ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ομολογώ πως δεν άντεχω άλλο το γεγονός πως ο σύντροφός τα αφήνει όλα για την τελευταία στιγμή! Από το τι φαγητό θα φάει, μέχρι το πώς θα πάει κάπου έως, του τι πράγματα θα πάρει μαζί του. Δεν θα με ένοιαζε καθόλου όλο αυτό, αν δεν επηρεάζε άμεσα και εμένα, διότι συζούμε και κάθε φορά μου κάνει τα νεύρα κρόσσια! Κάθε φορά που έχει να κάνει μια δουλειά δεν υπολογίζει τίποτα και δεν προνοεί και έτσι έρχεται σε εμένα, για να βγάλω το φίδι από την τρύπα... Του έχω φτιάξει έγγραφα που ξέχασε να τυπώσει για δουλειές και υποχρεώσεις του, τον έχω δικαιολογήσει με ρίσκο το επάγγελμα μου σε υπηρεσίες που αργοπόρησε, του έχω σιδερώσει ρουχα και του έχω μαγειρέψει φαγητό σε απίστευτες ώρες, χαράματα κτλπ. Εγώ εντομεταξύ είμαι το εντελώς αντίθετο, πάντα κάνω τις δουλειές μου στην ώρα μου και φτιάχνω πρόγραμμα ώστε να μην αφήνω τίποτα στην τύχη. Του έχω μιλήσει άπειρες φορές για το πόσο με ενοχλεί όλο αυτά, για την δύσκολη θέση που νιώθω πως με φέρνει και για το γεγονός πως για να καλύψω τα καινά που εκείνος αφήνει αναγκάζομαι και αφήνω πίσω δικές μου δουλειές αρκετές φορές.... Όταν πολλές φορές τον ρωτάω για να κανονίσουμε κάτι συγκεκριμένο μου απαντάει συνεχώς: "θα δούμε", "καλά μωρέ, μέχρι τότε ποιός ξέρει"... Ειδικά τώρα με την καραντίνα του έχω εξηγήσει πως πάω μόνο συγκεκριμένες ώρες και μέρες για ψώνια και αυτός πάντα κάτι ξεχνάει γιατί αμελεί να κοιτάξει τι χρειάζεται και με παίρνει τηλέφωνο σε άσχετες χρονικές στιγμές για να μου ζητήσει κάτι! Τις προάλλες τον ρώτησα τι θέλει να φτιάξω για φαγητό, μου απάντησε "δεν ξέρω ακόμα θα δούμε" και εν τέλει εγώ αποφάσισα και πήρα κάτι απ'έξω μόνη μου. Όταν γύρισε σπίτι και από την συζήτηση έμαθε πως έφαγα μόνη μου, μου ζήτησε να παμε να πάρει κάτι κιαυτός, όμως η ώρα ήταν περασμένη και τίποτα στην γειτονιά δεν ήταν ανοιχτό (δεν έχει κάτσει καν να μάθει τα καινούργια ωράρια των καταστημάτων) και έτσι έμεινε νηστικός! Από μία μεριά γέλαγα και από την άλλη τον λυπήθηκα, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν, μαγειρεύουν!!! Πολλές φορές επίσης αφήνει λογαριασμούς για την τελευταία στιγμή και αναγκάζομαι να τρέχω εγώ σε καταστήματα διεκπεραιώσεων για να τα φροντίσω! Το πιο κουλό απ'όλα είναι ότι σε όποια συνάδελφο τα έχω πει όλα αυτά μου έχει πει κάτι του τύπου: "Τι να κάνεις? Έτσι είναι οι άντρες!..."