε να καταλάβουν ότι τα παιδιά τους μεγάλωσαν και έχουν τη δική τους ζωή.