Εάν μου επιτρέπεις. Είμαι στα 30. Έζησα απ' τα 18 έως τα 28 μόνη σε Αθήνα, Λονδίνο, Νέα Υόρκη. Επέστρεψα πριν 2 χρόνια Ελλάδα, άνεργη πια. Πίσω στους γονείς. Είναι φορές (πολλές) που γίνεται αφόρητη η συγκατοίκηση. Όσο κι αν ήταν άλλα τα όνειρα που έκανα για τα 30, όσο κι αν μαλώνουμε για το παραμικρό, πριν κοιμηθώ νιώθω όμορφα ξέροντας πως υπάρχουν. Μακάρι να βρεις δουλειά και να φύγεις. Όχι όμως από θυμό αλλά από ενηλικίωση. Είναι καλό να παίρνει ο καθένας τον δρόμο του. Πίστεψέ με, δεν υπάρχει πιο υγιές πράγμα απ' την ανεξαρτησία. Όμως, πρόσεξε, εάν τα βρεις δύσκολα (είναι δύσκολοι οι καιροί) να έχεις τη πόρτα ανοικτή.
25.1.2013 | 22:24
ΤΩΡΑ
θέλω όσο τίποτε άλλο να τσακιστώ να φύγω απο το σπίτι μου και να ξεφύγω απο όλη αυτην την τρέλα που επικρατει εδω και καμποσα χρόνια. θα σηκωθω και θα φυγω και δεν θα πω τίποτα σε κανεναν, θα παώ στην αδερφή μου (αθήνα) κι αν δεν με δεχτει θα βρω μια τρυπα και θα μοιραζω φυλλαδια, θα καθαριζω τουαλετες θα δουλευω σαν το σκυλι αρκει να φυγω δε με νοιαζει, με νοιαζει η ψυχολογια μου. αμαν πια!από τη μια λέω έχω τους καλυτερους γονείς και απο την αλλη λέω εχω τους χειρότερους. μερικές φορές η ζωή πρέπει να δίνει ένα μαθημα στους γονείς αλλά και να το δίνει δε πάιρνουν χαμπάρι. μόνο αν χασουν κατι μπορεί και να το εκτιμήσουν.
1
