ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν κάποιες ημέρες έγραψα την εξομολόγηση ''Σε κάποια αίθουσα αναμονής''.Καταρχήν σας ευχαριστώ θερμά για τα σχόλια σας, και που αφιερώσατε χρόνο στο να διαβάσετε την ιστορία μου.Αρκετοί έσπευσαν να με χαρακτηρίσουν ''τρολ'' και ότι παραείναι αληθινή η ιστορία μου για να ισχύει. Δικαίωμα τους, λέω εγώ.Όμως, αγαπητές/οί μου, σε κάποιες περιπτώσεις (όπως και η δική μου) ισχύει.Και καμιά φορά, οφείλουμε να γραπώνουμε κάθε ευκαιρία στη ζωή μας. Αν πραγματικά θέλουμε να πούμε ότι κάτι κάνουμε για να ζήσουμε πιο όμορφα.Έφτασα στην πόλη της Γαλλίας όπου βρίσκεται ο άνθρωπός μου εκείνο το βράδυ (και δεν ήταν απαραίτητο να πετάω από το ''Βενιζέλος'', όπως επίσης κάποιος φαντάστηκε και κατέφυγε στο συλλογισμό ότι ψεύδομαι...υπάρχουν και άλλες πόλεις σε άλλες χώρες με πιο φτηνά εισιτήρια με ανταπόκριση, προς ενημέρωση!).Έπειτα από μια ώρα τουλάχιστον μέχρι να ξεμπερδέψω με αεροδρόμιο και να βρω ταξί έφτασα στη διεύθυνση που είχα από στενό φίλο του. Δεν σας κρύβω ότι η καρδιά μου έτρεμε, μήπως δεν μένει εκεί, μήπως δεν τον βρω, μήπως μήπως μήπως...Ένας καλος κοινός μας φίλος, ο οποίος ήταν στην Ελλάδα και εξακολουθούσαμε να έχουμε επαφές μέσω social media, με ενημέρωσε που μένει και ποιο είναι το τηλέφωνό του. Είχαμε μιλήσει δύο μέρες πριν φύγω και μου είπε ότι είναι το καλύτερο που έχω να κάνω. Δεδομένου ότι ο άνθρωπος μας είχε ζήσει στην απόλυτη καψούρα και στη σχέση μας, ήξερε περί τίνος πρόκειται.Φτάνω λοιπόν στην γειτονιά που μένει. Η είσοδος του κτιρίου κλειστή. Κάλεσα το νούμερο που μου είχε δώσει ο φίλος μας. Δεν απαντάει. Ήμουν έτοιμη να κλάψω και φοβόμουν. Μέσα στα σκοτάδια, χωρίς να ξέρω γαλλικά, με μια κλειστή πόρτα μπροστά. Ήμουν μεν σε κατοικημένη περιοχή και πιο πέρα έβλεπα φώτα και κανα δυο περαστικούς (η περιοχή είχε κάποια καφέ-ρεστοραν που δουλευαν έως και πιο αργά) αλλά φοβόμουν τι θα γινόταν αν δεν τον έβρισκα. Κάλεσα πάλι και δεν απαντούσε. Χτυπούσε, αλλά καμία απάντηση.Άρχισα να κλαίω. Είχα κάτσει πάνω στο βαλιτσάκι μου και έκλαιγα. Άρχισε και να ψιχαλίζει και απελπίστηκα. Είχα βάλει το πρόσωπο στα χέρια μου κι έκλαιγα, βουβά και με τα μάτια μου να πονάνε. Σκεφτόμουν όλα όσα μας δέσανε. Το πόσο επεισοδιακά ήρθαμε κοντά, πως αποφασίσαμε να τινάξουμε στον αέρα την καθημερινότητά μας για να είμαστε μαζί, πόσο συγκλονιστική έμοιαζε η ζωή μαζί του από εκείνο το καλοκαίρι και μετά. Τα ταξίδια που κάναμε, τα γέλια μας,το σημείο από το λαιμό του μέχρι το μπράτσο του που κουλουριαζόμουν τόσα χρόνια κάθε βράδυ...το βράδυ που μου πρότεινε να φύγουμε μαζί για εξωτερικό, το πόσο πάλεψα με τον εαυτό μου για να μπορέσω να διακρίνω τι ήταν το πιο σώφρον να κάνω, το πόσο με πόνεσε όταν έφυγε, τα πόσα πρωινά κοιμόμουν μέχρι το μεσημέρι για να περάσουν οι μέρες και να μπορέσω να σηκωθώ από το κρεβάτι γιατί ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΑ χωρίς εκείνον...Και τώρα ήμουν εκεί, σε μια ξένη χώρα, χωρίς κανένα σημάδι επικοινωνίας, φοβισμένη, κλαμμένη και κρυωμένη. Το απόλυτο χάος.Σκεφτόμουν ότι πρέπει άμεσα να βρω ένα μέρος να πάω. Κοίταξα στο google maps, το πιο κοντινό ξενοδοχείο ήταν διασχίζοντας τον κάθετο δρόμο και δύο τετράγωνα δεξιά.Σηκώνομαι να πάρω τα πράγματά μου και γυρίζω πλάτη στο δρόμο να σηκώσω τη βαλίτσα από τα σκαλιά και να φορέσω την τσάντα πλάτης. Κοίταξα την βαριά πόρτα και με πήραν πάλι τα κλάματα. ''Πόσο λυπηρό να κλαις έξω από ένα τόσο όμορφο παλιό κτίριο'' σκεφτόμουν. Ξεκινάω να κατευθύνομαι στην οδό με το κινητό στο ένα χέρι και τη βαλίτσα στο άλλο. Ένιωθα κομμάτια. Θα έβρισκα ξενοδοχείο; Δέχονται τέτοια ώρα; Θα με περάσουν για τρελή; Είχα απελπιστεί.Και κάπου εκεί σβήνει ο χάρτης από την οθόνη. Και χτυπάει το τηλέφωνο.Ήταν το ξένο νούμερο που είχα καλέσει. Αφού δεν μου έπεσε το τηλέφωνο από το χέρι, σύρω το δάχτυλό μου για απάντηση στο πράσινο εικονίδιο.''Allo?'', ακούω. ''Χρήστο;'' ''...................'' Παύση, ήμουν έτοιμη να λιποθυμίσω..Του φωνάζω ''ΧΡΗΣΤΟ; Εγώ είμαι...η Α...."Σιωπή. ''...που είσαι καρδιά μου...'' ακούω και λυγίζουν τα πόδια μου..''Από κάτω είμαι. ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ...ΚΑΤΕΒΑ''Κλείνει το τηλέφωνο... είχα προχωρήσει καμιά δεκαριά βήματα από το κτίριο..γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω να ανοίγει η βαριά μεταλλική πόρτα..Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΥ, Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ...Κοιμόταν, δεν άκουγε το κινητό...βγήκε έξω με τις πυτζάμες...έβρεχε...έκανε κρύο... ΠΑΡΕΛΥΣΑ, έπεσα στα γόνατα και έκλαιγα...ήρθε με σήκωσε...με φίλησε, είχα μισολιποθυμήσει...ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ... θα ήμουν ευτυχισμένη, δεν ήθελα τίποτα άλλο...Η συνέχεια ήταν και παραμένει για εμένα, που βρίσκομαι ακόμη εδώ, η απόλυτη δικαίωση της υπομονής και του πόνου που βίωσα τόσα χρόνια, παλεύοντας μέσα μου να πείσω τον εαυτό μου ότι θα είμαι καλά χωρίς εκείνον. Μόνο μαζί του είμαι καλά και εκείνος το ίδιο. Αρκετά κουραστήκαμε μακριά ο ένας από τον άλλο...θέλω μόνο να είμαστε μαζί. Θεωρώ ότι το να σας περιγράψω επιπλέον πράγματα, θα είναι περιττό και κουραστικό, όμως θέλω να σταθώ στο ότι προχθές αποφασίσαμε τον Απρίλιο να έρθουμε στην Ελλάδα για να παντρευτούμε. Μετά θα μετακομίσω εδώ μόνιμα και θα ξεκινήσω εντατικά μαθήματα γαλλικών, καθώς και να ψάξω για δουλειά. Όλο αυτό το τόλμησα για εκείνον τον άνθρωπο, που δεν έπαψε λεπτό να ελπίζει στην επανασύνδεσή μας και να πιστεύει σε εκείνο που μας ένωσε. Διεκδικήστε την αγάπη...το αξίζετε.Σας ευχαριστώ που το διαβάσατε.