ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είναι ένα παιδί που γνώρισα σχεδόν ένα χρόνο πρίν στο εξωτερικό. Περάσαμε μαζί μια βραδιά, λίγες ώρες μόνο, αλλά τον σκέφτομαι ακόμα. Δεν ξέρω αν όντως ήταν έτσι ή το έχω μεγαλοποιήσει στο μυαλό μου, αλλά ήταν το πιο υπέροχο και γλυκό παιδί και είχαμε κάτι σπάνιο, μια πολύ άμεση επικοινωνία,μια οικειότητα παρόλο που ήμασταν άγνωστοι και μια αμοιβαία έλξη. Του μίλαγα κι ένιωθα ότι τον ήξερα χρόνια. Επίσης του μίλαγα κι ένιωθα να με καταλαβαίνει, κι αυτό είναι τόσο σπάνιο, αυτό που όλοι αναζητούμε. Ένιωσα ότι θα μπορούσα να του μιλήσω για τα πάντα. Ένιωσα ότι με κάποιο τρόπο νοιάστηκε για μένα παρόλο που ήμουν μόνο μια άγνωστη.Κάπως η όλη ιστορία μου θυμίζει λίγο το before sunrise, δεν ξέρω αν το έχετε δει.Εμείς ήμαστε λιγο πιο μικροί 18 στα 19. Και όλο αυτό ήταν τόσο αμοιβαίο, ξέρω πως το ένιωσε κι αυτός, μου το είπε, μου το έκανε πολύ εμφανές ότι του αρέσω πολύ κι ότι αυτό δεν του συμβαίνει συχνά, ότι ήθελε να με ξαναδεί, να μιλάμε να κρατήσουμε επαφή. Εγώ όμως του το αρνήθηκα. Τα είδα όλα για πλάκα, τι θα μπορούσε να βγει απο αυτό, αλλά νομίζω πως ήμουν φοβισμένη και ανασφαλής και πολύ άπειρη στο φλερτ και στις σχέσεις και η ζωή μου ήταν ένα χάος και μια βλακεία και η ιδέα και μόνο ότι κάποιος θα την έβλεπε όπως πραγματικά ήταν με τρόμαζε απίστευτα. Ακόμα κι από μακρυά. Το μετάνιωσα πολύ. Πέρασα τις επόμενες μέρες ευχόμενη να τον συναντήσω τυχαία, να του ζητήσω συγνώμη, να επανορθώσω, όμως δεν τον συνάντησα. Όταν γύρισα στην ελλάδα έψαξα να τον βρώ στο φεισμπουκ και ήταν πολύ δύσκολο αλλά τελικά τα κατάφερα, του έστειλα κατευθείαν μήνυμα, του ζήτησα συγνώμη για τη συμπεριφορά μου που δεν έβγαζε νόημα. Όπως πάντα ήταν πολύ γλυκός κι ευγενικός. Μου είπε ότι δεν χρειάζεται να ζητάω συγνώμη, αλλά κατάλαβα ότι δεν υπήρχε λόγος να μιλάμε. Ίσως δεν ήθελε να μιλάμε και είχε δίκιο. Ήσουν λίγο περίεργη μου είπε αλλά ήταν μια ωραία βραδυά, και θα κρατήσω αυτή την ανάμνηση. Για εκείνον είχε γίνει μια βραδυά και μια ανάμνηση, εγώ δυσκολεύτηκα όμως.Πάει τώρα σχεδόν χρόνος. Έχει πια αρχίσει να μπαίνει στο κουτί με τις αναμνήσεις, όπως και η ζωή μου έχει πάρει μια μορφή κι έχει γίνει κάπως πιο διασκεδαστική. Δεν τον σκέφτομαι πια τόσο συχνά, και όταν το κάνω είναι κυρίως με χαμόγελο, γι'αυτή την όμορφη εμπειρία που έζησα. Με πιάνει καμιά φορά όμως, όπως σήμερα, λίγο το παράπονο και σκέφτομαι ότι θα ήθελα να μιλάμε, ότι θα ήθελα να τον ξαναδώ πολύ, ότι θα ήθελα να έχουμε ζήσει αυτά που δεν ζήσαμε. Ότι θα ήθελα να του έχω πει για τα πάντα. Δεν τον ξέρω κι όμως νιώθω να τον ξέρω ότι άμα τον έβλεπα θα ήταν σαν να μην είχε περάσει μέρα και πάλι σαν να τον ήξερα χρόνια. Θα ήθελα να τον πάρω μια αγκαλιά τόσο πολύ. Πλησιάζει όμως ο καιρός που θα ξεχαστεί σε κάποια γωνιά του μυαλού μου. Γι'αυτό και ήθελα να γράψω την ιστορία και τα αισθήματα μου όπως τα βίωσα και όπως τα βιώνω , για τελευταία φορά ελπίζω. Θα ακουστεί χαζό αλλά νιώθω μια τεράστια αγάπη και στοργή γι αυτό το παιδί. Ελπίζω να με σκέφτεται και να με θυμάται που και που. Ελπίζω να περνάει υπέροχα όπως του αξίζει. Γιατί όπως και να ναι πραγματικά, για μένα θα ναι πάντα αυτός ο υπέροχος άνθρωπος που σπάνια συναντάς. ΣΑς ευχαριστώ που κάνατε τον κόπο να διαβάσετε την ιστορία μου. Σας ευχαριστώ που τη μοιραστήκατε μαζί μου.