ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η αληθεια ειναι οτι πιστευω πως ειμαι διπολικη. Τα σημαδια παμπολλα, δεν νομιζω οτι αξιζει να αρχισω να τα παραθετω, αυτο που με καιει ειναι η επισκεψη σε καποιον ψυχολογο... Κι αν οντως εχω το οτιδηποτε, τι, θα αρχισουν οι συνεδριες διχως τελειωμο; Θα χασω τον εαυτο μου σε χαπια και δηθεν θεραπειες που υποσχονται να ξαναβρω την υποτυπωδη ισορροπια και ηρεμια που τοσο μου λειπει; Τι να κανω; Ισως απο την αλλη δινω εκταση σε κατι παροδικο, σε κατι που τοσοι και τοσοι περνανε... γιατι να ειναι η δικη μου περιπτωση τοσο διαφορετικη εξαλλου; Ειμαι πονος για οσους ειναι τριγυρω μου με τις αλλοπροσαλες αλλαγες συμπεριφορας μου και ενω παλια το ελεγχα, πλεον ξερω οτι το κανω αλλα δεν μπορω να το αλλαξω. Με κανει να ντρεπομαι για τον εαυτο μου το γεγονος οτι πληγωνω αγαπημενους μου και συνεχιζω να το κανω συνειδητα. Τις στιγμες που με πιανει αυτη η "κριση" δεν μπορω να μιλησω, να αρθωσω λεξη, ειμαι σχεδον αλλος ανθρωπος, αποτομη, αδιαφορη, θυμωμενη. Οταν επανερχομαι μετα απο κανενα 6ωρο δεν πιστευω οτι ημουν ετσι, υποσχομαι στον εαυτο μου να πειθαρχηθω, να ειμαι ευγενικη και ηρεμη γιατι κανεις δεν αξιζει τετοια μεταχειριση - ομως αυτο επαναλαμβανεται ασταματητα. Πρεπει επιτελους να αλλαξει ολο αυτο... πως;!