ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ναι το γνωστό πλέον δίλημμα αν πρέπει να παραδεχτείς στο πρόσωπο που σε ενδιαφέρει τα συναισθήματα σου (ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ και ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΦΙΛΙΚΑ) ή οχι. Τον κοιτάω και μου κόβεται η ανάσα, χάνω τα βήματα μου, τις λέξεις μου .. Ποιά εγώ το τέρας αυτοπεποίθησης και δυναμικότητας! Νοίωθω πως ο χρόνος ή η μοίρα με γυρνάει πολυ πίσω στα 16 μου όταν είχα πρωτο-ερωτευτεί. Στα μάτια μου μοιάζει με άγγελο που βρέθηκε σε μια σκοτεινή πόλη και φοβάμαι να ανασάνω μην τρομάξει και εξαφανιστεί. Ψάχνω δικαιολογίες και αφορμές να του μιλήσω εστω για λίγο να κλέψω λίγο απο την λάμψη του. Τι λέω Παναγίτσα μου! Αλλά πόσο να κρατηθώ η γυναίκα!! οκ είναι σοβαρός, ήρεμος, μετρημένος στα λόγια του αλλά όποτε με κοιτάει το βλέπω πως υπάρχει αυτή η αμοιβαία έλξη που όσο κι αν την κρύψουν οι λέξεις τα μάτια μας πάντα ακολουθούν το αντικείμενο του πόθου μας. Το πρόβλημα ποιό είναι? Έχουμε μια κοινή παρέα στην οποία περνάμε πολύ όμορφα και ειδικά όταν ζείς (καλή ώρα) στο εξωτερικό το δέσιμο είναι διαφορετικό. Υπο άλλες συνθήκες θα έπαιρνα το ρίσκο και ας μου έβγαινε και σε κακό. Υπο αυτές τις συνθήκε ς τρέμω μην γίνω η αιτία να διαλυθεί όλο αυτό και βρεθούμαι όλοι σε δύσκολη θέση! Να εκτεθώ στα μάτια ανθρώπων που θαυμάζω και ειδικά στα δικά του!? Αλλά πως να αρνηθώ όλα αυτά που νοιώθω ειδικά όταν είσαι μόνη σου τόσα χρόνια γιατί τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτό που είχες άφησει πίσω σου και να που το συναντάς ξανά!!!!!!! Ουφφ αδιέξοδο!!!